Ένας ακόμη συναισθηματικά ανώριμος άνθρωπος. Σαν εκείνα τα παιδάκια που γκρινιάζουν για ένα παιχνίδι που δεν έχουν εκείνη τη στιγμή, όμως μόλις το αποκτήσουν, το βαριούνται μετά από λίγο. Αλήθεια, δεν έχω διάθεση κατάκρισης προς το πρόσωπο σου, κι ας φαίνεται έτσι. Γιατί όμως το κάνεις αυτό; Σχεδόν στα 30 σου, σου είναι τόσο δύσκολο να είσαι συνειδητά με έναν άνθρωπο; Να πεις, εγώ αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπάω και γ'αυτό είμαι μαζί του; Να το λες, να βγαίνει μέσα από τη ψυχή σου, να είσαι σίγουρος; Άκουσε με καλέ μου, τους ανθρώπους όσο τους έχουμε, τους εκτιμάμε. Αν όσο είναι στο πλευρό μας δεν τους εκτιμάμε, κάτι δε πάει καλά. Σου έφυγε το σιγουράκι, η δεδομένη και τώρα τη ζητάς. Κράτησα μια φράση που έγραψες. "Δεν είχα σκεφτεί κάτι σοβαρά, καθώς τότε ήμουν και εγώ και αυτή μικρή σε ηλικία." (που δεν ήσουν και τόσο μικρός για να λέμε την αλήθεια, αν και συνήθως δε παίζει ρόλο η ηλικία, είτε τον θες, είτε όχι). Θα σε συμβούλευα, να μάθεις τι στο καλό είναι αυτό που θες, και αν πραγματικά την αγαπάς όπως λες, διεκδίκησέ την ώριμα αυτή τη φορά, για να σε πάρει στα σοβαρά. Να καταλάβει ότι έχει απέναντι της έναν άντρα, και όχι ένα παιδί. Διαφορετικά, άσε την να ευτυχίσει. Καλή τύχη.