"I imagine art being a bridge, a connection between the spirit and the material, the living and the absent, the personal and the universal.
My aim is to explore the unknown, the light and the darkness of a supplementary coexistence that forms the event horizon of the creation.
I compose scenes of the unborn, the dead and the living, 3d visions from a parallel universe."
Ο Αδάμ Μαρτινάκης γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη της Πολωνίας από μητέρα Πολωνέζα και πατέρα Έλληνα ο οποίος ήταν πολιτικός πρόσφυγας του εμφυλίου. Η διαβίωση στην κομμουνιστική Πολωνία εκείνης της εποχής ήταν δύσκολη και φτωχή, υπήρχε στρατιωτικός νόμος και πολλές από τα βασικές ανάγκες ήταν σε έλλειψη. 10 ετών μετακομίζει με την οικογένειά του στην Αθήνα και αυτό ήταν ίσως η μεγαλύτερη αλλαγή στην ζωή του.
Το βιογραφικό του Αδάμ Μαρτινάκη περιλαμβάνει δεκάδες βραβεία, πάμπολλες συμμετοχές σε εκθέσεις, διδασκαλία ψηφιακών τεχνών & design σε πολλά ιδρύματα τέχνης και διεθνή παρουσία στα εικαστικά. Είναι μέλος της CultureInside, slashTHREE, Artia Gallery, Art.lica & WANDAprint και του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Η τέχνη του είναι ένα ψηφιακό πάντρεμα ζωγραφικής, φωτογραφίας και γλυπτικής που την καθιστά μοναδική.
Ο Αδάμ Μαρτινάκης μας μίλησε για την ιδιομορφία και τη γοητεία του 3d ART, την Ελλάδα, τα πρώτα του βήματα και το μέλλον της τεχνολογίας σε σχέση με την Τέχνη.
"Η Ελλάδα στα παιδικά μου μάτια ήταν ένας παράδεισος, καλός καιρός, θάλασσα, φωνακλάδες άνθρωποι που δεν κοιμούνται τα βράδια και ακούνε συνέχεια μουσική και χορεύουν.
Σπούδασα στο Τμήμα Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής, Διακόσμησης και Σχεδιασμού Αντικειμένων του Τ.Ε.Ι. Αθήνας και μετά πέρασα στη Σχολή Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης αλλά δεν την τελείωσα, για την ακρίβεια ούτε που την άρχισα, δεν παρακολούθησα ούτε ένα μάθημα.
Τα παιδικά χρόνια και στις δυο χώρες τα θυμάμαι ευχάριστα, παρά τα προβλήματα που υπήρχαν, ζωγράφιζα πολύ, οι δάσκαλοι και καθηγητές με παρότρυναν αλλά δεν σκεφτόμουν ότι θα γίνω ζωγράφος, βασικά πίστευα πως δεν θα γίνω τίποτα γιατί δεν είχα κάποιο διαρκές πάθος με κάτι.
Το πάθος αυτό το ανακάλυψα το 2000 περίπου όταν άρχισα να μαθαίνω, μόνος μου, την τρισδιάστατη σχεδίαση μέσω Η/Υ.
Έκτοτε ασχολούμαι επαγγελματικά με το χώρο."
Πώς θα περιέγραφες την εικαστική σου πορεία ως τώρα;
Είναι λίγο ιδιότυπη γιατί προέκυψε σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, ουσιαστικά γύρω στα 30 κατάλαβα πως θέλω συνεχή τριβή με την τέχνη. Μεγάλο ρόλο έπαιξε η αγάπη μου για το ψηφιακό μέσο γιατί μέσω αυτής γεφυρώθηκε η ανάγκη για έκφραση που έτσι κι αλλιώς, πάντα είχα.
Ορόσημο στην πορεία αυτή ήταν ο πρώτος εικαστικός διαγωνισμός που κέρδισα το 2008 στο Λουξεμβούργο, όπου και πήρα μέρος στην πρώτη μου έκθεση στο εξωτερικό. Έκτοτε είχα πιο πολλές εκθέσεις εκτός Ελλάδας όπου νομίζω είμαι και πιο γνωστός.
Πάρα ταύτα έχω την αίσθηση πως είμαι ακόμα στην αρχή αλλά νομίζω πως έτσι θα νιώθω μέχρι το τέλος.
Πώς θα περιέγραφες το στιλ και το ύφος της δουλειάς σου; Κάνε μας μια περιγραφή για "αρχάριους".
Είναι πάντα δύσκολο και άχαρο να περιγράφεις αυτό που κάνεις και δεν ξέρω αν είμαι τελικά ο αρμόδιος ακριβώς να απαντήσω σ' αυτό. Αυτό όμως που πάντα προσπαθώ να κάνω μέσω της δουλειάς μου είναι να έρθω σε επαφή με άλλους ανθρώπους και μέσω του αντικατοπτρισμού να ερευνήσω την ίδια μου την φύση. Για μένα η τέχνη είναι το τελικό στάδιο μιας φιλοσοφικής αναζήτησης.
