Παιδιά, αυτό το "έδωσα τόσα και περιμένω άλλα τόσα ως ανταπόδωση" είναι τωρινό φαινόμενο ή πάντοτε συνέβαινε κι εγώ δεν το συνειδητοποιούσα; Μου κάνει φοβερή εντύπωση. Κάνουμε κάτι επειδή το νιώθουμε. Το "αν θα εκτιμήθεί" ως προβληματισμός (υποψιάζομαι μεταφρασμένο στο αν θα μας αγαπήσουν) το φθηναίνει. Το ευτελίζει. Είναι θλιβερό. Καταλαβαίνω ότι πονάς επειδή ερωτεύτηκες, αλλά δεν υπάρχει κάτι το καινοφανές. Προτίμησε μια άλλη. Δεν αντανακλά σε δική σου έλλειψη αυτό, απλώς του έκανε του συγκεκριμένου καλύτερα η άλλη. Όπως πιθανώς κι εσένα κάποιος σου έκανε καλύτερα από κάποιον άλλον που του άρεσες αλλά σε σένα δεν άρεσε. Δεν "έπαιξε", ντε και καλά με πρόθεση, το πιθανότερο είναι ούτε κι εκείνος μάλλον να ήξερε τι του γίνεται. Προφανώς εξ αυτού του γεγονότος προέκυψαν τα "μεγάλα λόγια". Συνήθως μεγάλα λόγια λέει κανείς για να τα πιστέψει πρώτος ο ίδιος!Αυτά συμβαίνουν παντού, στη δουλειά, στις κοινωνικές γνωριμίες, παντού. Όσο νωρίτερα μαθαίνει κανείς να διαχειρίζεται την απόρριψη, τόσο γρηγορότερα μαζεύει ενέργεια για εκεί που δεν απορρίπτεται.