Κοίτα.Υπάρχουν 2 είδη μοναξιάς. Αυτοί που κλαίνε και υποφέρουν που ειναι μόνοι και οι άλλοι που το παίρνουν απόφαση. Προφανώς μιλάς για την 2η κατηγορία. Και ναι, θέλει όντως κότσια να αντέξεις τη μοναξιά, να γυρνάς σε ένα σπίτι μόνος, να κοιμάσαι σε ένα διπλό κρεβάτι πάλι μόνος, να τρως μόνος, να πηγαίνεις σινεμά μόνος κτλ κτλ.... Αλλά! Το να βγεις εκεί έξω όταν έχεις μάθει να ζεις και να φροντίζεις τον εαυτό σου, δεν σημαίνει ότι θα βρεις ζουγκλα. Βγαίνεις έξω θωρακισμένος, σαν να φοράς ένα χοντρό μπουφάν στο χιόνι. Όταν έχεις μάθει να ζεις με τον εαυτό σου, να τον σέβεσαι και να ζεις ΚΑΛΑ έτσι, δεν σε τρομάζει το έξω. Βγαίνεις έξω και δείχνεις καλά ποιος είσαι, χωρίς εκπτώσεις και υποχωρήσεις. Θέλεις? αυτός είμαι. Δεν θέλεις? Στο καλό και να προσέχεις...Για εμένα κάπως έτσι ειναι τα πράγματα....