Ρε θα ήθελα και εγώ να σε πάρω αγκαλιά, ή να σου μιλήσω απο κοντά. Όπως και να έχει επειδή αυτό δεν γίνεται, θα σου γράψω εδώ μερικά λόγια. Οι γονείς σου προφανώς δεν έχουν ιδέα απο παιδαγωγικά και μάλλον και οι ίδιοι κουβαλάνε προβλήματα που. Τώρα ξεκινάει η εποχή που έχουμε πρόσβαση σαν σύνολο, σε πληροφορίες για το πώς θα είμαστε υποστηρικτικοί ως γονείς. Οπότε μην τους κατηγορείς, δεν ήξεραν-δεν έμαθαν-δεν θα μάθουν. Αν διαβάσεις ένα βιβλίο με συμπτωματολογία ψυχικών ασθενειών θα νομίσεις πως τα έχεις όλα. Πέρα απο κάποια "συμπτώματα", είναι πιο σημαντικό το πόσο επηρεάζει μια διαφοροποίηση στη σκέψη σου ή στο σώμα σου, την καθημερινότητα σου. Εστίασε λοιπόν σε πράγματα που σε κάνουν παθητική και όχι σε αυτά που δεν κάνεις τέλεια. Κατάλαβε πως το μέλλον και το παρελθόν είναι σκέψεις στο κεφάλι σου και το μόνο που υπάρχει είναι το παρόν. Στο παρόν δεν μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, γιατί έχεις μόνο μια στιγμή. Οπότε κάνε μικρά πράγματα, σε καθημερινή βαση. Για παράδειγμα: χαμογέλα χωρίς λόγο. άκου θετική μουσική -μου αρέσει πολύ η ρέγγε- ήταν το πρώτο μου στήριγμα σε αντίστοιχη φάση της ζωής μου. και πάνω απο όλα το να κάνεις λάθη, όσο δυσάρεστες συνέπειες και να έχει, είναι ότι πιο φυσιολογικό μπορεί να κάνει ενας άνθρωπος. μην κάνεις άλλο ένα κατακρίνοντας τον εαυτό σου, για κάτι που έκανε φυσιολογικά, δηλαδή λάθος.
25.10.2018 | 21:40
Οι γονείς μου...
Νομίζω ότι δεν με καταλαβαίνουν.Τώρα θα μου πεις όλα τα παιδιά της ηλικίας σου αυτο λένε αλλά δεν το εννοώ ετσι. Δεν ήμουν και τόσο καλά. Αυτοί δεν αντιλήφθηκαν κάτι βασικά. Ακόμα και όταν πέθανε η κολλητή μου δεν με ένιωσα να με στηρίζουν. Δεν μιλησαν ποτέ για αυτό...Πριν ένα χρόνο περίπου ξεκίνησα την προσπάθεια μου να χάσω κάποια κιλά και έφτασα σε σημείο διατροφικής διαταραχης. Είχα περάσει ακόμα και πέντε μέρες χωρίς καθόλου φαγητό. Λιποθύμησα κάποιες φορές, έπεσαν τα μαλλιά μου, ξεριθμυστηκε ο θυρεοειδής μου και δεν ήμουν καθόλου καλά ψυχολογικά. Είχα έλλειψη βιταμίνης β12 και σιδήρου με αποτέλεσμα να νιώθω διαρκως κουρασμενη. Ακόμα δεν είμαι και τόσο καλά αλλά το φτιάχνουμε σιγά σιγά. Το ξέρω ότι αυτό ήταν αποκλειστικά δικό μου λάθος αλλά από την άλλη όταν βλέπεις την κόρη σου να είναι έτσι δεν της λες απλά ένα "κόψε τις μαλακιες". Παρόλα αυτά τα έκανα όλα κανονικά. (σχολείο, φροντιστήριο, διάβασμα, γυμναστήριο, ξένη γλώσσα).Αλλά κάποια στιγμή κουράστηκα και δεν έβρισκα και νόημα σε κάτι. Οπότε ξεκίνησα να κόβω πράγματα σταδιακά. Και η αντίδραση των δικών μου; Ε να μωρέ ξαφνικά έγινα τεμπέλα. Με είχαν για πιο έξυπνη βλέπεις δεν περίμεναν ότι θα έφτανα εγώ σε αυτή την Κατάσταση. Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο αλλά και πάλι τίποτα. Κανείς δεν ρώτησε τι μου συμβαίνει. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι σταμάτησα να πηγαίνω στα μαθήματα. Και τελικά πήγα. Ευτυχώς βασικά γιατί εκεί βρέθηκε ο άνθρωπος που είδε όσα δεν είδαν οι γονείς μου. Με παρότρυνε να μιλήσω σε κάποιον ειδικό και έτσι εγινε. Διαγνώστηκα με κατάθλιψη και ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Έχω 1,5 μήνα περίπου. Οι γονείς μου δεν ξέρω αν καταλαβαίνουν τι ακριβώς γίνεται...Απλά επιμένουν να πάω στα μαθήματα γιατί όπως λένε θα το μετανιώσω αν δεν δώσω εξετάσεις. Εγώ δεν ξέρω τι θέλω. Δεν τους κατηγορώ για κάτι. Έχουν και αυτοι τα δικά τους απλα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν προσπαθώ να τους εξηγήσω τι μου συμβαίνει δεν το καταλαβαίνουν καθόλου. Ίσα ίσα με κατηγορούν. Και όχι δεν το χρησιμοποιώ σαν πρόφαση ούτε θέλω απλα να αποφύγω κάποια πράγματα. Δεν είμαι καθόλου επιεικής με τον εαυτό μου και δεν μου αφήνω περιθώρια αλλά τώρα νιώθω ότι χρειάζομαι λίγο χρόνο να ηρεμήσω. Αντί να με ενθαρρύνουν μου υπενθυμίζουν όσα έκανα λάθος...Ενώ ο καθηγητής μου με κατάλαβε χωρίς να του πω τίποτα. Όταν με αγκάλιασε και μου είπε ότι όλα θα φτιάξουν ένιωσα ότι ίσως όντως πρέπει να προσπαθήσω να αλλάξω...Γονεις μου είναι και τους αγαπώ απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν καταλαβαίνουν τι μου συμβαίνει.
1
