Συμφωνώ μαζί σου εν μέρει, υπάρχουν πράγματι άνθρωποι που είναι μονίμως μες στην κλάψα και τη μιζέρια και δε θέλουν να κάνουν τίποτα για να αλλάξουν την κατάσταση γιατί τους αρέσει ο ρόλος του θύματος και τον χρησιμοποιούν για να τραβούν την προσοχή. Υπάρχουν όμως και άλλοι που δεν ξέρουν πώς να ξεφύγουν από μια κατάσταση, που θέλουν, αλλά δεν ξέρουν τι να κάνουν για να τα καταφέρουν. Για παράδειγμα εγώ έχασα βάρος τρώγοντας τα πάντα εκτός γλυκών με κατάλληλους συνδυασμούς, ούτε έκοψα το φαγητό, ούτε έκλεισα το στόμα μου, αλλά μέχρι να μάθω τι να τρώω διαρκώς προσπαθούσα και αποτύγχανα. Στις αρχές όταν με ρωτούσαν πώς τα κατάφερα καθόμουν και εξηγούσα για να βοηθήσω, με έβαζαν να εξηγώ απλά πράγματα με όσες λεπτομέρειες μπορεί να έχει κάτι απλό, με παραδείγματα, ήθελαν λίστες για να μην μπερδεύονται, τελοσπάντων μου έβγαζαν το λάδι για να μου πουν στο τέλος "από Δευτέρα" ή να αμφισβητούν ότι θα έχουν αποτέλεσμα (με το ζωναντό αποτέλεσμα μπροστά τους). Είπα κι εγώ ένα σταδιάλα, αν θέλετε να κλαφτείτε να πάτε να πληρώνετε και πλέον μόνο αν δω ότι ο άλλος προσπαθεί πραγματικά και ζητάει βοήθεια θα πω κάτι. Υπάρχουν άλλοι τόσο κομπλεξικοί που προσπαθούν να σε αρρωστήσουν για να νιώσουν καλά, εκεί δεν έχω καμία συμπόνια. Εν κατακλείδι δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο σακί.
8.8.2019 | 05:35
Μπορείς! Απλά δεν το θέλεις αρκετά...
Είχα νοσογόνο παχυσαρκία, διαγνωσμένη κατάθλιψη, ήμουν άνεργη, μόνη, ακοινώνητη και παντελώς απαισιόδοξη.Χρόνια δεν ήξερα από που να το πιάσω. Όλα μου φαίνονταν μάταια. Σιγά σιγά νίκησα την κατάθλιψη, βρήκα μια πρόχειρη δουλειά, κοινωνικοποιήθηκα, έχασα 40 κιλά και κάποια στιγμή χαμογέλασα ξανά. Σήμερα είμαι καλά. Παλεύω καθημερινά να μην καταστρέψω όσα έχτισα αλλά και να βελτιώνομαι.Λόγω της ιστορίας και των εμπειριών μου καταλαβαίνω τους ανθρώπους με αυτά τα προβλήματα. Στην αρχή προσπαθούσα να βοηθήσω, να εξηγήσω ότι αν υπάρχει θέληση όλα γίνονται, μοιραζόμουν τα δικά μου και ήθελα να δώσω το παράδειγμα "αφού μπόρεσα εγώ, σίγουρα μπορείς κι εσύ ". Προφανώς δεν εμφανιζόμουν από το πουθενά να κάνω τον καλό Σαμαρείτη. Τα έλεγα σε όποιον μου "κλαιγόταν".Πλέον δεν έχω καμία συμπόνια. Είμαι πολύ σκληρή με τους ανθρώπους που κλαίγονται χωρίς να κάνουν το παραμικρό για το πρόβλημα τους.Δεν απολαμβάνεις τη θάλασσα γιατί είσαι παχύσαρκος και ντρέπεσαι; Σε στεναχωρεί αυτό;Εγώ θα σου πω: Βγες, πήγαινε όπως είσαι. Μη μιζεριάζεις! Μόνος σου στερείς τη χαρά από τη ζωή σου. Οι μαλάκες που θα σχολιάσουν, θα γελάσουν ή στην καλύτερη θα κοιτάξουν κάπως, θα υπάρχουν πάντα μην τους δίνεις τόση δύναμη. Κι αφού αρχίσεις εσύ να νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου, κανε μια προσπάθεια να χάσεις μερικά κιλά. Εσύ όμως θα κλειστείς στο σπίτι σου, θα κλαις τη μοίρα σου τρώγοντας και θα διαιωνίσεις το πρόβλημα για ένα ακόμα καλοκαίρι. Πλέον η σκέψη μου είναι "ή κόψε το φαγητό ή κλείσε το στόμα σου".Μη δώσω αλλά παραδείγματα. Το πιάσατε το σκεπτικό μου. Έχω τρομερή δυσανεξία στη μιζέρια και την κλάψα που συνοδεύεται απ' την απόλυτη απραξία.
7
