Θυμάμαι, όταν ήταν στις κούνιες τους και κοιμοντουσαν, πήγαινα συχνά (λες και δεν έφταναν τα ξυπνηματα ούτως ή άλλως) από πάνω, να δω αν αναπνέουν.Είναι μάλλον φυσιολογικό. Παρολαυτα. Αν θες να είμαστε ειλικρινείς, και αν έχεις βιώσει την απώλεια έστω μια φορά στη ζωή σου και ξέρεις πόσο πονάει, θα πρέπει να έχεις υπόψιν σου, ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη και είμαστε ευάλωτοι και ανυπερασπιστοι, αλλά αυτόν τον φόβο πρέπει να τον χρησιμοποιήσεις για να γίνεις πιο δυνατή.Όχι πιο αδύναμη. Να σου ζήσει.