Με ενδιαφέρει η ολιστική έρευνα της ύπαρξης και οι σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ των ανθρώπων. Με έχει στοιχειώσει ένα κομμάτι από έργο του Huxley που έλεγε κάτι σαν αυτό: " Γεννιόμαστε μόνοι, μεγαλώνουμε μόνοι, παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά και είναι πολλές μοναξιές μέσα σε έναν χώρο, τέλος πεθαίνουμε μόνοι. Η προσέγγιση δεν είναι πότε ένωση."
Υπάρχει όμως η προσέγγιση...
Οι ιδιαιτερότητες της δουλειάς σου; Είναι μια ξεχωριστή μορφή τέχνης και πώς διαφοροποιείται από τις κλασικές μορφές.
Είναι ξεχωριστή όντως γιατί όλα γίνονται μέσω υπολογιστή και δεν θυμίζει σε τίποτα την εικόνα που έχει ο κόσμος για τα εικαστικά με κάποιον που παλεύει με χρώματα, μπογιές, ξύλο, μέταλλο κτλ. Είναι άυλη τέχνη στην δημιουργία της και μπορεί να πει κανείς πως συνοψίζει την άποψη του Heidegger ότι η τέχνη έχει μόνο πνευματική υπόσταση στην ουσία της.
Επίσης είναι και τρομερά κουραστική γιατί προϋποθέτει άπειρες ώρες μπροστά στον υπολογιστή, το ακριβώς αντίθετο από τις κλασσικές εικαστικές μορφές έκφρασης δηλαδή.
Από την άλλη όμως, το εικαστικό 3d, είναι ένα παιδί της εποχής του, ανεξερεύνητη κυρίως λόγω της ανάγκης γνώσης της χρήσης προγραμμάτων που γενικά χρειάζονται αρκετά χρόνια και υπομονή για να τα μάθεις καλά.
Το τελικό προϊόν της είναι ένα έργο εκτυπωμένο αλλά αυτό είναι μια αυτοματοποιημένη διαδικασία πια.
Θεματολογία: Ανθρώπινο σώμα, ερωτισμός, σεξ, σουρεαλισμός... Τι από όλα αυτά κυριαρχεί τελικά στο έργο σου;
Αυτά όλα υπάρχουν μέσα στα έργα μου σίγουρα, αποτελούν όμως τα εικαστικά στοιχεία που χρησιμοποιώ για να μεταδώσω μια ορισμένη συγκινησιακή κατάσταση που έχει ορίσει το μυαλό μου σε μια δεδομένη στιγμή.
Το ανθρώπινο σώμα είναι για μένα ο τέλειος καμβάς πάνω στο οποίο θα επέμβω, είναι το πιο εκφραστικό μέσο που διαθέτουν οι άνθρωποι, το μοναδικό ουσιαστικά μας σπίτι.
Ο ερωτισμός και το σεξ ενυπάρχουν μέσα στο σώμα αυτό και αποτελούν για μένα κορυφαία μορφή επικοινωνίας.
Ο σουρεαλισμός δε που υπάρχει σε κάποια έργα μου είναι κυρίως ο αυτοματισμός που λειτουργεί σε περιόδους που θέλεις να εκφραστείς χωρίς να το σκεφτείς πολύ.
Γενικά, μπορώ να πω όμως, πως μπορεί να συναντήσει κανείς πολλά και διαφορετικά εικαστικά στοιχεία μέσα στα έργα μου.
Η ζωή σου ήταν μοιρασμένη μεταξύ Ελλάδας και εξωτερικού. Πώς λειτουργεί αυτό καλλιτεχνικά αλλά και στην προσωπική σου ζωή;
Επί 30 χρόνια έμενα στην Αθήνα, ουσιαστικά έφυγα την περίοδο της κορύφωσης της μεγάλης κρίσης που διέρχεται η χώρα πριν 2 χρόνια. Έκτοτε έζησα μια περίοδο ενός έτους στην Αγγλία και τώρα είμαι στην Πολωνία, στην μικρή πόλη που γεννήθηκα, κάτι που πάντα ήθελα να κάνω. Δεν ήρθα στην Ελλάδα τα δυο αυτά χρόνια λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων αλλά και από ανάγκη να δω και να ζήσω κάτι άλλο. Μου λείπει πολύ, η οικογένεια μου που ζει στην Αθήνα όπως και πολλοί φίλοι, όμως σε λίγες μέρες επιτέλους θα τους επισκεφτώ. Σκοπός μου δε, είναι να γυρίσω και να εγκατασταθώ σε κάποιο μικρο νησί σε μερικά χρόνια.
