Το πιθανότερο είναι πως δεν έτρεχε τίποτα στην αρχή, εσύ νόμιζες πως έτρεχε κι άρχισες να φέρεσαι ψιλοπερίεργα, προκαλώντας στην ουσία τη μετέπειτα δική τους περίεργη συμπεριφορά.Το χειρότερο με τη φάση της παράνοιας ξέρεις ποιό είναι(;) Πως αδυνατείς πολλές φορές να τη διαχωρίσεις απ' τη διαίσθηση. "Κι αν δεν είναι ιδέα μου, κι αν όλο αυτό όντως συμβαίνει;". Άμα δε πέσεις μέσα 2-3 φορές, εκεί είναι που γίνεται απάλευτο. Δεν ξέρεις αν μπορείς να σε εμπιστευτείς ή όχι.Νομίζω το καλύτερο σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι να είσαι ειλικρινής. Μην το αφήνεις να σε κουμαντάρει άλλο. Πες τους τι πραγματικά συμβαίνει. Είναι αρκετά αμήχανο, το ξέρω, σε φάση "ναι, παιδιά, με πιάνουν καμιά φορά παράνοιες και νομίζω πως μιλάτε πίσω απ΄την πλάτη μου και νιώθω μια ψυχρή συμπεριφορά από μέρους σας" κλπ κλπ, αλλά είναι πολύ καλύτερο απ' το να συνεχίζεις να φθείρεις και -κυρίως- να φθείρεσαι.