Σε καταλαβαινω κατά κάποιο τρόπο.Και βγάζουν νόημα αυτά που λες εν μερη.Θα ξεκινησω από κάποια πράγματα που η ίδια αναφέρεις. Λες «Ο φοβος του να υπαρχω και του πως να υπαρξω δε με αφηνει» καθώς και πως «δεν χωράω πουθενά».Και πως για τώρα θα ήθελες ιδανικά να κλειστείς στο σπίτι σου για πάντα.Λίγο πιο κάτω αναφέρεις το εξής « Δεν εξυψωνω την υπαρξη και με εκνευριζουν οι ανθρωποι που το κανουν.».Οπότε ,θα σε ρωτήσω τι σε φοβίζει στο να υπάρχεις ;Και πως ο φόβος του «πως» να υπάρχεις σε περιορίζει; Μήπως τώρα άρχισες να καταλαβαίνεις πως λειτουργεί ο κόσμος και νιώθεις περιορισμένη, επειδή «πρέπει» να ακολουθήσεις τις κοινωνικές νόρμες; Και γιατί θα πρέπει να τις ακολουθήσεις στο κάτω κάτω; Έπειτα, υπάρχουν πράγματα στα οποία για τώρα θα μπορούσες να κάνεις κάποιους συμβιβασμούς;Ακόμη,θα σε ρωτήσω ,πώς κανείς εξυψώνει την ύπαρξη;Και ως προς τί την εξυψώνει; Υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια για όλους ή μήπως είναι κάτι εξατομικευμένο και επομένως δε μπορούμε να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα; Συνεχίζοντας, υποστηρίζεις ότι οι άνθρωποι που σε περιβάλλουν ,καθώς μόνο γι’αυτούς μπορείς να έχεις άποψη,είναι-φαίνονται αποστηρωμένοι, με άλλα λόγια πως «έχουν περιορισμένη αντίληψη πραγμάτων σε διάφορους τομείς» .Και θα σε ρωτήσω ,εσένα πώς ακριβώς σε επηρεάζει και σου δημιουργεί αυτή την ένταση ,ακόμα και θυμό ίσως.Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί; Μήπως εντοπίζεις κάποια πρότερα σου κοινά χαρακτηριστικά με εκείνους και ενώ εσύ προχωράς και εξελίσσεσαι,τους βλέπεις στάσιμους και σου χτυπάει άσχημα το όλο σκηνικό; Κι αν οι ίδιοι είναι «ικανοποιημένοι» με την όλη καταστάση; Και αν δε θέλουν να αλλάξουν για χ,ψ προσωπικούς λόγους;Γενικότερα εκεί που θέλω να καταλήξω είναι,πως είσαι σε μια περίεργη φάση στη ζωή σου. Λογικά πρέπει να είσαι και νεαρή σε ηλικιά και βιώνεις την πρώτη σου «αφύπνιση». Οκ ,αυτό είναι καλό. Πρέπει να αρχίσεις να πετάς ό,τι θεωρείς άχρειστο πια και να μην φοβάσαι από τους κλυδωνισμούς που βιώνεις αυτές τις στιγμές. Απλά μεγαλώνεις.Απλά, ήρθε η ώρα να δεις τι θέλεις, πως το θέλεις και γιατί. Ξεκινάς να ζεις μια πιο «συνειδητή ζωή» και όχι στον αυτόματο, όπως μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Να σου υπενθυμίσω όμως πως και αυτό ίσως να είναι μια πολυτέλεια.Γιατί αν υπήρχε θέμα επιβίωσης σου όπως πχ θα μπορούσαν να είχαν οι γονείς σου ,τότε δε θα σου έμενε τόσος χρόνος για να φιλοσοφείς σχετικά με την ύπαρξη σου ,να υπεραναλύεις κλπ κλπ. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και τώρα ξεκινά για σένα αυτή η διαδικάσια.Ξεκίνα να δρας σιγά σιγά.Να έρχεσαι σε επαφή με περισσότερο κόσμο και νέες ιδέες. Να προσπαθήσεις να καταλάβεις καλύτερα και τη θέση δράση των ατόμων του περιβάλλοντος σου και ίσως αρχίσουν να κοπάζουν κάποιες από τις σκέψεις σου που σε κυριαρχούν. Θέλει χρόνο,θέλει κόπο, θέλει υπομονή. Θέλει να θέσεις ένα πλαίσιο δράσης και για τον εαυτό σου ,ώστε να προχωράς κι εσύ ,για να μη θεωρήσεις σε μερικούς μήνες πως η όλη αυτή φάση σε ακινητοποίησε και έμεινες στάσιμη ,οδηγώντας σε, ίσως κάποια στιγμή σε αυτοκατηγορίες κλπ και θα τα βρεις όλα με τον καιρό. Δεν είμαστε special snowflakes after all, απλα σε ένα κόσμο που διαρκώς αλλάζει, που αξίες χάνονται και οι ανατροπές είναι μεγάλες , πρέπει να ορίσουμε τη θέση/στάση μας. Κι αυτό δύναμη θα έπρεπε να μας δίνει και όχι απαραίτητα να έχει ακυρωτικό χαρακτήρα. Πρόσεχε τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου.Τέλος,λογικό είναι σε τόση απομόνωση που σε έχεις υποβάλλει να έχεις μεγάλη ανάγκη από ανθρώπινη (ουσιώδη) επαφή και επικοινωνία.Μη φοβάσαι άνθρωποι υπάρχουν που και τα ίδια πάνω κάτω περνάνε ,που εκείνοι τα ίδια αποζητούν με εσένα.Άρχισε να ανοίγεσαι(ξέρω απαιτεί ενέργεια που ίσως να μην έχεις ή και να μη θέλεις να τη διαθέσεις κατ’ αυτόν τον τρόπο) ,αλλά ίσως αξίζει.Καλή δύναμη.
