Βρήκα ένα Αφγκάν στο σπίτι. Χρυσόξανθο με μαύρη μουσούδα. Μου φάνηκε τεράστιο. Και ήταν. Όταν σηκωνόταν στα δυο πόδια για να αγκαλιαστούμε, με πέρναγε σε ύψος. Όπου πήγαινα με ακολουθούσε. Στην αρχή νόμιζα ότι με παρακολουθούσε από καχυποψία. Μετά κατάλαβα ότι το έκανε από φροντίδα.
Ο Δημήτρης τον είχε από κουτάβι. Τον είχε «ξεγεννήσει» ο ίδιος. Είχε τη μάνα, την Ήρα, που γέννησε μόνο μια φορά και το πρώτο της κουτάβι ήταν αυτός, ο Πέτρος. Λίγο καιρό αφότου αρχίσαμε να συζούμε με το Δημήτρη, είχε γίνει και δικός μου σκύλος. Και φυσικά μου «κόλλησε» την αδυναμία που έχει στα λαγωνικά του Αφγανιστάν.
Δυστυχώς δεν ζήσαμε πολύ καιρό μαζί του, μια που όταν γνωριστήκαμε ήταν ήδη 13 ετών. Τα Afghan hound σπάνια ξεπερνούν τα 14 χρόνια ζωής – συνήθως ζουν μεταξύ 12-14. Πέθανε πλήρης ημερών στα 14 του χρόνια από γεράματα, χωρίς να βασανιστεί.
Πρόκειται για μια αρχαία φυλή, ηλικίας τουλάχιστον 7.000 ετών, που η εγγύτητα της στο πρότυπο του σκύλου (δηλαδή τον λύκο) είναι περίπου 70%, δηλαδή πρόκειται για μια φυλή που έχει υποστεί ελάχιστες προσμίξεις με άλλες φυλές και που έχει διατηρήσει την ιδιοσυγκρασία του, την μορφή και την σκελετική του δομή σχεδόν αναλλοίωτη δια μέσου των αιώνων.
Όσο και να είχαμε προετοιμαστεί για τη στιγμή του αποχωρισμού, δεν ήταν εύκολο. Η απουσία του άφησε ένα τεράστιο, αμήχανο κενό. Έμειναν οι βούρτσες του, το άδειο μπολ του φαγητού, το στεγνό μπολ του νερού. Λίγο καιρό μετά, βρεθήκαμε με ένα θηλυκό γκρι-μπλε κουτάβι στο σπίτι, την Τζίνα. Ήταν το δώρο μου στον Δημήτρη. Το σπίτι ζωντάνεψε ξανά.
Διαπίστωσα ό,τι η ευγένεια, η αρχοντιά, η ρυθμικότητα στις κινήσεις του, το ανθρώπινο βλέμμα και η ανεξαρτησία και όλα τα υπόλοιπα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του Αφγκάν είναι ίδια σε όλα τα σκυλιά της φυλής αυτής.
Όταν γεννήθηκε η κόρη μας, η Νεφέλη, το σκυλί ήταν διακριτικά συνέχεια δίπλα στο μωρό. Η Νεφέλη μεγάλωνε χαϊδεύοντας το μεταξένιο τρίχωμα της Τζίνας. Ναι, αυτό το τρίχωμα που θέλει καθημερινή φροντίδα και που αν το παραμελήσεις για λίγες μέρες, το βαθύ κούρεμα είναι η μόνη λύση.
Δεν νιώσαμε ποτέ ανασφάλεια που η κόρη μας μεγάλωνε μαζί με ένα τόσο μεγάλο σκυλί. Η Τζίνα δεν την άφηνε ούτε λεπτό από το βλέμμα της σαν άγρυπνος φρουρός και ήξερε πότε έπρεπε να μείνει μακριά της. Την ώρα του φαγητού, για παράδειγμα.
Φυσικά και ζήλευε λίγο, άλλωστε εκείνη είχε έρθει πρώτη. Αλλά με ένα χάδι δικό μας, μια γλυκιά κουβέντα και ένα αβίαστο γέλιο από το μωρό όταν την έβλεπε, ήταν όλα καλά.
Δεν ανησύχησα ποτέ για αρρώστιες όσο η κόρη μας ήταν μωρό και μεγάλωνε με ένα σκυλί. Δεν με επηρέασαν ούτε οι σχεδόν υστερικές αντιδράσεις κάποιων συγγενών και φίλων: «Τώρα που έχεις μωρό να το διώξετε το σκυλί».
