ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε όλους μας λείπουν πρώην κατά καιρούς. Είναι απολύτως φυσικό, κάποτε τους ερωτευτήκαμε σφόδρα και όσο περνάει ο καιρός θυμομάστε μόνο τα καλά. Αυτό που με ξεπερνάει είναι όμως το εξής: διαβάζω τόσες εξομολογήσεις εδώ μέσα με παράπονα όταν βλέπουμε ότι ο άλλος έχει κάνει άλλη σχέση, και δώστου θλίψη ότι "εμείς ήμασταν τόσα χρόνια μαζί και αγαπιόμασταν" και "πως μπόρεσε". Και συμβουλεύουν οι άλλοι από κάτω πως να κάνουμε τον άλλον να ζηλέψει στα social κτλ. Και ρωτάω εγώ τώρα. Πρώτον: τον καινούργιο άνθρωπο που έχει μπει στην εικόνα δεν τον σκεφτόμαστε καθόλου; Δηλαδή άμα πάμε να μπλεχτούμε στην ζωή του πρώην με οποιονδήποτε τρόπο, δεν μας νοιάζει αν θα πληγώσουμε κάποιον που δεν μας φταίει σε τίποτα; Και που ο άλλος στάνταρ θα του έχει πει ότι δεν έχει απωθημένα. Καθαρά ανθρωπιστικά το ρωτάω. Δεύτερον (εφόσον δεν μας νοιάζει για το τρίτο πρόσωπο): τον πρώην και τον εαυτό μας, που και καλά τους αγαπάμε, δεν σκεφτόμαστε ότι θα τους ξαναπληγώσουμε; Αφού το έχουμε δει το παραμύθι, δεν πάει το πράγμα. Γι' αυτό ήρθε ο χωρισμός, σωστά; Και εφόσον ο άλλος έχει προχωρήσει στο μεταξύ, ακόμη και να ξαναγυρίσει σε εμάς, πόσο σε εμάς θα είναι πραγματικά; Αφού στο μεταξύ ερωτεύτηκε άλλο προσωπο. Πάντα θα αμφιβάλλει αν έκανε καλά που γύρισε. Γιατί κολάμε έτσι; Κι εγώ έχω μπει σε αυτή τη διαδικασία στο παρελθόν, να ελπίζω και να σκάω και να εύχομαι να γυρίσει ο πρώην σε μένα. Δεν κουνάω το δάχτυλο σε κανέναν αυτή τη στιγμή, απλά απορώ γιατί λειτουργούμε έτσι. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι εκεί έξω να γνωρίσουμε και να περάσουμε όμορφες στιγμές μαζί τους. Νέες εμπειρίες, νέες χαρές, νέα γέλια, νέοι ορίζοντες. Εμένα αυτή η σκέψη με βοήθησε και ξαναερωτεύτηκα. Δεν μου ήρθε ουρανοκατέβατο, το δούλεψα.