Γράφει ο O Γιάννης Μαρίνης, από το site της Παράλλαξης
Είναι γνωστό ότι οι Έλληνες σε όλες τις εκδηλώσεις τους είναι υπερβολικοί, πολύ περισσότερο δε σε ότι έχει να κάνει με την Ελλάδα και ακόμη περισσότερο με τη γείτονα Τουρκία. Η γενική παραδοχή είναι ότι έχουν καλύτερη εξωτερική πολιτική, ενώ στα υπόλοιπα είναι πίσω από τον κόσμο. Πράγμα που τελικά φαίνεται να μην ισχύει. Αφορμή λοιπόν για να γράψω αυτό το κείμενο ήταν μια επιχειρηματική αποστολή στη γείτονα από τις 20 μέχρι της 23 Σεπτέμβρη. Διοργανώθηκε με την συνεργασία του ΒΕΘ και του αντίστοιχου Τουρκικού Επιμελητηρίου. Την διοργάνωση και την εποπτεία είχε η συντεχνία καταστηματαρχών ζαχαροπλαστών Θεσσαλονίκης. Το πρόγραμμα περιελάμβανε την επίσκεψη σε μια έκθεση τροφίμων (μηχανημάτων και συσκευασίας), καθώς και την επίσκεψη σε τρεις επιχειρήσεις του κλάδου. Πρώτη ήταν η γνωστή εταιρία κατασκευής μπακλαβά, Karakioi Gulioglou, η δεύτερη τα αρτοζαχαροπλαστεία Karafirin και η τρίτη ένα θρυλικό ζαχαροπλαστείο το Bailan του κου. Χάρη Λένα που πρόσφατα πουλήθηκε σε κάποια εταιρία.
Η γενική αίσθηση που έχει κάποιος με το που μπαίνει στη χώρα είναι ότι υπάρχει μεγάλη ανάπτυξη, τάξη, επαγγελματισμός, διάθεση για συνεργασίες και το κράτος είναι αρωγός, εγγυητής και ελεγκτής της όποιας προσπάθειας. Είναι λοιπόν απορίας άξιο πώς σε μια πόλη 17 εκατομμυρίων κατοίκων, υπάρχουν κανόνες και η πόλη λειτουργεί απρόσκοπτα (δεν υπάρχουν κατεστραμμένα πάρκα, παγκάκια, γραμμένοι τοίχοι και η πόλη παραμένει εξαιρετικά καθαρή χωρίς την ύπαρξη εμφανών κάδων). Ακόμη και τους ρακοσυλλέκτες έχει οργανώσει ο δήμος και δουλεύουν ουσιαστικά γι`αυτόν μαζεύοντας ανακυκλώσιμα και πληρώνοντάς τους. Υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση ασφάλειας τουλάχιστον στο κέντρο και η όποια μετακίνηση μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες δίνει την αίσθηση μεσημεριανής βόλτας. Άστεγους δεν είδα πουθενά να κοιμούνται στα πιο κεντρικά σημεία, οι ζητιάνοι είναι σπάνιο φαινόμενο και δεν είναι ενοχλητικοί ούτε εριστικοί και οι όποιοι πλανόδιοι πωλητές έχουν συγκεκριμένα καρότσια και όμοια εμφάνιση.
Ακόμη και η μετακίνηση από και προς την έκθεση με αστικό λεωφορείο ήταν γρηγορότερη από ότι με το τουριστικό, γιατί εκτός πόλης τα λεωφορεία κινούνται σε κλειστές λωρίδες και χαρακτηρίζονται ως μετρό επειδή ακριβώς δεν εμπλέκονται στην κίνηση που είναι τεράστια. Η λύση αυτή επιλέχτηκε αντί του κανονικού μετρό η του προαστιακού γιατί κρίθηκε φθηνότερη. Ο χρόνος της διαδρομής με το τουριστικό λεωφορείο για την ιδία απόσταση είναι σχεδόν διπλάσιος.
Η φιλοξενία στις επιχειρήσεις ήταν εξαιρετική αφού σε όλες τις περιπτώσεις μας υποδεχτήκαν οι ιδιοκτήτες και μετά την πρώτη γνωριμία ακολούθησε επίδειξη. Στο τέλος υπήρχε το παραδοσιακό κέρασμα, τους δώσαμε μια αναμνηστική πλακέτα, ανταλλάξαμε φιλοφρονήσεις και φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνω στον ιδιοκτήτη του Κarafifin, (προσωπικός φίλος του πρόεδρου της συντεχνίας κου. Παπαδόπουλου Μ., ιδιοκτήτη των ζαχαροπλαστείων Αβέρωφ), του οποίου η φιλοξενία εντυπωσίασε και τους πιο δύσπιστους. Αφού παρευρέθηκε σε δείπνο, το οποίο οργάνωσε ο ίδιος, την επόμενη μέρα μας συνόδευε και στις άλλες επιχειρήσεις εκτός της δικής του, μιας και ήταν ο σύνδεσμος. Όταν φτάσαμε στο εργοστάσιό του, μας περίμενε εξαιρετική υποδοχή με ένα τεράστιο μπουφέ για αρχή, ξενάγηση και παρουσίαση συνταγών στο εργοστάσιο από τους τεχνίτες του, με τυπωμένα προσπέκτ και συνταγολόγια και στον αποχαιρετισμό δόθηκε στον καθένα μια μεγάλη σακούλα με προϊόντα, κίνηση που μας άφησε άφωνους. Φύγαμε με την υπόσχεση να το ανταποδώσουμε στην Θεσσαλονίκη.
