Ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι για κλάματα, εντελώς ανέμπνευστο και καθηλωμένο σε παρωχημένες πρακτικές και μεθόδους είναι πέρα για πέρα αληθινό. Από την άλλη, η μελέτη θέλει πρόγραμμα, αφοσίωση και πειθαρχία και είναι μάλλον ριψοκίνδυνο να αφεθεί ένας μαθητής να "μελετήσει όπως αυτός θέλει".Η παιδεία δεν είναι ούτως ή άλλως μόνο θέμα σχολείου. Είναι κυρίως προσωπικό. Βελτιώνουμε τον εαυτό και το αισθητήριό μας διαβάζοντας λογοτεχνία, παρακολουθώντας θέατρο και κινηματογράφο, ακούγοντας καλή μουσική, ευαισθητοποιούμενοι έναντι του εθελοντισμού και της κοινωνικής προσφοράς και γενικότερα ανιχνεύοντας ό,τι μπορεί να μας κάνει καλύτερους. Ναι, το ξαναλέω, το εκπαιδευτικό σύστημα είναι για κλάματα, από τον τρόπο διεξαγωγής των μαθημάτων, έως τις εγκαταστάσεις, το εποπτικό υλικό, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις το ίδιο το διδακτικό προσωπικό. Ωστόσο, μέχρι να αλλάξει ή να το αλλάξουμε ως τελικά οφείλουμε, είναι φρονιμότερο να βελτιώνουμε και αλλάζουμε θετικά τον εαυτό μας με κάθε ευκαιρία. Μεμφόμενοι απλώς ένα κοινά αποδεκτό πρόβλημα δε φέρνουμε λύσεις.