Η «μάχη της Αθήνας» θα μπορούσε να έχει ήδη, από την πρώτη Κυριακή, κριθεί.
Είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση.
Εάν η Νέα Δημοκρατία, αντί να βγάλει από την ναφθαλίνη το πρόωρα πολυκαιρισμένο, κομψό εντούτοις, μπλέιζερ με χρυσά κουμπιά που ονομάζεται Άρης –Αριστόβουλος- Σπηλιωτόπουλος, είχε τηρήσει εύγλωττη σιωπή υπέρ του νυν δημάρχου…
Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να λανσάρει το συμπαθές γενόσημο του Αλέξη Τσίπρα, Γαβριήλ Σακελαρίδη, είχε στηρίξει –υπό όρους έστω- την υπάρχουσα δημοτική αρχή.
Τότε η επανεκλογή του Γιώργου Καμίνη θα ήταν παραπάνω από δεδομένη.
Γιατί να επανεκλεγεί ντε και καλά ο Καμίνης; - θα ρωτήσετε. Τόσο αδιαφιλονίκητη είναι η επιτυχία του κατά τα παρελθόντα τριάμισι χρόνια; Αρκεί το γεγονός ότι προστάτευσε, εκλογικεύοντας τα έξοδά του, τον Δήμο Αθηναίων από τη χρεοκοπία; Πως μας απήλαξε από το ψηλότερο –και το πλέον κακόγουστο- χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης; Ότι σιτίζει καθημερινά λίγες χιλιάδες άτομα, σταγόνα στον ωκεανό σε μια πρωτεύουσα που χειμάζεται όχι βεβαίως από την πείνα, σίγουρα όμως απ’την ανεργία και τη φτώχεια; Αρκεί η παρέμβαση του στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, καθώς επίσης και το γεγονός ότι η «Βίλλα Αμαλία» σύντομα θα ξαναλειτουργήσει ως σχολείο;
Σαφώς και δεν αρκούν τα παραπάνω και άλλα τόσα εάν είχε πραγματοποιήσει. Όσες επιτυχίες και αν κατήγαγε ο Γιώργος Καμίνης, σίγουρα υπάρχει κάποιος ο οποίος θα μπορούσε να αποδειχθεί πιο ικανός, πιο αποτελεσματικός δήμαρχος για την Αθήνα. Σίγουρα υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να σταθεί με ανάλογη αξιοπρέπεια και θάρρος απέναντι στις –και σωματικές- επιθέσεις των τραμπούκων της Χρυσής Αυγής, με προεξάρχοντα τον προφυλακισμένο βουλευτή Καιάδα.
Ο Καμίνης ωστόσο αποτελεί σημείο αναφοράς ενός ολόκληρου χώρου. Του χώρου που άλλοι τον ορίζουν ως «μεσαίο», άλλοι τον αποκαλούν «κεντροαριστερά» και ορισμένοι –οι πιο ακριβολόγοι- αντί να τον ονοματίσουν, προτιμούν να τον περιγράψουν. Να τον περιγράψουν σαν τον χώρο των πολιτικά φιλελεύθερων αλλά με αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης πολιτών. Όσων με επιμονή αντιστάθηκαν στο εμφύλιο πνεύμα που καλλιεργήθηκε από την αρχή της κρίσης. Όσων προσπάθησαν να διατηρήσουν –και στις στιγμές του εντονότερου παροξυσμού ακόμα- τη νηφαλιότητά τους. Που έφριξαν βλέποντας τα μνημόνια να γίνονται όχι οδηγοί εξυγιαντικών μεταρρυθμίσεων μα άλλοθι για σκληρές –συχνά απάνθρωπες- οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, χάριν της διατήρησης του πελατειακού κράτους. Και έφριξαν ακόμα περισσότερο όταν αντίκρισαν τους «αγανακτισμένους» στο Σύνταγμα να κραυγάζουν «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» και να σηκώνουν κρεμάλες.
