Αρχείο

• Λένε ότι τέσσερις από τις Καρυάτιδες είναι ψεύτικες.

• Κάθομαι και τις κοιτώ επίμονα, μα δεν μπορώ να το αντιληφθώ.

• Κάθονται εκεί, πάνω στις απουσίες τους, και για τόσους αιώνες παίζουν μέρα νύχτα το ρόλο τους.

• Ούτε για μια τόση δα στιγμή δεν έχουν εγκαταλείψει τη σκηνή.

• Περήφανες για το καθήκον τους, μάχονται με τις αληθινές και πετυχαίνουν την αμφισβήτηση.

• Ποιες τελικά να είναι οι αληθινές;

• Στο σώμα μου βλέπω ρίζες, ρόζους, ραγάδες και ρυτίδες.

• Δεν μπορώ να γνωρίζω την προέλευσή τους, αλλά το αποτέλεσμα είναι υπαρκτό.

• Αναρωτιέμαι αν είναι σημάδια ζωής, ή απαλά χάδια του Θεού - για να μου δείξει ότι με σκέφτεται και με προσέχει.

• Τα χελιδόνια κελαηδούν, και ηρεμεί η ψυχή μου στο άκουσμά τους.

• Βουτάω στα νερά της Σουνιάδας και αναβλύζουν εικόνες από τα γραπτά διαφόρων νομπελιστών.

• Είμαι, έχω, ακούω, νιώθω σχεδόν τα πάντα.

• Εν γνώσει μου, είμαι κουφή, τυφλή, ανόητη και απούσα.

• Δεν μπορώ να αντέξω το βάρος των αληθινών κινήσεων του εαυτού μου, και προσπαθώ να τον ξεγελάσω κάνοντας την κουρασμένη.

• Τα γράμματα στο αλφάβητο είναι 24, και περιμένουν με αγωνία πώς θα τα επιλέξω, για να αισθανθούν τους κραδασμούς των λέξεων.

• Δεν μιλάω.

• Δεν τα επιλέγω. Μοναχά τους έρχονται και κάθονται το ένα δίπλα στο άλλο, ψάχνοντας να μου δώσουν ικανοποίηση.

• Μπορεί από την προηγούμενη ζωή να είχα ατέλειωτες συνέχειες και τώρα να οφείλω να κλείσω κάποια κεφάλαια για το καλό του τόπου.

• Πολλές φορές μασάω βιταμίνες για να αντέξω τη νύχτα.

• Καθώς μεγαλώνω, και πέφτει ο ήλιος, χάνω τις αντοχές μου.

• Ήταν αλλιώς στο νησί.

• Στην Κρήτη άνοιγα τα μάτια μου το βράδυ.

• Έπαιρνα φως από τη θάλασσα, και ενέργεια από την κοιλιά μου.

• Οι ανάσες βαθιές, και η αδρεναλίνη σε μορφή γύρης έρρεε παντού.

• Ο ήλιος της νύχτας ανέβαινε και κατέγραφε ιστορίες αγάπης, και μιλώντας με μαυροφορεμένες γριές μαθαίναμε τις βεντέτες εποχής, ελπίζοντας να χυθεί αίμα και για τα δικά μας μάτια.

• Έτσι ήταν.

• Η ελπίδα πέθαινε μόλις έπηζε λίγο το μυαλό, και η απογοήτευση ερχόταν να καταλάβει και να καταβάλει το χώρο του κενού μυαλού.

• Ήταν η εποχή που αρχίζαμε να πίνουμε ρακές και να τρώμε λουκάνικα και πατάτες οφτές στα ρακάδικα.

• Μεθούσαμε και καπνίζαμε για να βάλουμε χρόνια στο μέτωπό μας.

• Μιλούσαμε για μέρη εξωτικά και σχεδιάζαμε το μήνα του μέλιτος.

• Κοιτούσαμε δείγματα και παραδείγματα και απομονώναμε ιδέες και μνήμες.

• Έφερνε ο κ. Μπάμπης τα πιταράκια με το μέλι και σκούζαμε από το φαγητό.

• Επιστρέφοντας στο σπίτι κλειδωνόμουν στο δωμάτιό μου και ξεφύλλιζα τις επιθυμητές σκέψεις σαν παραμύθι.

• Είχα ένα παράθυρο όπου άρχιζαν και τέλειωναν ιστορίες.

• Έξω από το παράθυρό μου ήταν ένα σπίτι. Ένα μεγάλο σπίτι με αυλή και κότες.

• Η κυρία που το είχε, είχε δυο παιδιά. Μια κόρη και ένα γιο.

• Τους θυμάμαι αμυδρά.

• Θυμάμαι τη μητέρα τους να ταΐζει τις κότες και να βγάζει έξω από την κουζίνα τα άδεια ταψιά φαγητού.

• Σιγά σιγά άρχισε να καταρρέει, και το κατεδάφισαν, αφήνοντας στo φάντασμά του ένα τέρας, μια πολυώροφη πολυκατοικία.

• Δεν γνωρίζω τι από όλα μού λείπει.

• Πάντως τούτη τη στιγμή μού λείπουν όλα.

(to be continued...)