Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το πρώτο μέρος του κειμένου σας. Τις συγκεκριμένες παραστάσεις δεν τις έχω δει ακόμα, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Ωστόσο, η πλειοψηφία των παραστάσεων κινείται από μέτριες και κάτω. Ακόμα και γνωστοί και καταξιωμένοι καλλιτέχνες καταφεύγουν σε εύκολες λύσεις. Και αν υπάρχει πρόβλημα μια φορά για τους ηθοποιούς, για τους σκηνοθέτες το πρόβλημα, δυστυχώς, πολλαπλασιάζεται.Θα προσθέσω ότι η κρίση δεν μπορεί να είναι δικαιολογία για κάθε προχειρότητα. Ο Κουν ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης μέσα στην Κατοχή. Δεν νομίζω ότι είχε περισσότερα μέσα απ' ό,τι οι σημερινοί δημιουργοί. Κακά τα ψέματα. Όσα όνειρα κι αν έχουν οι απόφοιτοι των δραματικών σχολών, έγκριτων και μη, κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρουν απόφαση το αυτονόητο: δεν μπορούν να κάνουν όλοι καλλιτεχνική καριέρα, γιατί πολύ απλά δεν έχουν όλοι το ταλέντο να την κάνουν. Ο δρόμος στην καλλιτεχνική πληρότητα - και δεν λέω επιτυχία - είναι στενός και γεμάτος κακουχίες. Φυσικά και υπάρχουν κάποιοι που σημείωσαν επιτυχίες με "πλάγιους τρόπους". Αλλά δεν είναι η πλειοψηφία - τουλάχιστον στο θέατρο - και δεν έχουν διάρκεια. Η καλλιτεχνική επάρκεια απαιτεί διαρκή δοκιμασία του εαυτού, διάβασμα και πολλή, πολλή, πολλή δουλειά, κάποιες φορές με αναπόφευκτη ταλαιπωρία για να κερδίσει κανείς τα προς το ζην, αφού τέχνη και βιοπορισμός δεν ταυτίζονται πάντα.