Σ'ευχαριστώ κι ανταποδίδω, δική μου η ευχαρίστηση. Νομίζω το ίδιο λέμε από διαφορετική αφετηρία. Εσύ μιλάς για ανταγωνισμό με το φύλο μας στη βάση της συμμόρφωσης σε ένα ετεροκαθορισμένο πρότυπο (επομένως ανωτερότητα στην κούρσα δρόμου προς τον κοινό στόχο), κι εγώ για ανταγωνισμό με το φύλο μας στη βάση της αντίθεσης προς το ετεροκαθορισμένο πρότυπο ώστε να εμφανιστεί κάποια "ποιοτικιά" μέσω της απαξίωσης (και να αξιώσει επομένως ανωτερότητα για τον εαυτό της έναντι των άλλων γυναικών, των "μπογιατισμένων"). Προσωπικά βρίσκω ότι το "ποιοτικιά" (και "ποιοτικός") κατατρύχει μέρος της νεολαίας μας που καίγεται να διαχωρίσει τη θέση της απ' όσα προφανώς προβάλλουν τα media. Έχει ενσκύψει ένα κύμα συντηρητισμού (βοηθούμενου κι από την γενική αγ@μία μιας και γίνεται πολύ λιγότερο σεξ απ'ότι λέγεται γενικώς) και πάνε και κουμπώνουν οι "ποιοτικότητες" πάνω του. Θα μου επιτρέψεις μια παρέκβαση εδώ: Επειδή δεν έχω τηλεόραση, εδώ κι 6 χρόνια, παρακολουθώ με τεράστιο ενδιαφέρον αυτή την τάση, η οποία είναι μεγάλο ρεύμα, κι ενίοτε γίνεται κωμικό στην ισχυρογνωμοσύνη του ότι είναι ντε και καλά το άλλο άκρο, οπότε αν καταδικάσουμε το ένα οπωσδήποτε εξυψώνεται το άλλο. Είναι κάτι που διαβάζουμε κι εδώ μέσα συνέχεια! Εξυπακούεται ότι υπάρχουν τούμπανα με μυαλό κι αισθήματα κι επίσης υπάρχουν λέτσοι με δράμι μυαλό και σκατοψυχίαση. Οι άνθρωποι δεν είναι μονοδιάστατοι, ή έτσι ή γιουβέτσι. Ωστόσο η θεωρία των δύο άκρων ξεκινώντας από την πολιτική αλλά και τον ιουδοχριστιανισμό (την μανιχαϊστική δηλαδή θεώρηση του σύμπαντος ως φως-σκοτάδι, καλό-κακό, σώμα-πνεύμα κι επομένως σεξ-έρωτας που κολλάει στην εδώ θεματολογία) έχει διαβρώσει όλη μας την σκέψη. Είναι τρομερά δύσκολο να δούμε μια ενδιάμεση γκρι ζώνη, η οποία περιλαμβάνει άλλωστε την πλειοψηφία των συνανθρώπων μας. Τέλος παρέκβασης. Στο θέμα μας τώρα. Με βάση την εξάλλειψη επομένως του ανταγωνισμού με το φύλο μας που συζητάμε (που είναι ανούσιος επειδή ο άντρας δεν είναι τρόπαιο, όπως ούτε η γυναίκα είναι) το φτιασίδωμα είναι ένας τρόπος έκφρασης, κάποτε ένα χόμπυ, άλλοτε μια δεξιότητα προς βιοπορισμό, κι ενίοτε ένας τρόπος κοινωνικής αποδοχής για τις πιο ανασφαλείς. Ας σκεφτούμε ότι υπάρχουν και κοπέλες με σοβαρά δερματικά προβλήματα που τον στόκο τον χρειάζονται για να κυκλοφορήσουν με αυτοπεποίθηση ή ακόμη γυναίκες με θέματα εικόνας σώματος όπου οποιαδήποτε βοήθεια είναι ένα σκαλοπατάκι μακριά από τις διαταραχές και τον ψυχολόγο. Αν το μακιγιάζ βοηθάει, ε, ας βοηθήσει λοιπόν! Ποιά είμαι εγώ να κρίνω...