Όσο λιγότερο έχει "τριφτεί" κάποιος στο σχετίζεσθαι (κι εννοώ εις βάθος, όχι εις εύρος γνωριμιών) τόσο εξισώνει το συναίσθημα που νιώθει για τον άλλον άνθρωπο με την κτήση. Θεωρεί ότι κατοχύρωσε κάποιο δικαίωμα νομής και χρήσης, αν όχι ιδιοκτησίας, στο άλλο άτομο, κι επομένως πάντοτε μπορεί να το ασκήσει, ασχέτως του τι έχει μεσολαβήσει. Σαν παιδί, που έχει τα παιχνίδια του, και θέλει να τα κατέχει, ακόμα κι αν τα έχει βαρεθεί πλέον και δεν παίζει μαζί τους. Εκεί που τα έχει "σκλαβωμένα".Αυτή η κτητική μορφή "αγάπης" (καψούρας καλύτερα) ονοματίζεται έρωτας, στην κοινή καθημερινή γλώσσα, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι είναι καν έρωτας. Αγανάκτηση του πόθου μας είναι, θυμός που δεν έγινε το δικό μας (κι ας το λήξαμε εμείς), εγωϊσμός. Ο έρωτας είναι ευγενέστερη ποιότητα, απορρέει από την εξιδανίκευση και τον παραμερισμό των χαμερπών συναισθημάτων, κι η δε αγάπη, είναι μακρόθυμη...Υπάρχει στο "Λι" του Καββαδία, προς το τέλος, ένα συγκλονιστικό απόσπασμα και λέει: "όταν κάποιος πέσει στο ποτάμι, κανείς δικός του δεν το βοηθάει. Δεν πρέπει. Το σωστό είναι να τον προλαβαίνουν, πριν πέσει."Έτσι είναι κι οι σχέσεις, έτσι κι οι πρώην. Πρέπει να τους προλάβεις, πριν γίνουν πρώην. :)