Ακυρώσεις, αναβολές, άδεια καθίσματα: ο Πολιτισμός πληρώνει τα σπασμένα της πολιτικής κρίσης

Ακυρώσεις, αναβολές, άδεια καθίσματα: ο Πολιτισμός πληρώνει τα σπασμένα της πολιτικής κρίσης Facebook Twitter
Νίκος Χατζόπουλος. Η πασιέντζα, της Μαρίας Λαϊνά. Φεστιβάλ Αθηνών. Φωτογραφία: Εύη Φυλακτού
1

Tο καλοκαίρι του 2015 δε φαινόταν σε κανέναν ότι θα ήταν εύκολο. Αλλά μήπως τα τελευταία καλοκαίρια δε μας φαίνονται το ένα πιο δύσκολο από το προηγούμενο; Ο κόσμος στο θέατρο έχει συνηθίσει. Εκτός ολίγων, οι περισσότεροι επιβιώνουν με αμοιβές στο όριο, ασφάλιση στο όριο. Πολλοί πια επιβιώνουν με τρόπο γενναίο. Κάνοντας μέσα στη χρονιά και δυο και τρεις δουλειές, τρέχοντας από τη μια παράσταση στην άλλη. Για πολλούς η σούμα αυτού του κόπου (σας προλαβαίνω γιατί οι περισσότερες δουλειές γίνονται με ποσοστό) αγγίζουν δεν αγγίζουν τον βασικό και τα ένσημα. Αυτό λοιπόν το καλοκαίρι έδειξε τα δόντια του από νωρίς. Κάποιες, ελάχιστες είναι η αλήθεια παραστάσεις ακυρώθηκαν γιατί οι δήμοι δεν τις αγόρασαν, κάποιοι φοβήθηκαν, δεν ξεκίνησαν και φτάσαμε στον Ιούλιο. Εκεί πάγωσαν όλα. Για δυο εβδομάδες. Είσαι τρελός να τρέχεις σε θεάματα, ειδικά τις πρώτες μέρες. Και κρατάς το εικοσάρικο στην τσέπη, άσε τη συναυλία.

Οι προπωλήσεις έφτασαν στο μηδέν, κάποιες παραστάσεις ακυρώθηκαν, πολλές αναβλήθηκαν για τον Αύγουστο. Τα θεάματα που είχαν μεγάλη προπώληση έγιναν περίπου κανονικά. Λέω περίπου γιατί τουλάχιστον σε μια παράσταση που πήγα τα εισιτήρια ήταν πουλημένα, ο κόσμος δεν έφτασε. Η «ψυχολογία στα Τάρταρα» είναι αρκετός λόγος να σε κρατήσει στο σπίτι σου, και ας έχεις πληρώσει.

Τις προάλλες παρακολουθούσα μια πρόβα. Δυο μέρες πριν από την Κυριακή του Eurogroup. Οι ηθοποιοί στο διάλειμμα συζητούσαν μεταξύ τους για το τι θα κάνουν. Αν μπορούν και ηθικά να συνεχίσουν σαν να μη τρέχει τίποτα, ενώ έξω ο κόσμος είναι στους δρόμους. Αποφάσισαν ότι δε μπορεί να αφήσουν τη δουλειά τους και ας μη βλέπουν προοπτική πληρωμής, ας μην έχουν καμία προστασία

Η Αθήνα συνέρχεται δειλά-δειλά. Φυσικά τα πρώτα που χτυπήθηκαν είναι τα μικρά θεάματα. Αυτά που δεν είναι ακριβώς η πρώτη επιλογή του κοινού, έχουν τα λιγότερο γνωστά ονόματα, συνεπώς και το μικρότερο ενδιαφέρον στο ταμείο. Καμιά φορά μόνο στο ταμείο, αφού στο φεστιβάλ, (μιλώ για το φεστιβάλ, επειδή εκεί τα βλέπουμε συνήθως) αυτά κάνουν τη διαφορά. Και επειδή η δουλειά του φεστιβάλ είναι να μας τα συστήνει. Οι καλλιτέχνες αυτών των μικρών παραγωγών είναι πολύ πιο αποφασισμένοι από όσο νομίζουμε. Οικονομικά όπως όλοι σχεδόν είναι στον αέρα. Μόνο που κάποιοι είναι αποφασισμένοι να πάνε ακόμα και περπατώντας στην Επίδαυρο προκειμένου να κάνουν την παράστασή τους. Και κάποιοι έχουν ήδη πάει χωρίς να έχουν πάρει ευρώ.

