Αρχείο

Η βεντέτα Πολύδωρα-Αλαβάνου μού θυμίζει λίγο τη θρυλική βεντέτα Βίσσης εναντίον Βανδής. Μου λείπουν λιγουλάκι οι στιγμές που οι δύο σημαντικότερες εκπρόσωποι του ελληνικού ελαφρο-τουρκο-ποπ ξεμαλλιαζόντουσαν, μεταφορικά, για το ποια θα βάλει το φουστάνι της άλλης. Μπορεί εσχάτως να έχουν φάει τη σκόνη της λησμονιάς αλλά γυρνώντας πίσω βλέπεις πως ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές τους κατάφεραν να κρατήσουν μια ποιότητα – ίσως επειδή και οι δύο ήταν μορφωμένες κοπέλες αφού είχαν τελειώσει ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, και όλοι ξέρουμε τι αδαμάντινοι χαρακτήρες βγαίνουν εκεί μέσα! Ο Πολύδωρας, που αν ήμουν αρχηγός κόμματος δεν θα τον εμπιστευόμουν ούτε για να μου απλώσει τη σφουγγαρίστρα στη βεράντα να στεγνώσει, εξελίσσεται στο κουτσόχονδρο tour de force της δεξιάς (του πετάνε οι περαστικοί κέρματα και αυτός χορεύει τσάμικο βγάζοντας άναρθρες κραυγές). Μπορεί να μη φταίει αυτός που οι αστυνομικοί αδυνατούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους· σιγά μην πάει ο δημόσιος υπάλληλος μπάτσος να κυνηγήσει τον κουκουλοφόρο – άντε να πιάσει κανέναν άπλυτο φοιτητή που μετά το φραπέ κατέληξε στη διαδήλωση. Ούτε φταίει αυτός για την αόρατη κυβέρνηση ή για το ότι κάποιοι συνδικαλιστές κάνουν τα δικά τους παιχνίδια διαπλοκής στα πανεπιστήμια και αρνούνται λυσσασμένα οποιαδήποτε αλλαγή θα τους στερούσε τα «δημοκρατικά τους κεκτημένα». Το ότι προκαλεί όμως πολιτική βεντέτα με τον ασήμαντο αρχηγό ενός κόμματος που μετά βίας πιάνει το όριο εισόδου στο κοινοβούλιο είναι λιγότερο αξιοπρεπές και από το ότι η κρατική τηλεόραση δίνει 2 εκατομμύρια ευρώ στην Άννα Δρούζα για να κάνει εκπομπές για τη φραπελιά.