Νιώθω και εγώ ακριβώς έτσι μετά τον θάνατο πολύ κοντινού μου, νέου ανθρώπου ( είχα γράψει και μια εξομολόγηση όσο ήμουν μαζί της στην ογκολογική κλινική)... Πάντα σκεφτόμουν για τον θάνατο ότι δεν έγινε κάτι αφού οοοολοι πεθαίνουμε, δεν θα είμαι η πρώτη, είναι αναπόφευκτο δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι.. όμως αυτά άλλαξαν. Άρχισα να αναρωτιέμαι πως αισθάνθηκε, τι να συμβαίνει εκείνη τη στιγμή και που να βρίσκεται τώρα ( λογικά πουθενα)... Και πλέον δίνω μεγάλη σημασία και σκέψη όταν μαθαίνω για κάποιον που πέθανε... Ακούμε καθημερινά τέτοιες ειδήσεις και με επηρεάζουν όσο ποτέ άλλοτε και με γεμίζει φόβος για την υγεία μου για την υγεία όλων γύρω μου. Δυστυχώς αυτοί είμαστε και πρέπει να απολαμβάνουμε τις στιγμές μας..