Ειναι λιγο λεπτο το θεμα θεωρω λογω του παιδιού. Κ ακριβως λογω του παιδιού θα σου ελεγα να το προχωρήσεις σε συγκατοίκηση. Σε γαμο θα έλεγα οχι (δεν ξερω κατα ποσο ειναι εφικτό στην περιπτωση σου να συγκατοικησεις με παιδι εκτος γάμου, κπ θα το εκαναν, κπ οχι). Θα συμμεριστω τον προβληματισμό της THEiA πιο πανω, γτ τωρα κ οχι νωριτερα (10 χρονια ειναι πολλα)? Νομιζω επειδη εβαζες τα σκουπιδακια κατω απ το χαλάκι τοσα χρονια κ τωρα που ηρθε το παιδι καλείσαι να αντιμετωπίσεις την πραγματικοτητα κ να αποφασίσεις. Στη θεση σου (αν τοσο ειχα φτασει στο σημειο που εισαι εσυ) θα ξεκαθαριζα στον σύντροφο μου, οτι μένουμε μαζι δοκιμαστικά κ χωρις γαμο κ προσπαθούμε ουσιαστικα να τα κάνουμε το θεμα να λειτουργήσει. Αν δε λειτουργήσει, χωρίζουμε κ είμαστε ακομη δυο γονεις που ειναι χωρια αλλα μεγαλώνουν ενα παιδι. Τονίζω, οτι αυτο θα εκανα εγω. Κ τονίζω οτι τα στοιχεια που δινεις ειναι φλου οποτε μπορει τωρα να λεω μλκ (που γενικα δλδ μπορει να λεω μλκ δεν ξερω).Κ κτ γενικο. Ο γάμος θεωρω λειτουργει υποσυνειδητα ως "παντρευόμαστε αρα με δέχεται οπως ειμαι κ τον δεχομαι οπως ειναι", ασχετα που πολλες φορες δεν ειναι ετσι (για την περιπτωση σου αυτο- γι αυτο λεω χωρις γαμο, μπας κ αλλαξει η κατασταση μεταξυ σας εφοσον με το γαμο επαναπαυεσαι κατα τη γνωμη μου). Πολλα ειπα, κουρασα. Σορι. Φιλια!
