Καλησπέρα γλυκιά μου. Δεν συνηθίζω να σχολιαζω, αλλά για εσένα θα κάνω μια εξαίρεση καθώς το πρόβλημα μας είναι παρόμοια, απλά εγώ δεν έχω παιδι. όταν έβλεπα την κατάσταση του, το πώς άλλαξε έτσι δηλαδη, που έβγαινε, δεν μου μιλούσε, δεν με ακουμπούσε και όχι ότι τον πίεζα σε κάτι απλά ο ίδιο είχε πιεστη, ώσπου μια μέρα πήρα την δύναμη να του μιλήσω, γενικά αν μπορείς και εσύ άσε τον και πάρε κι εσύ το χρόνο σου για να δεις τι ακριβώς θες, μην τον πριζεις με διάφορες ανασφάλειες σου, γιατί έτσι θα τα κάνεις χειρότερα, απλά πάρε το χρόνο σου, δώσε και σε εκείνον χρόνο μείνε σιωπηλή και απόμακρη και εσύ και όλα θα έρθουν από μόνα τους. Εκείνος μου είπε ότι γενικά είχε πιεστη απ' όλοι την κατάσταση και κυρίως του έφυγε ο έρωτας, στην δική σου περίπτωση μιας που είσαστε οικογένεια είναι διαφορετικά. Απλά είναι μια φάση, η φάση του " θέλω να βγαίνω έξω με φίλους ", απλά οι περισσότεροι ξεχνάνε αυτό που έχουν και στο τέλος καταλαβαίνουν. Ξέρω ότι είσαι μέσα στη στεναχώρια και όλοι την ώρα σκέφτεσαι τι πάει λάθος και το έκανες λάθος. Το λάθος ίσως είναι δικό του που δεν κάθεται σαν ανρθωπος να σου πει την ανησυχίες του, ν μιλήσετε όμορφα και ωραία και να σου πει και να του πεις, με τις συζήτηση όλα λύνονται. Το θέμα είναι μην πάρει άλλη όψη το πρόβλημα κι έτσι χαλάσετε τις καρδιές σας. Οπότε δώσε χρόνο, κάνε υπομονή, ασχολείσου με το παιδί σου και με την υγεία σου και ίσως μια μέρα σας έρθει να τα πείτε. Είναι δύσκολο, το ξέρω.. υπομονή και καλή δύναμη!