Τις προάλλες παρακολουθούσα μια πρόβα. Δυο μέρες πριν από την Κυριακή του Eurogroup. Οι ηθοποιοί στο διάλειμμα συζητούσαν μεταξύ τους για το τι θα κάνουν. Αν μπορούν και ηθικά να συνεχίσουν σαν να μη τρέχει τίποτα, ενώ έξω ο κόσμος είναι στους δρόμους. Αποφάσισαν ότι δε μπορεί να αφήσουν τη δουλειά τους και ας μη βλέπουν προοπτική πληρωμής, ας μην έχουν καμία προστασία.

Αυτό συνδυάζεται με την καλλιτεχνική έκρηξη που συμβαίνει ειδικά στα χρόνια της κρίσης. Αυτό για το οποίο γκρινιάζουμε συχνά. Τον πληθωρισμό των παραστάσεων και των εκδηλώσεων γενικώς για να βάλω μέσα και τις μουσικές. Ναι, βεβαίως, ξέρουμε ότι «ουκ εν τω πολλώ το ευ», αλλά το πολύ μπορεί να φέρει  και το ευ. Εννοώντας ότι δε μπορεί να πει κανείς σε κανένα να μην κάνει τη δουλειά που επιθυμεί. Βεβαίως οι δουλειές που είδαμε τα τελευταία χρόνια από τις μικρές κυρίως ομάδες, δεν έχουν καλή παραγωγή, δεν έχουν τόπο να πάρουν ανάσα, εννοώ έδρα να κάνουν δυο και τρεις μήνες παραστάσεις. Πολλοί από αυτούς έχουν χαρακτήρα, ταλέντο, άποψη. Οι περισσότεροι, σε πείσμα των καιρών θα ξανακάνουν φέτος δουλειά. Το εύχομαι τουλάχιστον.

Το θέατρο έδειξε την μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα στην κρίση,  αν θυμάστε ακόμα το 2012. Γιατί τα εισιτήρια των 25 ευρώ είναι πλέον συλλεκτικά αποκόμματα. Οι τιμές κατρακύλησαν στα δεκαπέντε, τα δέκα και τα λιγότερα από τα δέκα ευρώ.  Η πτώση των τιμών και οι προσφορές γεμίζουν τα θέατρα. Ο κόσμος πάντα θα αναζητά αυτή τη διέξοδο. Οι αμοιβές και εδώ πάλι στον πάτο σχεδόν. Εδώ μπαίνει η λέξη επιμονή. Οι νέοι καλλιτέχνες είναι πολύ επίμονοι. Εντελώς αβοήθητοι. Το φως στο τούνελ τους είναι πολύ αμυδρό. Είναι θέμα αντοχής, δανεικών, χρεωστούμενων. Μη γελιόμαστε ότι έτσι γίνεται το μεγαλύτερο μέρος του θεάτρου σήμερα.

Ακυρώσεις, αναβολές, άδεια καθίσματα: ο Πολιτισμός πληρώνει τα σπασμένα της πολιτικής κρίσης Facebook Twitter
Νίκος Καραθάνος - Μάρκελλος Χρυσικόπουλος. Σαλώμη, του Αλεσσαντρο Στραντελλα. Φεστιβάλ Αθηνών. Φωτογραφία: Εύη Φυλακτού

Επιστρέφοντας στο παρόν του Ιουλίου, οι προπωλήσεις πήραν πάλι μπροστά πριν από δυο μέρες. Το φεστιβάλ εκτός των ακυρώσεων που έγιναν την κρίσιμη εβδομάδα, συνεχίζει χωρίς χρήματα από την πολιτεία, ανατροφοδοτούμενο από το ταμείο του. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο φεστιβάλ είναι η Επίδαυρος. Αναρωτιόμουν πώς θα γίνει η παράσταση του Νο και του Μαρμαρινού, πώς θα βρεθεί ο τρόπος να πληρωθούν, αφού όλοι ξέρουμε ότι τα τελευταία χρόνια όλοι οι ξένοι καλλιτέχνες ζητούν τα χρήματά τους μετρητοίς και προκαταβολικά. Ο Γκένσο Ουμεγουάκα ο μάστερ του θεάτρου Νο έστειλε ένα μέιλ στο οποίο έγραφε ότι η παράστασή του θα γίνει κανονικά στην Επίδαυρο, θα φτάσουν από το Τόκυο και από τις παραστάσεις τους που άρχισαν σήμερα, εκεί. Και ότι καταλαβαίνουν πολύ καλά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε. Και κάποιοι άλλοι ξένοι, το ξέρω από τους ίδιους πλήρωσαν μόνοι τους ένα μέρος των εξόδων για να γίνει η παράστασή τους. Αυτά τα γράφω ως συναισθηματικά παραδείγματα, μη νομίζετε ότι είναι καλό να συμβαίνουν, ούτε πως πρέπει να γίνεται το θέατρο χωρίς χρήματα, χωρίς αμοιβές.

