Κατανοητά όλα αυτά που γράφεις και πολλοί συμπάσχουμε με κάποια από αυτά. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί τόση απελπισία από τα 22 σου. Όχι ότι είναι καλό να απελπιζόμασταν μετά τα 30, απλά θα σε δικαιολογούσα κάπως. Αυτά που περιγράφεις τα ζουν και σαραντάρηδες που είναι σαφώς ακόμα νεότατοι. Πολλές φορές και άθελά μας κάποιοι τομείς της ζωής μας μένουν στάσιμοι ενώ προσπαθούμε. Δεν ξέρω να σου δώσω απάντηση, αδιέξοδα γνωρίζω πολλά. Το θέμα είναι όμως να νιώσουμε καλά μέσα μας με κάτι που μας γεμίζει. Μη τα παρατάς. Αν σου έρθει να κλάψεις, να δακρύσεις, να ουρλιάξεις, καντο να εκτονωθείς. Τα όπλα όμως μη τα παραδώσεις.