Η γνώση είναι δύναμη. Ξέρω ότι ένα σωστά φροντισμένο σκυλί δεν μπορεί να μεταφέρει καμία ασθένεια στον άνθρωπο και επιπλέον, τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει με ζώα, έχουν ισχυρότερο ανοσοποιητικό σύστημα από τα παιδιά που δεν έχουν έρθει σε επαφή με σκυλιά κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Επίσης, ψυχικά είναι πιο υγιή, έχουν πιο ανεξάρτητη προσωπικότητα και αποκτούν καλύτερη αίσθηση ευθύνης. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου αυτά, είναι τα συμπεράσματα ερευνών που έχουν διεξαχθεί από μεγάλα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Δυστυχώς, το σκυλί αυτό το χάσαμε σε μικρή ηλικία από φόλα που έβαλε ένας ασυνείδητος εγκληματίας (και προφανώς ψυχοπαθής) μέσα στο Μαρούσι. Μια στιγμή που την αφήσαμε από τα μάτια μας ήταν αρκετή για να γίνει το κακό. Ήταν απόγευμα Μεγάλης Παρασκευής και δεν μπορέσαμε να βρούμε έγκαιρα κτηνίατρο. Της προσφέραμε τις πρώτες βοήθειες αλλά δεν μπορέσαμε να τη σώσουμε. Ήταν μια τραγωδία για όλους μας. Ο Δημήτρης ειδικά έκανε ένα μήνα να βγει από το σπίτι.
Δυσκολευόταν πολύ να πλησιάσει την εξώπορτα, γιατί δεν ήθελε να αντιμετωπίσει τις «άδειες στιγμές». Αυτές που τον έβλεπε η Τζίνα να δένει τα κορδόνια του και καταλάβαινε ότι ετοιμαζόταν για μεγάλη βόλτα ή αυτές που άκουγε τον ήχο των κλειδιών και έτρεχε κατά πάνω του κάνοντας ένα γιγάντιο σάλτο δυο μέτρων, από τον καναπέ μέχρι την πόρτα.
Σήμερα ζούμε μαζί με λαγωνικά του Αφγανιστάν. Δυο μάλιστα. Τη Λούνα, ετών 4 και τον Πλούτο που πλησιάζει τα 12. Πολλοί μας ρωτάνε, κάποιοι ευγενικά, κάποιοι άλλοι με κακεντρέχεια, γιατί προτιμάμε σκυλιά συγκεκριμένης φυλής και όχι κάποια από τα τόσα αδέσποτα που υπάρχουν.
Η ερώτηση εκ πρώτης φαίνεται να έχει κάποια λογική. Αλλά είναι σα να ρωτάς γιατί ξοδεύουμε τόση ενέργεια, επιστημονική γνώση και χρήμα, ως κοινωνίες, για να περισώσουμε –για παράδειγμα– τη λευκή τίγρη που είναι είδος υπό εξαφάνιση. Αφού υπάρχουν και άλλες τίγρεις, αυτές με τις ρίγες, τι μας πειράζει; Και αν το πάμε παραπέρα, και η γάτα αιλουροειδές είναι, δεν μας αρκεί η γατούλα, θέλουμε και τίγρεις που στο κάτω κάτω χρειάζονται και ένα αρνί την ημέρα για να τραφούν;
Η απάντηση φυσικά στο παραπάνω ερώτημα είναι προφανής. Επειδή, μεταξύ άλλων, οφείλουμε ως κυρίαρχο είδος πάνω στον πλανήτη να διατηρήσουμε όλα τα είδη ζωής, όπως άλλωστε κάνουμε με τις τράπεζες σπόρων για τα φυτά. Είναι δείγμα πολιτισμού, είναι ανάγκη επιστημονική, είναι χρέος του ανθρώπινου είδους.
Ειδικά δε μιλώντας για τα Αφγκάν, πρόκειται για μια αρχαία φυλή, ηλικίας τουλάχιστον 7.000 ετών, που η εγγύτητα της στο πρότυπο του σκύλου (δηλαδή τον λύκο) είναι περίπου 70%, δηλαδή πρόκειται για μια φυλή που έχει υποστεί ελάχιστες προσμίξεις με άλλες φυλές και που έχει διατηρήσει την ιδιοσυγκρασία του, την μορφή και την σκελετική του δομή σχεδόν αναλλοίωτη δια μέσου των αιώνων.
Φυσικά μπαίνουν και κάποια αντικειμενικά κριτήρια. Ένας βοσκός θα επιλέξει ποιμενικό σκύλο. Αν τα κοπάδια του είναι σε μεγάλο υψόμετρο, σε περιοχή με πολλά άγρια ζώα, θα επιλέξει έναν βαρύ, σωματώδη, επιβλητικό ποιμενικό. Αν είναι σε πεδινά, ασφαλή εδάφη, μπορεί να επιλέξει απλά ένα γλυκό και παιχνιδιάρικο κοκόνι, που δεν τρώει και πολύ. Αντίστοιχα ένας κυνηγός που κυνηγάει αγριογούρουνα δεν θα επέλεγε ποτέ ένα λαγωνικό. Κατά συνέπεια, η επιλογή φυλών με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά είναι μια διαδικασία που είναι φυτεμένη στο ανθρώπινο DNA εδώ και αιώνες και δεν είναι αποτέλεσμα ψευτοελιτισμού, εγωκεντρισμού ή αδιαφορίας για το ζωικό βασίλειο και τα αναξιοπαθούντα δείγματα του.