Επομένως ανεξαρτήτως αν ασχολούμαστε προσωπικά με το φτιασίδωμα (ούτε εγώ ασχολούμαι ιδιαίτερα, όπως κι εσύ) το δικαίωμα μιας κοπέλας να κάνει ό,τι θέλει με το πρόσωπό της και το σώμα της είναι για μένα ιερό. Γι'αυτό και σχολίασα, επειδή συχνά στα social της αμφισβητείται. Τώρα για το μακιγιάζ της γκέϊσσας αλλά και γενικότερα τον ερωτισμό. Ο ερωτισμός κατά την άποψή μου (κι εν μέρει κατά την ψυχολογία) βασίζεται στην υπόσχεση και στην κατοπινή φθορά της τελειότητας. Η τιράντα που πέφτει. Η μάσκαρα που ξεβάφει. Το καλσόν που σκίζεται. Το δέρμα που μελανιάζει από το φιλί.Το παιχνίδι μεταξύ ωραιότητας και δέους (κατά τις δύο ποιότητες που ορίζει ο Καντ στην Ηθική του) είναι στη βάση του ερωτισμού. Η ποιότητα που εμπνέει δέος δίνει μια μεγαλύτερη, δυνατότερη υπόσχεση, κι επειδή το δέος είναι κοντά στον φόβο, μας κάνει να χαιρόμαστε ενδόμυχα όταν αυτό καταπίπτει ελαφρώς κι επομένως έρχεται στις διαστάσεις που μπορούμε να διαχειριστούμε ως θνητά όντα. Αυτό το αίσθημα δέους και κατόπιν ασφάλειας ενέχει αδρεναλίνη και ντοπαμίνη, λειτουργεί δηλαδή βιοχημικά στον εγκέφαλό μας. Για τον λόγο αυτό διάφοροι άντρες εντυπωσιάζονται από μια Μπελούτσι μένοντας με το στόμα ανοιχτό, αλλά την ερωτεύονται όταν είναι κλαμμένη σε κάποιον ρόλο ή δαρμένη ή οτιδήποτε ανάλογο. (κλασσικό παράδειγμα ο ρόλος της στο Μαλένα) Το μακιγιάζ της γκέϊσσας λειτουργεί λοιπόν με περίπου την ίδια αρχή. Είναι μια μάσκα εντυπωσιακή με την αντίστηξη του μαύρου (στα μάτια) και του κόκκινου (των χειλιών) πάνω σε έναν πλήρως λευκό καμβά (το πρόσωπο). Προκαλεί δέος, κάτι το μακρινό κι άπιαστο. Ωστόσο, κι αυτό είναι το στοιχείο ερωτισμού, γύρω γύρω αλλά και στον αυχένα μένει επίτηδες μια ζώνη άβαφη, στο φυσικό χρώμα του δέρματος. Το μακιγιάζ δηλαδή λειτουργεί όπως οι ζαρτιέρες στον δυτικό κόσμο, υπαινισσόμενο τη γυμνότητα και το γκρέμισμα του δέους (με την αφαίρεση του μακιγιάζ) ώστε η γυναίκα να γίνει αντικείμενο έρωτα από αντικείμενο σε βάθρο που μοιάζει αρχικώς. :)Αυτά φυσικά τα συνέλαβαν διανοητικά πολύ σοφιστικέ λαοί και πολύ προχωρημένοι στο παιχνίδι του έρωτα. Για κάτι τόσο επιφανειακό, επομένως, όσο το φτιασίδωμα υπάρχει βάθος από κάτω που ο μέσος παρατηρητής δεν γνωρίζει συνειδητά, αλλά αντιλαμβάνεται ψυχικά. Ελπίζω δεν σε έκανα να χασμουρηθείς! :D
