Το παιδί σου ξέρεις δεν είναι μόνο δικό σου αλλά και το δικό του. Πολλές έχετε την τάση να νομίζετε ότι είναι αποκλειστικά δικό σας το παιδί ή ότι το κάνατε μόνες σας , αλλά δυστυχώς για μερικούς -ες χρειάζεται και ο άντρας για να γίνει. Στην ουσία τώρα, πρώτα θα κάνεις μια συζήτηση μαζί του , θα δεις τις προθέσεις του και το σημαντικότερο θα ξεκαθαρίσεις την θέση σου και μόνο αν δεν υπάρχει άλλος δρόμος και του το έχεις πει αυτό, θα φύγεις με το παιδί, όχι στα ξαφνικά.
19.7.2019 | 12:21
Βρίσκομαι σε ένα μεγάλο δίλλημα.
Ειμαι 25 ετών. Ειμαι παντρεμένη τα τελευταία 3 χρόνια , με ένα καλό παιδί, και εχουμε και 1 παιδι 4 ετων.Μέχρι πέρσυ μου παρείχε τα πάντα. Από Αγάπη, από ταξίδια, από σεξ, από πολλά. Μέχρι πέρσυ όλα αυτά. Τους τελευταίους 10 μήνες όμως, είναι εντελώς απόμακρος. Έχω κάνει προσπάθειες για να δω τι του συμβαίνει αλλά εκείνος είναι πολύ απόμακρος. Πιστεύω ότι έχει άλλη. Βγαίνει κάθε βράδυ, και γυρνάει ξημερώματα σπίτι, χωρίς καν να μου λέει τίποτα. Από το πρωί μέχρι το απόγευμα είναι στην δουλειά, και μόλις γυρνάει σπίτι τρώει, ντύνεται, και βγαίνει βόλτα με τους φίλους του, χωρίς καν να ασχολείτε μαζί μου και με το παιδί. Δεν έχει βρει ούτε καν χρόνο να κάτσω να του πω το παράπονο μου, καθώς κάθε φορά που πάω να του μιλήσω βρίσκει φθηνές δικαιολογίες, όπως "είμαι κουρασμένος" κτλ. Του έχω δώσει τα πάντα. Από οικογένεια, από γάμο, από να αφιερωθώ σε αυτόν και το παιδί μας, και εκείνος ούτε καν τα εκτίμησε όλα αυτά τον τελευταίο χρόνο. Είναι 32 ετών, και ήταν δική του απόφαση,ιδέα δεν ξερω πως να το πω, να κάνουμε παιδί, καθώς ήταν σε μια φάση στην ζωή του που ήθελε οικογένεια.και εγώ ήθελα μαζί του, αλλά όχι και τόσο καθώς ήμουν μικρή. Τα έβαλα όμως όλα κάτω και το έκανα, επειδή τον αγαπάω. Δεν ξερω έχω χάσει πάσα ιδέα. Δεν είναι ο άντρας που γνώρισα και που παντρεύτηκα. Τον τελευταίο καιρό μου δείχνει κάτι εντελώς αλλοπρόσαλλο, και διαφορετικό. Δεν ασχολείτε καν ούτε με εμένα αλλά ούτε με το παιδί. Μήπως μετάνιωσε τον θεσμό της οικογένειας;; Η μήπως εγώ ήμουν ηλίθια που έκανα οικογένεια μαζί του;; Ούτε μια στο εκατομμύριο δεν μετάνιωσα που έχω ένα παιδί, αλλά με την στάση του, σκέφτομαι ότι καλύτερα να έκανα οικογένεια με κάποιον άλλον. Σκέφτομαι να κάνω άλλη μια προσπάθεια να του μιλήσω, αν όμως δεν με ακούσει, θα μαζέψω τα πράγματα μου, θα πάρω το παιδί μου, και θα πάω στους γονείς μου. Δεν εξηγείτε ο λόγος που γυρνάει στο σπίτι ξημερώματα και λιώμα, από την στιγμή που του έχω δώσει τα πάντα.Δεν ξέρω τι να κάνω. Αν κανω άλλη μια προσπάθεια να του μιλήσω, να τον χωρίσω;; η να κάτσω ακόμη να κάνω προσπάθειες;
13