 

Όπως επίσης εδώ κολλάει ότι φέτος – και λίγο πριν από τον Ιούλιο-, παρατήρησα ότι υπάρχει μια συνεννόηση μεταξύ αυτών που κάνουν παραστάσεις. Τι εννοώ; Μικροί, μεγάλοι προσπαθούν να μην πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο, να εξυπηρετούν ο ένας τον άλλο. Αυτή η κουλτούρα αναπτύσσεται όλο και περισσότερο, ειδικά στη γενιά από 40 και κάτω. Τώρα την μαθαίνουν και οι μεγαλύτεροι.

Το καλοκαίρι έφτασε στα μισά του και ο χειμώνας προβλέπεται επίσης ζόρικος. Οι οργανισμοί, τα θέατρα στην πλειοψηφία τους  θα ανακοινώσουν πρόγραμμα το φθινόπωρο, οι ορχήστρες είναι στον αέρα, το Μέγαρο δυο φορές στον αέρα, είναι μια επανάληψη του πέρσι. Ίσως λίγο πιο αβοήθητοι φέτος αφού και οι μικρές χορηγίες εξαφανίστηκαν σε μια νύχτα. Σε ένα περιβάλλον «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», δεν περισσεύει τίποτα. Είναι η πρώτη φορά που εύχομαι να έχουμε τις ίδιες σε αριθμό παραστάσεις με πέρσι. Και να γκρινιάζουμε. Για να μη φύγει κανένας από αυτή τη δουλειά επειδή δεν άντεξε οικονομικά. Θα ήθελα να κάνω έναν πιο ενθαρρυντικό επίλογο, αλλά δε μπορώ. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι θα είμαι εκεί. Εύχομαι με πολλούς άλλους θεατές.

Αρχείο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
Όπως και η αρθρογράφος ,έτσι και εγώ και όλοι μας γνωρίζουμε τη δυσκολία των καταστάσεων που επικρατούν τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας. Η κατάσταση για να είμαστε ρεαλιστές είναι δύσκολη και πολύπλοκη θα μπορούσε να πει κανείς έως και παράλογη. Η τέχνη όμως θα πρέπει να μην αποτελεί μέρος του σκοταδιού .Πάντοτε σε όλες τις ιδιαίτερες στιγμές της ζωής μας την επικαλούμαστε και ζητάμε να φωτίσει δρόμο. Το φως όμως το προσφέρει η τέχνη μέσα από τους αγγελιοφόρους της ,που δεν είναι άλλοι από τους οραματιστές καλλιτέχνες που προσπαθούν όχι να αποσιωπήσουν την πραγματικότητα αλλά με ένα πέπλο μαγείας και ομορφιάς να μας δείξουν πως αξίζει να ζούμε ,να ελπίζουμε ,να δημιουργούμε .Όταν τίθεται θέμα επιβίωσης όλα αυτά φαντάζουν περιττά και όποιος τα επισημαίνει κινδυνεύει να χαρακτηριστεί εκτός τόπου και χρόνου ή αναίσθητος. Υπάρχει όμως μεγαλύτερη ευαισθησία από την Τέχνη? Γιατί τι άλλο είναι η τέχνη εκτός από λάμψεις του μυαλού και της ψυχής μας? Συνοψίζοντας, αυτό που θέλω να πω είναι να μην αφήσουμε τον οποιοδήποτε να μας αφήσει χωρίς μόρφωση ,όνειρο και δημιουργία. Και τα προϊόντα τις τέχνης δεν είναι πάντα επί πληρωμή υπάρχουν πολλές αξιόλογες εκδηλώσεις με δωρεάν είσοδο ή αν όχι δωρεάν με χαμηλό αντίτιμο ειδικά με βάση την ΥΠΗΡΕΣΙΑ που προσφέρουν .Είναι δύσκολη η ζωή αλλά πιο δύσκολη η ψυχή και αυτή χρειάζεται που και που μια υπενθύμιση που μπορεί να προσφέρει η Τέχνη.