Ο Καμίνης, όπως και ο Μπουτάρης, από το 2010 ενσαρκώνουν το αίτημα για μια κοινωνία των πολιτών, η οποία θα αναπτύσσεται, θα επιχειρεί και θα θάλλει απελευθερωμένη από παρωχημένα συμπλέγματα και διχαστικές δοξασίες. Αυτήν την κοινωνία των πολιτών είχε κάθε συμφέρον βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο, πολιτικό και ιστορικό, να την εναγκαλισθεί τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι από παλιά γνωστό και δεδομένο πως όποια παράταξη κερδίζει τον «μεσαίο» χώρο, νικάει και στις εκλογές. Και είναι οφθαλμοφανές ότι στις ταραγμένες μέρες μας, ο «μεσαίος» χώρος διαθέτει το καλύτερο, πιο προικισμένο, πιο μετριοπαθές, ανθρώπινο υλικό.
Αντί να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Καμίνη μια χρυσή αφορμή διείσδυσης στο «μεσαίο» χώρο, η Νέα Δημοκρατία αναζήτησε αντίπαλη υποψηφιότητα από τα σπλάχνα της. Ύστερα από αρκετό ψάξιμο βρήκε τον Άρη Σπηλιωτόπουλο, τον οποίον σαμποτάρισε με ιερό γινάτι ο Νικήτας Κακλαμάνης. Η κρεβατομουρμούρα στην «δεξιά πολυκατοικία» εξελίχθηκε σε ξεκατίνιασμα, με αποτέλεσμα ο Άρης-Αριστόβουλος να τερματίσει τρίτος και καταϊδρωμένος. Το αντιαισθητικό αλληθώρισμα προς την Χρυσή Αυγή –μέσω του Τάκη Μπαλτάκου και ποιος ξέρει τίνος άλλου- δεν έφερε ούτε ψηφοθηρικά καν αποτελέσματα: Ο Κασιδιάρης τριπλασίασε το ποσοστό που είχε συγκεντρώσει ο Μιχαλολιάκος το 2010. Κατήγαγε εφιαλτικό θρίαμβο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε ακόμα μεγαλύτερη ευκαιρία. Εάν είχε τείνει χείρα υποστήριξης προς τον Καμίνη (και προς τον Μπουτάρη), θα είχε ακαριαία αφήσει πίσω του τη ρετσινιά της ανερμάτιστης Αριστεράς, η οποία εξαντλείται σε έωλες διαμαρτυρίες χωρίς να διαθέτει σχέδιο για τον τόπο. Θα είχε, με μιαν απλή του κίνηση, διαβεί τον Ρουβίκωνα της ωρίμανσης. Κανείς δεν θα μπορούσε πλέον να τον κατηγορεί ότι είναι καθηλωμένος στις εμμονές του, απρόθυμος -και ίσως στην ουσία ανίκανος- να υπερβεί και να συνθέσει.
Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης –θα μου πείτε- τα πήγε περίφημα, εισέρχεται ορμητικός στον τελικό. Ε και; Και να κερδίσει ακόμα την δημαρχία, δεν θα πρόκειται παρά για μια στενή κομματική νίκη, παλαιού τύπου...
Η Νέα Δημοκρατία –όπως διαβάσαμε- έσπευσε να σταθεί πλάι στον Καμίνη στο δεύτερο γύρο. Και λοιπόν; Ξέρουμε όλοι πως θα προτιμούσε χίλιες φορές να στεκόταν πίσω απ’τον Άρη-Αριστόβουλο των δημοψηφισμάτων για το τζαμί και του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», έστω και στη μεταμοντέρνα εκδοχή του.
Ο «μεσαίος» χώρος στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, αντικειμενικά αποτελεί το επίζηλο μήλο της έριδας στον νέο δικομματισμό. Παραδόξως παραμένει από πεισματικά αδάγκωτος από τους δυο μεγάλους διεκδικητές της εξουσίας. Και βολοδέρνει προσωρινά ανάμεσα στην Ελιά και στο Ποτάμι, εν μέρει και στη ΔΗΜΑΡ. Εωσότου νομοτελειακά ενοποιηθεί. Και παίξει τον κυρίαρχο, τον κρίσιμο έστω, ρόλο του.
Τόσο το χειρότερο για την Νέα Δημοκρατία και για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τόσο το καλύτερο για τον «μεσαίο» χώρο.
Και για εμάς.
σχόλια