Επίσης, όλοι μας επιλέγουμε σύμφωνα με κάποια κριτήρια αισθητικά και ιδιοσυγκρασιακά, όπως κάνουμε με τον άνθρωπο που θα μοιραστούμε την ζωή μας, που θα κάνουμε οικογένεια κλπ. Επιλέγοντας έναν σκύλο συγκεκριμένης φυλής, επιλέγεις όχι μόνο σύμφωνα με τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά αλλά και σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία του.
Εμείς για παράδειγμα δεν θα είχαμε ευχάριστη συμβίωση με ένα υπερκινητικό Σέτερ, ένα διεκδικητικό Ντόμπερμαν, ένα απαιτητικό Κανίς. Μας ταιριάζει η ιδιοσυγκρασία του Αφγκάν, που είναι ανεξάρτητο, ήσυχο, που αν περπατήσει αρκετά μέσα στην ημέρα και τρέξει ελεύθερο για λίγη ώρα μια δυο φορές την εβδομάδα είναι ικανοποιημένο και περνάει τον υπόλοιπο χρόνο του ξαπλωμένο νωχελικά στον καναπέ και σηκώνεται μόνο όταν μυριστεί φαγητό ή αισθανθεί κίνδυνο και απειλή για την οικογένεια του, οπότε και θα πεταχτεί σαν ελατήριο να προστατέψει το χώρο του.
Ναι, το είπα. Κοιμούνται στους καναπέδες. Σπάνια θα δεις Αφγκάν να κοιμάται κάπου αλλού στο σπίτι εκτός από τον καναπέ και μάλιστα τον μεγαλύτερο και φαρδύτερο του σπιτιού. Τα δικά μας, όταν δεν είναι στον καναπέ, θα τα βρεις στην βεράντα του σπιτιού ξαπλωμένα με τη μουσούδα έξω από τα κάγκελα να παρακολουθούν την κίνηση του δρόμου και την είσοδο της πολυκατοικίας. Συχνά βλέπουμε ανθρώπους να σταματάνε για να τα φωτογραφίσουν.
Φυσικά και δεν είναι όλα εύκολα και ρόδινα όταν έχεις σκύλο, ειδικά όταν έχεις Αφγκάν και μάλιστα δύο. Η βόλτα, το χτένισμα, το μαγείρεμα, δεν είναι πάντα ευχάριστα. Γίνονται όμως ευχάριστα όταν τα βλέπεις και σαν διαδικασία να είμαστε «μαζί» και να κάνουμε κάτι όλοι μαζί, σαν οικογένεια.
Το σκυλί, όπως και κάθε οικόσιτο ζώο, θέλει φροντίδα και σεβασμό – φυσικά αυτό ισχύει και για τα μη οικόσιτα ζώα. Κάποια θέλουν περισσότερη φροντίδα. Όπως τα δικά μας, που θέλουν συχνό χτένισμα, θέλουν κάθε εβδομάδα ή το πολύ κάθε 15 μέρες λούσιμο και μετά το λούσιμο λεπτομερές χτένισμα, αφαίρεση κλαδιών που μπλέκονται στο μακρύ τους τρίχωμα, λύσιμο των κόμπων. Δεν είναι και η πιο ευχάριστη διαδικασία, αλλά το αποτέλεσμα σε δικαιώνει. Και τα ίδια τα σκυλιά χαίρονται και αυτά με το αποτέλεσμα. Νιώθουν πιο ανάλαφρα και πιο όμορφα.
Ναι, τα Αφγκάν είναι αυτάρεσκα. Έχουν επίγνωση της ομορφιάς τους και καμαρώνουν. Ειδικά η Λούνα, σαν θηλυκό που είναι, όταν βγαίνει βόλτα μετά από το χτένισμα, περπατάει με άλλο αέρα.
Όμως κάθε σκυλί έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ο συνειδητοποιημένος σύντροφος του κάθε ζώου, έχει την υποχρέωση να γνωρίζει τα χαρακτηριστικά αυτά. Να τα σέβεται, χωρίς να προσπαθεί να επιβάλει στο ζώο συμπεριφορές και τρόπους διαβίωσης στους οποίους το ζώο δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί. Για αυτό είναι σημαντικό να επιλέγεις συνειδητά το σκυλί που θα σε συντροφεύσει για πολλά χρόνια. Τότε, το σκυλί θα γίνει πραγματικό μέλος της οικογένειας, θα είναι κομμάτι της ζωής σου και θα είναι πηγή χαράς, ηρεμίας και συντροφικότητας, όπως είναι για εμάς η Λούνα και ο Πλούτο.
σχόλια