Σε καταλαβαινω κατά κάποιο τρόπο.Και βγάζουν νόημα αυτά που λες εν μερη.Θα ξεκινησω από κάποια πράγματα που η ίδια αναφέρεις. Λες «Ο φοβος του να υπαρχω και του πως να υπαρξω δε με αφηνει» καθώς και πως «δεν χωράω πουθενά».Και πως για τώρα θα ήθελες ιδανικά να κλειστείς στο σπίτι σου για πάντα.Λίγο πιο κάτω αναφέρεις το εξής « Δεν εξυψωνω την υπαρξη και με εκνευριζουν οι ανθρωποι που το κανουν.».Οπότε ,θα σε ρωτήσω τι σε φοβίζει στο να υπάρχεις ;Και πως ο φόβος του «πως» να υπάρχεις σε περιορίζει; Μήπως τώρα άρχισες να καταλαβαίνεις πως λειτουργεί ο κόσμος και νιώθεις περιορισμένη, επειδή «πρέπει» να ακολουθήσεις τις κοινωνικές νόρμες; Και γιατί θα πρέπει να τις ακολουθήσεις στο κάτω κάτω; Έπειτα, υπάρχουν πράγματα στα οποία για τώρα θα μπορούσες να κάνεις κάποιους συμβιβασμούς;Ακόμη,θα σε ρωτήσω ,πώς κανείς εξυψώνει την ύπαρξη;Και ως προς τί την εξυψώνει; Υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια για όλους ή μήπως είναι κάτι εξατομικευμένο και επομένως δε μπορούμε να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα; Συνεχίζοντας, υποστηρίζεις ότι οι άνθρωποι που σε περιβάλλουν ,καθώς μόνο γι’αυτούς μπορείς να έχεις άποψη,είναι-φαίνονται αποστηρωμένοι, με άλλα λόγια πως «έχουν περιορισμένη αντίληψη πραγμάτων σε διάφορους τομείς» .Και θα σε ρωτήσω ,εσένα πώς ακριβώς σε επηρεάζει και σου δημιουργεί αυτή την ένταση ,ακόμα και θυμό ίσως.Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί; Μήπως εντοπίζεις κάποια πρότερα σου κοινά χαρακτηριστικά με εκείνους και ενώ εσύ προχωράς και εξελίσσεσαι,τους βλέπεις στάσιμους και σου χτυπάει άσχημα το όλο σκηνικό; Κι αν οι ίδιοι είναι «ικανοποιημένοι» με την όλη καταστάση; Και αν δε θέλουν να αλλάξουν για χ,ψ προσωπικούς λόγους;Γενικότερα εκεί που θέλω να καταλήξω είναι,πως είσαι σε μια περίεργη φάση στη ζωή σου. Λογικά πρέπει να είσαι και νεαρή σε ηλικιά και βιώνεις την πρώτη σου «αφύπνιση». Οκ ,αυτό είναι καλό. Πρέπει να αρχίσεις να πετάς ό,τι θεωρείς άχρειστο πια και να μην φοβάσαι από τους κλυδωνισμούς που βιώνεις αυτές τις στιγμές. Απλά μεγαλώνεις.Απλά, ήρθε η ώρα να δεις τι θέλεις, πως το θέλεις και γιατί. Ξεκινάς να ζεις μια πιο «συνειδητή ζωή» και όχι στον αυτόματο, όπως μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Να σου υπενθυμίσω όμως πως και αυτό ίσως να είναι μια πολυτέλεια.Γιατί αν υπήρχε θέμα επιβίωσης σου όπως πχ θα μπορούσαν να είχαν οι γονείς σου ,τότε δε θα σου έμενε τόσος χρόνος για να φιλοσοφείς σχετικά με την ύπαρξη σου ,να υπεραναλύεις κλπ κλπ. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και τώρα ξεκινά για σένα αυτή η διαδικάσια.Ξεκίνα να δρας σιγά σιγά.Να έρχεσαι σε επαφή με περισσότερο κόσμο και νέες ιδέες. Να προσπαθήσεις να καταλάβεις καλύτερα και τη θέση δράση των ατόμων του περιβάλλοντος σου και ίσως αρχίσουν να κοπάζουν κάποιες από τις σκέψεις σου που σε κυριαρχούν. Θέλει χρόνο,θέλει κόπο, θέλει υπομονή. Θέλει να θέσεις ένα πλαίσιο δράσης και για τον εαυτό σου ,ώστε να προχωράς κι εσύ ,για να μη θεωρήσεις σε μερικούς μήνες πως η όλη αυτή φάση σε ακινητοποίησε και έμεινες στάσιμη ,οδηγώντας σε, ίσως κάποια στιγμή σε αυτοκατηγορίες κλπ και θα τα βρεις όλα με τον καιρό. Δεν είμαστε special snowflakes after all, απλα σε ένα κόσμο που διαρκώς αλλάζει, που αξίες χάνονται και οι ανατροπές είναι μεγάλες , πρέπει να ορίσουμε τη θέση/στάση μας. Κι αυτό δύναμη θα έπρεπε να μας δίνει και όχι απαραίτητα να έχει ακυρωτικό χαρακτήρα. Πρόσεχε τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου.Τέλος,λογικό είναι σε τόση απομόνωση που σε έχεις υποβάλλει να έχεις μεγάλη ανάγκη από ανθρώπινη (ουσιώδη) επαφή και επικοινωνία.Μη φοβάσαι άνθρωποι υπάρχουν που και τα ίδια πάνω κάτω περνάνε ,που εκείνοι τα ίδια αποζητούν με εσένα.Άρχισε να ανοίγεσαι(ξέρω απαιτεί ενέργεια που ίσως να μην έχεις ή και να μη θέλεις να τη διαθέσεις κατ’ αυτόν τον τρόπο) ,αλλά ίσως αξίζει.Καλή δύναμη.
