Όσο καιρό παρατηρώ τον εαυτό μου τα μάτια είναι που πάντα κοιτάζω πρώτα στο πρόσωπο που έχω απέναντι μου. Ούτε το στήθος ούτε το μπούτι τα μάτια είναι το μόνο που αναζητώ να δώ. Μπορεί το άτομο που θα έχω απέναντι μου να είναι χοντρό λεπτό άσχημο με τα σημερινά δεδομένα αλλά τα μάτια είναι η πινελιά απο τον Θεό που κάνει το άσχημο όμορφο το κρυφό φανερό. Τα μάτια που θα λάτρευα να έχω κοντά μου θα ήταν σίγουρα πράσινο ένα χρώμα κοντά στην ελπίδα. Που κατάντησα αντι να μου εξομολογούνται να εξομολογούμαι σε αυτούς πρέπει να το κοιτάξω και γρήγορα. Τέρμα η θεία κοινωνία για έναν μήνα με χαλάει.