Η αποστολή πλαισιώθηκε με διάφορες ξεναγήσεις και βόλτες στην αγορά. Ακόμη και από αυτή τη διαδικασία τα συμπεράσματα είναι αμείλικτα. Οι Τούρκοι είναι πολύ πιο ευγενείς και πολύ πιο χαμογελαστοί από εμας. Στα κεντρικά σημεία δεν μπορείς να περάσεις από τον κόσμο. Μόνο στην οδό του Πέρα η διελευσιμοτητα ξεπερνά το ένα εκατομμύριο την ημέρα. Ο τουρισμός, μόνο στην Κωνσταντινούπολη, ξεπερνά τα 15 εκατομμύρια το χρόνο, όσος δηλαδή σε ολόκληρη την Ελλάδα, και γι’ αυτό δύσκολα βρίσκεις πλέον φτηνό ξενοδοχείο. Τα παζάρια στα μαγαζιά είναι επίσης μιρότερης επιτυχίας στην έκπτωση. Σημειωτέον ότι η διαφορά σε σχέση με δυο χρόνια πριν, που είχα ξαναεπισκεφθί την Πόλη, είναι μεγάλη.Τα περισσότερα από τα προϊόντα είναι τούρκικα και για αυτό βλέπεις να χτίζονται εργοστάσια και νέοι ουρανοξύστες στα προάστια για να στεγάσουν τις νέες στρατιές εργατών από την Ανατολία. Ακόμη και για το χτίσιμο αυτών των μεγαθήριων παραχωρεί εκτάσεις το κράτος για χρήση 50 ή 99 χρόνια, ούτως ώστε να πριμοδοτήσει την ανάπτυξη χωρίς να χάσει για πάντα τα εδάφη αυτά.
Και το πιο ασύλληπτο, σε σχέση με την Ελλάδα, είναι ότι εκκενώνει ολόκληρες κεντρικές περιοχές και τις ξανακτίζει από την αρχή. Αδειάζουν λοιπόν σπίτια και καταστήματα σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα χωρίς πολλά πολλά και ατέρμονες δικαστικές διαμάχες. Ομορφαίνει λοιπόν και κάνει πιο λειτουργικές ολόκληρες περιοχές, ενώ οι κάτοικοι συναινούν αντί να διαμαρτύρονται, σκεφτόμενοι το κοινό καλό και όχι το μικροσυμφέρον του καθενός.
Ακόμη και για τη φοροδιαφυγή βρήκαν λύση αφού τις μεγάλες εταιρίες τις υποχρεώνουν σε δωρεές, χωρίς ταυτόχρονα να τις εξαντλούν. Λαμπρό παράδειγμα είναι η GALATA SARAI που έχει κτίσει δυο πανεπιστήμια και ένα γηροκομείο και ίσως και άλλα που δεν γνωρίζω. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή με τις ελληνικές ΠΑΕ, που ως γνωστόν κάνουν μεταγραφές εκατομμύριων ξεπλένοντας μαύρο χρήμα ενώ ταυτόχρονα ζητούν βοήθεια από το κράτος και διαγραφή των χρεών. Φεύγοντας από την Πόλη, την πιο οικεία πόλη σε σχέση με την δική μας, φεύγουμε πιο ευχαριστημένοι για αυτά που είδαμε και μάθαμε, πιο γεμάτοι από την φιλοξενία και την διαπίστωση ότι είμαστε πιο κοντά σαν λαοί και σαν κουλτούρα σε σχέση με τους πιο ψυχρούς βόρειους ετέρους, άλλα ταυτόχρονα με ένα πικρό χαμόγελο γιατί η ευκαιρία που μας δόθηκε πριν από αυτούς για ανάπτυξη έμεινε ανεκμετάλλευτη, αντίθετα με τη γείτονα χώρα που εκμεταλλεύτηκe κάθε ευκαιρία πιο δημιουργικά, πιο συνετά και πιο έξυπνα. Όσο και να εθελοτυφλούμε διαπιστώνουμε ότι έχουν καλύτερη και πιο ομαδική νοοτροπία και κυβερνήθηκαν από πιο άξιους και πιο οραματιστές ηγέτες.
*Πικρό Ανέκδοτο
Ένας Έλληνας πήγε στην κόλαση και τον συνοδεύει κάποιος μέχρι να τον πάει εκεί όπου φυλάνε τους υπόλοιπους Έλληνες. Βλέπει λοιπόν στον πρώτο λάκκο να φυλάει στρατός άρματα αεροπλάνα κτλ. και ρωτάει ποιοι είναι εδώ; Οι Εβραίοι, τους φυλάμε διότι συνεργάζονται και ξεφεύγουν. Στον επόμενο λάκκο βλέπει συρματοπλέγματα, χοντρά σίδερα γύρω γύρω και ξαναρωτά. Του απαντά ότι εδώ είναι οι Γιαπωνέζοι γιατί σκάβουν τούνελ και δραπετεύουν. Στον τελευταίο λάκκο βλέπει έναν φαντάρο με πεταμένα τα όπλα και τις εξαρτήσεις να κάθεται μακριά από το λάκκο σε μια σκιά και ρωτάει το φαντάρο ποιοι είναι εδώ; Εκείνος απαντά: Εδώ είναι οι Έλληνες. Και γιατί δεν τους φυλάει κανείς; Γιατί δεν χρειάζεται, όποιος πάει να βγει από το λάκκο τον τραβάνε οι υπόλοιποι μέσα.
* O Γιάννης Μαρίνης είναι Ταμίας της συντεχνίας καταστηματαρχών ζαχαροπλαστών Θεσσαλονίκης.
σχόλια