Συμφωνώ με τον/την Μρ97. Κι εγώ είμαι υπέρ του να κάνεις κάτι για όσα δεν σου αρέσουν, είτε πάνω σου είτε στη ζωή σου, μα ίσως εμείς να μιλάμε και από τη μεριά των "προνομιούχων" γιατί δεν μας έχει τύχει η βαριά κατάθλιψη που επισύρει το αίσθημα της ανημπόριας μαζί της, η οποία κατάθλιψη κιόλας μπορεί να είναι συνδυασμένη και με κάποια διαταραχή προσωπικότητας (σχιζοφρένεια, μεταιχμιακή διαταραχή) ή νευρολογικά προβλήματα, οπότε ο άνθρωπος μπορεί να μη συνειδητοποιεί καν την ίδια του τη δύναμη γιατί ο εγκέφαλός του είναι διάτρητος με αδιάγνωστες ψυχικές ασθένειες.Θα θεωρήσω, ωστόσο, ότι μιλώ για εξαιρέσεις, για παθολογικές περιπτώσεις που ξεφεύγουν από εκείνο που ήθελες να πεις. Κρατώ κυρίως το μήνυμα που μας περνάς: ότι αν δεν σου αρέσει κάτι στον εαυτό σου, πρέπει πρώτα να τον "αγκαλιάσεις," όχι να τον τιμωρήσεις (με οποιονδήποτε αυτο-αποκλεισμό) και μετά να φέρεις βελτιώσεις. Είδες τον εαυτό σου ως σύμμαχο στην υπερπήδηση των εμποδίων σου και στην ήττα των "διαμόνων" σου, και όχι σαν εχθρό που μισείς και κριτικάρεις. Αυτό σ' έβγαλε νικήτρια! Είναι αξιοθαύμαστο.
