ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μήπως κατά βάθος δεν το ήθελες και πολύ;

αυτο ειναι ένστικτο μανούλας εύγε πολύ γλυκό .......................

Να σου ζήσει το μωράκι σου! Λογικό είναι να νιώθεις έτσι, όλες νιώθουμε έτσι όσα παιδιά κι αν έχουμε, όσων ετών κι αν είναι. Όσο περνάει ο καιρός όμως, θα μάθεις να τον ελέγχεις το φόβο σου και θα σε επηρεάζει τόσο πολύ.

Θυμάμαι, όταν ήταν στις κούνιες τους και κοιμοντουσαν, πήγαινα συχνά (λες και δεν έφταναν τα ξυπνηματα ούτως ή άλλως) από πάνω, να δω αν αναπνέουν.Είναι μάλλον φυσιολογικό. Παρολαυτα. Αν θες να είμαστε ειλικρινείς, και αν έχεις βιώσει την απώλεια έστω μια φορά στη ζωή σου και ξέρεις πόσο πονάει, θα πρέπει να έχεις υπόψιν σου, ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη και είμαστε ευάλωτοι και ανυπερασπιστοι, αλλά αυτόν τον φόβο πρέπει να τον χρησιμοποιήσεις για να γίνεις πιο δυνατή.Όχι πιο αδύναμη. Να σου ζήσει.

Γιαυτο οι παλιοι καναν πολλα παιδια και δεν αγχωνονταν αν παθει κατι ενα ή δυο... ειχαν αλλα πεντε :-)

Μαμά δεν είμαι αλλά σε νιώθω. Απορείς βασικά τόσο μικροσκοπικά και εύθραυστα που είναι πως επιβιώνουν. Όσο μεγαλώνουν κιόλας κι είναι τόσο αδέξια σου φαίνεται κάπως αδιανόητο να τ' αφήσεις να σκαρφαλώνουν κτλ αν και πρέπει...Υ. Γ. Να χαίρεσαι το μωράκι σου και να είσαι όσο πιο πολύ μπορείς μαζί του συνειδητά γιατί ειδικά τα πρώτα χρόνια είναι τόσο όμορφα και κάθε μέρα μπορεί να γίνει κάτι νέο. Είναι απίθανα τα μικρά παιδιά όπως εξερευνούν τον κόσμο και τα όρια τους. Ο τρόπος που προσπαθούν να διεκδικήσουν την επικοινωνία και την αλληλεπιδραση με το περιβάλλον τους. Το πώς αγαπάνε. Το πώς εμπιστεύονται. Πως μιμούνται. Είναι απίστευτα. Σε λίγο καιρό δεν θα πάψει να σε εντυπωσιάζει όλα αυτά που θα μπορεί να κάνει. Μην αφήσεις το άγχος για το καλό του να το περιορίσεις (σε λογικά πλαίσια πάντα αναφέρομαι) και να περιορίσει και την δική σου χαρά. :)