Νιώθω και εγώ ακριβώς έτσι μετά τον θάνατο πολύ κοντινού μου, νέου ανθρώπου ( είχα γράψει και μια εξομολόγηση όσο ήμουν μαζί της στην ογκολογική κλινική)... Πάντα σκεφτόμουν για τον θάνατο ότι δεν έγινε κάτι αφού οοοολοι πεθαίνουμε, δεν θα είμαι η πρώτη, είναι αναπόφευκτο δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι.. όμως αυτά άλλαξαν. Άρχισα να αναρωτιέμαι πως αισθάνθηκε, τι να συμβαίνει εκείνη τη στιγμή και που να βρίσκεται τώρα ( λογικά πουθενα)... Και πλέον δίνω μεγάλη σημασία και σκέψη όταν μαθαίνω για κάποιον που πέθανε... Ακούμε καθημερινά τέτοιες ειδήσεις και με επηρεάζουν όσο ποτέ άλλοτε και με γεμίζει φόβος για την υγεία μου για την υγεία όλων γύρω μου. Δυστυχώς αυτοί είμαστε και πρέπει να απολαμβάνουμε τις στιγμές μας..
5.4.2019 | 21:05
Τρομος
Με αφορμη τον θανατο της μητερας του κολλητου μου απο καρκινο,το τροχαιο του αδερφου ενος φιλου μου που του στοιχισε τη ζωη,φοβαμαι.Εκεινη τη νυχτα τρεχαμε στο νοσοκομειο και καναμε την αναγνωριση και ριξαμε το κλαμα της ζωης μας,τοσο κλαμα δεν εχω ξαναριξει στη ζωη μου.Ολα αυτα με γεμισαν φοβο και τρομο και για τη δικη μου υγεια αλλα πιο πολυ γι αυτους που αγαπαω.
1
