Ρε θα ήθελα και εγώ να σε πάρω αγκαλιά, ή να σου μιλήσω απο κοντά. Όπως και να έχει επειδή αυτό δεν γίνεται, θα σου γράψω εδώ μερικά λόγια. Οι γονείς σου προφανώς δεν έχουν ιδέα απο παιδαγωγικά και μάλλον και οι ίδιοι κουβαλάνε προβλήματα που. Τώρα ξεκινάει η εποχή που έχουμε πρόσβαση σαν σύνολο, σε πληροφορίες για το πώς θα είμαστε υποστηρικτικοί ως γονείς. Οπότε μην τους κατηγορείς, δεν ήξεραν-δεν έμαθαν-δεν θα μάθουν. Αν διαβάσεις ένα βιβλίο με συμπτωματολογία ψυχικών ασθενειών θα νομίσεις πως τα έχεις όλα. Πέρα απο κάποια "συμπτώματα", είναι πιο σημαντικό το πόσο επηρεάζει μια διαφοροποίηση στη σκέψη σου ή στο σώμα σου, την καθημερινότητα σου. Εστίασε λοιπόν σε πράγματα που σε κάνουν παθητική και όχι σε αυτά που δεν κάνεις τέλεια. Κατάλαβε πως το μέλλον και το παρελθόν είναι σκέψεις στο κεφάλι σου και το μόνο που υπάρχει είναι το παρόν. Στο παρόν δεν μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, γιατί έχεις μόνο μια στιγμή. Οπότε κάνε μικρά πράγματα, σε καθημερινή βαση. Για παράδειγμα: χαμογέλα χωρίς λόγο. άκου θετική μουσική -μου αρέσει πολύ η ρέγγε- ήταν το πρώτο μου στήριγμα σε αντίστοιχη φάση της ζωής μου. και πάνω απο όλα το να κάνεις λάθη, όσο δυσάρεστες συνέπειες και να έχει, είναι ότι πιο φυσιολογικό μπορεί να κάνει ενας άνθρωπος. μην κάνεις άλλο ένα κατακρίνοντας τον εαυτό σου, για κάτι που έκανε φυσιολογικά, δηλαδή λάθος.