31.3.2019 | 15:23
Μια αποτυχημενη προσπαθεια επικοινωνιας
Αισθανομαι πως η ζωη μου εχει φτασει σε τελμα. Ολα πλεον ειναι κατα καποιο τροπο βαρος και οτι και να κανω το μυαλο μου δεν μπορει να ηρεμησει. Συνεχεια ανησυχια, αγχος και θλιψη. Δε ξερω πως να πορευτω πλεον, δεν εχω να κρατηθω απο πουθενα. Και τωρα που γραφω αυτα αγχωνομαι και δε ξερω πως να πω αυτα που αισθανομαι. Γιατι ο ολος περιορισμος και η υπεραναλυση εχει φτασει σε σημειο να επηρεαζει ακομη και πολυ προσωπικα πραγματα οπως την εκφραση. Και εκεινη τη στιγμη αισθανομαι αγχος και η τοση σκεψη για το τι να κανω και πως δε μου επιτρεπει να δημιουργησω. Δε θελω να εχω καμια συναναστροφη με ανθρωπο που δεν επιλεγω. Δε θελω να βγαινω απο το σπιτι μου. Ο φοβος του να υπαρχω και του πως να υπαρξω δε με αφηνει. Αισθανομαι οτι δεν χωραω πουθενα. Θα ηθελα ιδανικα να κλειστω σπιτι μου για παντα. Ειναι στιγμες που μπορει ολη αυτη η αισθηση να μην ειναι τοσο εντονη και να προσπαθω να ειμαι πιο αισιοδοξη και γενικα να καταφερνω να ειμαι ενταξει με πραγματα. Αλλα γνωριζοντας το πως εχουν τα πραγματα θα ελεγα οτι κανει ανουσια καθε προσδοκια για υποτιθεμενη βελτιωση. Δεν εξυψωνω την υπαρξη και με εκνευριζουν οι ανθρωποι που το κανουν. Κατα κυριο λογο η προσεγγιση τους σαυτο το θεμα ειναι ιδια με την ηλιθια και υποκριτικη ηθικολογια του "να εισαι καλος ανθρωπος" χωρις να ξερουν καν γιατι, απλα επειδη ετσι τους ειπαν οτι ειναι σωστο. Αμεσως χανεται ολη η ουσια της οποιασδηποτε τετοιας νοοτροπιας. Οτιδηποτε δεν το εχεις επιλεξει εσυ επειδη πιστευεις οτι ισως καπως να προσεγγιζεις την αληθεια μεσω αυτου χανει αμεσως το νοημα του. Δεν θα εκρινα καποιον ανθρωπο που εχει καταφερει οντως να δρα ετσι για να μην παρεξηγηθω. Οι μερες μου ειναι σχεδον ολες ιδιες, δεν μπορω να κανω τιποτα αλλο περα απτο να ψαχνω τροπους να νιωσω μια καποια ασφαλεια μεσα στη μερα για να μπορουν να περνανε καπως οι ωρες. Εχω πληρη επιγνωση των πραγματων. Με εκνευριζει οταν προσπαθω να επικοινωνησω το πως αισθανομαι να βλεπω ανθρωπους να προσπαθουν να με καθησυχασουν λεγοντας πραγματα που ουτε οι ιδιοι πιστευουν. Δεν θελω να παρω καμια τετοια αντιμετωπιση θελω απλα να νιωσω οτι εστω στο ελαχιστο καποιος μπορει να με ακουσει και ισως να με κατανοησει. Εχω αναγκη για επικοινωνια αλλα σε οποιαδηποτε προσπαθεια αμεσως νιωθω εκτεθιμενη. Δεν μπορω ευκολα να εμπιστευτω. Οι περισσοτεροι ανθρωποι μου φαινονται αποστηρωμενοι, αν γινεται κατανοητο το τι εννοω με αυτο. Κατα καποιο τροπο οτι εχουν μια περιορισμενη αντιληψη πραγματων σε διαφορους τομεις και αυτο τους κανει να αδυνατουν να κατανοησουν πως μπορει να αισθανεσαι. Εχω επιλεξει κατα καποιο τροπο το να κλειστω, δεν αισθανομαι οτι μπορω και κατι αλλο. Πιθανοτατα πολλα απαυτα που λεω να ειναι ασυνδετα η χωρις ροη, συγγνωμη γι αυτο, απλα πολλες φορες οταν αισθανομαστε κατι τα πραγματα τα οποια συντελεσαν στο να δημιουργηθει αυτη η κατασταση ειναι σκορπια βιωματα και συναισθηματα. Και ισως ξεχνιουνται κιολας απλα πλεον δρας κατα καποιον τροπο. Οποτε ηταν μια προσπαθεια να προσδιορισω οσο μπορω πραγματα που αισθανομαι. Τουλαχιστον οσο τα εγραφα ενιωσα εγω οτι υπηρχε ροη στη σκεψη μου και οτι δεν πιεζομουν να πω πραγματα λογω αμηχανιας οπως συμβαινει στην αρχη αυτων που γραφω. Οπως ειπα ειναι κατι που με δυσκολευει. Ελπιζω να δωσετε λιγο χρονο στο κειμενο μου. Αν επιθυμει καποιος ας μου γραψει κατι οτι και να ειναι αυτο απλα να ειναι ειλικρινες
2