Ένα σχόλιο για την ελληνική δημιουργική σκηνή αλλά και την ελληνική πραγματικότητα.
Η ελληνική δημιουργική σκηνή και πραγματικότητα είναι δυο έννοιες ταυτόσημες μια και το ένα επηρεάζει το άλλο.
Διέρχονται μια βαθιά κρίση που πιστεύω έχει να κάνει (ανάμεσα στα άλλα) με την ακαμψία που διακατέχει την ελληνική κοινωνία ως προς τον νεοτερισμό και το πειραματισμό με το καινούργιο. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα που περνάει κρίση αλλά όλος ο δυτικός πολιτισμός. Όμως η αντιμετώπιση της στο εξωτερικό είναι πιο ευέλικτη.
Ζούμε πρωτόγνωρες παγκόσμιες καταστάσεις που μεταβάλλουν τα πάντα στην ζωή μας και οι συνθήκες αυτές απαιτούν μια διαφορετική (νέα) αντιμετώπιση.
Στα καλλιτεχνικά, φυσικά, υπάρχουν νέα αστέρια που θα λάμψουν εντός και εκτός της χώρας.
Πώς φαντάζεσαι τη δουλειά σου μέσα από τη ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη στα επόμενα δέκα χρόνια;
Δέκα χρόνια με την δυναμική που έχει δημιουργήσει η τεχνολογική επανάσταση είναι πολύ δύσκολο να τα προβλέψει κάνεις. Όμως φαντάζομαι πως θα υπάρξει μια έκρηξη στην ψηφιακή τέχνη μέσω του 3d printing και των τρισδιάστατων ολογραμμάτων.
Η τεχνολογία άλλωστε ήδη έχει αλλάξει την ζωή μας πολύ.
Μια ακραία καλλιτεχνική φιλοδοξία που θα ήθελες διακαώς να πραγματοποιήσεις;
Οι εξελίξεις τα τελευταία χρόνια στην καλλιτεχνική μου πορεία (αλλά και στην ζωή μου γενικά) ήταν τόσο ραγδαίες που δεν έχω προλάβει όχι μόνο να φανταστώ μια ακραία φιλοδοξία αλλά και γενικά οποιαδήποτε φιλοδοξία.
Δέχομαι τα πράγματα όπως έρχονται και αυτό που δεν μου κάνει ευγενικά το κάνω πέρα. Μεγαλώνοντας άλλωστε οριοθετείς τα πράγματα σε άλλες πιο ρεαλιστικές και γήινες βάσεις.
Τι σε ενοχλεί και τι μπορεί να σε ενθουσιάσει καλλιτεχνικά;
Με ενδιαφέρουν οι καλλιτέχνες και με ενθουσιάζει το πάθος που έχουν κάποιοι για τα εκφραστικά μέσα. Άλλωστε σύμφωνα με τον Gombrich δεν υπάρχει τέχνη αλλά μόνο οι καλλιτέχνες.
Με ενοχλούν όμως αυτοί που χρησιμοποιούν την τέχνη για να εξυψώσουν το εγώ τους απέναντι στους άλλους.
Ποιο και γιατί είναι το αγαπημένο σου έργο;
Αγαπάω όλα τα έργα μου, είναι όλα παιδιά μου (μια και δεν έχω πραγματικά παιδιά) και κομμάτια της ζωής μου σε μια δεδομένη στιγμή της.
Μπορώ όμως να ξεχωρίσω το "Materialized_v01" γιατί προέκυψε αυθόρμητα μέσα σε λίγες ώρες και ήταν πολύ κοντά στην αίσθηση της εικόνας που δημιουργήθηκε στο μυαλό μου.
Το δε "Last kiss" είναι ένα σπουδαίο ορόσημο γιατί αγαπήθηκε από τον κόσμο όσο κανένα άλλο.
Είναι μια ερώτηση που πάντα την κάνω αλλά δεν την απαντούν όλοι. Είναι προσοδοφόρο αυτό που κάνετε; Αν ναι, πώς και αν όχι, γιατί το συνεχίζετε και στην τελική ποιος πληρώνει το νοίκι;
Αυτή την περίοδο, ναι είναι προσοδοφόρο αυτό που κάνω, έχει να κάνει όμως και με το γεγονός ότι η φύση της ψηφιακής τέχνη επιτρέπει εκτός από το να πουλάω τα έργα μου και την ενασχόληση με διαφημιστικά projects. Φυσικά δεν ήταν πάντα έτσι, τα πρώτα χρόνια ήταν για μένα αρκετά δύσκολα, όμως η επιμονή και η εμμονή στο πάθος σου πάντα κάπως θα βρει τρόπο να στο επιτρέψει.
σχόλια