ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όσο καιρό παρατηρώ τον εαυτό μου τα μάτια είναι που πάντα κοιτάζω πρώτα στο πρόσωπο που έχω απέναντι μου. Ούτε το στήθος ούτε το μπούτι τα μάτια είναι το μόνο που αναζητώ να δώ. Μπορεί το άτομο που θα έχω απέναντι μου να είναι χοντρό λεπτό άσχημο με τα σημερινά δεδομένα αλλά τα μάτια είναι η πινελιά απο τον Θεό που κάνει το άσχημο όμορφο το κρυφό φανερό. Τα μάτια που θα λάτρευα να έχω κοντά μου θα ήταν σίγουρα πράσινο ένα χρώμα κοντά στην ελπίδα. Που κατάντησα αντι να μου εξομολογούνται να εξομολογούμαι σε αυτούς πρέπει να το κοιτάξω και γρήγορα. Τέρμα η θεία κοινωνία για έναν μήνα με χαλάει.

Να σου πω. Ποτέ δε με ένοιαξε το χρώμα κι ούτε με νοιάζει. Αλλά. Ο μεγάλος μου γιος έχει μελι ματιά. Και όταν τον κοιτάω, δεν μπορώ ούτε κι εγώ να πιστέψω, πόσο όμορφο χρώμα είναι.Άσε που στον ήλιο, λάμπουν σαν χρυσάφι...

Γουστα ειναι αυτα.

Δεν με ενδιαφέρει τόσο το χρώμα όσο το βλέμμα του, και ειδικά ο τρόπος που θα κοιτάει εμένα..

Τα καστανά μάτια και τα μαύρα είναι πιο ζεστά και γλυκά για μένα. Τα γαλανά, γκρίζα, πράσινα είναι κάπως παγωμένα, αλλά ο καθένας όπως γεννιέται. Κάποιοι είναι δυστυχώς και τυφλοί, οπότε ας μην είναι αποκλειστικό κριτήριο το χρώμα ματιών. Πάνω από όλα καλός άνθρωπος!