1896. Ενώ η Αθήνα βρίσκεται σε παροξυσμό καθώς αρχίζουν οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, ένα υπεραστικό λεωφορείο ξεκινά από την Αθήνα και φτάνει στη Θήβα. Είναι το πρώτο καταγεγραμμένο δρομολόγιο του επονομαζόμενου ΚΤΕΛ στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.
Τα χρόνια περνούν και το 1912 εμφανίζονται τα πρώτα δρομολόγια υπεραστικών λεωφορείων στην επαρχία, για τους δρόμους Τρίπολης - Σπάρτης και Λαμίας - Καρπενησίου.
Μέχρι το 1939, ο στόλος των υπεραστικών λεωφορείων πανελλαδικώς φτάνει τα 1.635 λεωφορεία.
Οι άνθρωποι, επειδή δεν είχαν άλλο μεταφορικό μέσο, φόρτωναν σχεδόν τα πάντα στα λεωφορεία της γραμμής. Έχει διασωθεί φωτογραφία, μάλιστα, που φαίνεται κάποιος να δένει μια κατσίκα στο πίσω μέρος του λεωφορείο για να τη μεταφέρει.
Όλα αυτά μέχρι να ξεκινήσει ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος, όταν κηρύσσεται επιστράτευση και όλα τα λεωφορεία της εποχής επιτάσσονται από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις.
Άλλα καταστρέφονται ολοσχερώς και άλλα διασώζονται προκειμένου να συστήσουν και πάλι τον στόλο των υπεραστικών λεωφορείων της χώρας, σ' ένα κατεστραμμένο, σχεδόν, οδικό δίκτυο.
70 χρόνια περίπου μετά, ο Θανάσης Γιαννούλης προσπαθεί σήμερα να ανακαλύψει και να φέρει στο φως παλιές φωτογραφίες υπεραστικών λεωφορείων, μιας άλλης «ασπρόμαυρης» εποχής στην Αιτωλοακαρνανία.
Έχει δημιουργήσει τη σελίδα στο facebook «Λεωφορεία Αιτ/νιας Μιας Άλλης Εποχής» και έχει βρει πάνω από 500 αρχειακές φωτογραφίες.
«Ξέρεις δεν είναι καθόλου εύκολο. Μιλάμε για εποχές πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που ήταν πάρα πολύ σπάνιο να έχει κάποιος φωτογραφική μηχανή. Υπάρχουν, δηλαδή, πολλές στιγμές που χάθηκαν» παραδέχεται ο κ. Γιαννούλης.
Αυτό, ωστόσο, που ανακάλυψε, αναζητώντας φωτογραφίες, είναι πως οι πιο πολλές βρέθηκαν σε παραθαλάσσια μέρη. «Αρκετές από αυτές βγήκαν από πλούσιους τουρίστες που έφταναν και έβγαζαν φωτογραφίες με τις κάμερές τους» εξηγεί ο διαχειριστής της σελίδας.
Τα λεωφορεία των «ασπρόμαυρων» δεκαετιών δεν ξεπερνούσαν πολλές φορές τις 9 ή τις 14 επιβατικές θέσεις.
«Οι άνθρωποι, επειδή δεν είχαν άλλο μεταφορικό μέσο, φόρτωναν σχεδόν τα πάντα στα λεωφορεία της γραμμής. Έχει διασωθεί φωτογραφία, μάλιστα, που φαίνεται κάποιος να δένει μια κατσίκα στο πίσω μέρος του λεωφορείο για να τη μεταφέρει».
Ο κ. Γιαννούλης έχει παιδικές αναμνήσεις από τα ΚΤΕΛ καθώς ο πατέρας του ήταν οδηγός, σε εποχές, μάλιστα, που οι δρόμοι στα ορεινά της Αιτωλοακαρνανίας ήταν χωμάτινοι.
Το δυσκολότερο κομμάτι, όπως παραδέχεται, ήταν όταν έβρεχε. «Τότε δύο ήταν οι λύσεις. Ή να φτάσει κάποιο όχημα να τους ξεκολλήσει από τις λάσπες ή να βγουν έξω οι ίδιοι οι επιβάτες και να αρχίζουν να σπρώχνουν».
Για να αποφευχθούν, μάλιστα, τέτοια περιστατικά, υπήρχαν λεωφορεία που στην άδειά τους ανέγραφαν πως μπορούν να λειτουργήσουν μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες ή μόνο «όταν δε βρέχει».
Σκοπός του Θανάση Γιαννούλη είναι, βέβαια, να ψάξει κι άλλο και να βρει επιπλέον φωτογραφικό υλικό εποχών που δεν θυμίζουν σε τίποτα το σήμερα.
«Είμαι σίγουρος. Υπάρχουν κι άλλες φωτογραφίες κρυμμένες στα μπαούλα. Πρέπει κι αυτές να βγουν στο φως».
