Αυτή η εποχή στην πόλη είναι ίσως η μόνη όλο το χρόνο που παρατηρώ τη φύση περισσότερο απ’ ό,τι τους ανθρώπους. Η έκρηξη της άνοιξης δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια… Τα δέντρα μεταμορφώνονται τόσο γρήγορα που, λίγο να αφαιρεθείς, έχεις χάσει ολόκληρες φάσεις τους. Μετά από μήνες γραμμικής ύπαρξης έχουν αρχίσει να αποκτούν ένα πράσινο φωσφοριζέ περίγραμμα που μέρα με τη μέρα φουσκώνει και σκουραίνει. Τα μαλακά φυλλαράκια είναι ακόμα τόσο κοντά στα κλαδιά, που ο αέρας δεν μπορεί καν να τα μετακινήσει. Πριν ζήσω στη Νέα Υόρκη τη φανταζόμουν σαν μια φορτισμένη μπάλα από μέταλλο, τσιμέντο και γυαλί. Σίγουρα δεν την είχα στο μυαλό μου ως ένα μέρος που θα ένιωθε κανείς τόσο έντονα την αλλαγή των εποχών, και ιδιαίτερα την άνοιξη! Κι όμως, τα πεζοδρόμια και τα πάρκα είναι γεμάτα ροζ, μοβ, φούξια και ολόλευκες κερασιές, μανόλιες, αμυγδαλιές... Τις τελευταίες μέρες μου παίρνει διπλάσιο χρόνο να πάω οπουδήποτε γιατί δεν χορταίνω να τις κοιτάζω! Ξέρω πως αύριο που θα περάσω θα είναι πάλι εντελώς διαφορετικές. Ούτε δυο βδομάδες καλά-καλά δεν θ’ αντέξουν πριν αρχίσουν να ξεφτίζουν πέταλο-πέταλο τις πλούσιες λουλουδένιες τους στολές προς τιμήν του κλασσικού πράσινου καλοκαιρινού ενδύματος. Η απροσεξία εκ μέρους των κατοίκων δεν συγχωρείται…!
Φυσικά η βόλτα στο Central Park είναι εγκληματικό να παραληφθεί. Αν κάποιος δεν ήξερε τι είναι η άνοιξη, θα αρκούσε μια ώρα περιήγησης στα δρομάκια του, για να τη δει σε όλες τις εκφάνσεις της. Τέτοιες μέρες όμως ανακαλύπτεις ομορφιά και σε σημεία της πόλης που δεν είχες ποτέ σκεφτεί ότι θα την έβρισκες. Ένας ακάλυπτος με κάδους σκουπιδιών, που συνήθως θα με έκανε να αποστρέψω το βλέμμα, με αναγκάζει τώρα να σταματήσω και να τον παρατηρήσω. Σχεδόν ξαφνιάζομαι που το δέντρο στο κέντρο του, περιφραγμένο και φαινομενικά αποκομμένο από οτιδήποτε όμοιό του, μας υπενθυμίζει σε εκτυφλωτικό φούξια πως εξακολουθεί να υπακούει στον αόρατο συντονισμό της φύσης που προσπαθούμε φιλότιμα τόσα χρόνια να διαταράξουμε…
Κι αν τα δέντρα εκτελούν σε double-time τη χρωματική τους συμφωνία, ο καιρός ανταποκρίνεται με εξαιρετικά ιδιότροπο atonal counterpoint… Δεν ξέρεις κάθε μέρα σε ποια εποχή θα ξυπνήσεις! Παράνοια. Η ντουλάπα μου ασφυκτιά. Δεν μπορώ να την απαλλάξω ούτε από τα χειμωνιάτικα, ούτε από τα καλοκαιρινά. Λεπτεπίλεπτες, δερμάτινες σαγιονάρες, τρισευτυχισμένες που βγήκαν επιτέλους από τα κουτιά τους, κάθονται υπομονετικά δίπλα σε μαύρες, γυαλιστερές γαλότσες που αρνούνται να παραδώσουν το χώρο τους. It’s anyone’s game κάθε πρωί, και αλίμονο αν δεν συμβουλευτείς κάποια ιντερνετική μετεωρολογική πρόβλεψη πριν βγεις απ’ το σπίτι… Την προηγούμενη Παρασκευή στην περιφορά του επιταφίου, στην εκκλησούλα του Αγ. Ιωάννη στους 17 δρόμους, φορούσαμε παλτό. Άνθρωποι που τύχαινε να βρίσκονται σε κάποιο από τα εστιατόρια ή τα μπαρ της περιοχής έβγαιναν για να βγάλουν φωτογραφία το παράξενο πλήθος που περπατούσε με αναμμένα κεράκια ακολουθώντας μια ξύλινη, μίνι-εκκλησία φορτωμένη λουλούδια στους δρόμους με τις άσπρες αμυγδαλιές γύρω απ’ το Gramercy Park. Μάλλον θα αναρωτιόντουσαν σε ποιο cult ανήκουμε! Μεγαλύτερη απορία –με μια δόση εκνευρισμού- έβλεπες όμως στα μάτια των ταξιτζήδων της 3ης λεωφόρου που έπρεπε να μας παρακάμψουν, καθώς τους είχαμε αποκλείσει τη δεξιά τους λωρίδα για τρία τετράγωνα…
Στη μέση της βδομάδας αποφάσισε να κάνει καλοκαίρι! Αλλά κανονικό καλοκαίρι. 30 βαθμούς δηλαδή… Το πρωί στο μάθημα το μισό μου μυαλό είναι στο multiple regression και με το άλλο μισό επιβιβάζομαι σε καράβι που αποπλέει από τον Πειραιά προς κάποιο νησί του Αιγαίου… Η αδυναμία συγκέντρωσης μοιάζει να είναι γενικό φαινόμενο στο πανεπιστήμιο. Το γρασίδι έχει γεμίσει με προπτυχιακούς φοιτητές που επιδίδονται σε διάφορες δραστηριότητες παραλίας: Παίζουν frisbee, ποδόσφαιρο, πετάνε μπάλες του baseball, περιφέρονται με τα μαγιό τους κρατώντας παγωμένους καφέδες… Όπως παρατήρησε και ένας φίλος, σήμερα μπορείς να καταλάβεις την αυτοεκτίμηση του καθενός, αφού είναι αντιστρόφως ανάλογη με το πόσα ρούχα φοράει! Μια παρέα κάθεται στα σκαλιά τις βιβλιοθήκης γύρω από ένα ναργιλέ(!), ενώ μια κοπέλα παραδίπλα φυσάει σαπουνόφουσκες. Οι υπεύθυνοι της ασφάλειας παρατηρούν διακριτικά και κάνουν παρατηρήσεις αν υποψιαστούν πως κάποιος γιορτάζει την ηλιόλουστη μέρα πίνοντας αλκοόλ, που η κατανάλωσή του απαγορεύεται ρητά στους εξωτερικούς χώρους του πανεπιστημίου. Αποφασίζουμε με φίλες πως θα ήταν ιεροσυλία να μην εκμεταλλευτούμε κάπως κι εμείς αυτόν τον καιρό και φεύγουμε νωρίς από τη δουλειά, για να καταλήξουμε να κάνουμε ηλιοθεραπεία σε μια ξύλινη ταράτσα στο Upper West Side με φρουτένια σπιτικά daiquiri χτυπημένα στο μπλέντερ. Ο αέρας μυρίζει καλοκαίρι! Το βραδάκι βγαίνουμε βόλτα με τη γλυκιά ζάλη του πρώτου ήλιου. Καταλήγουμε στα τραπεζάκια έξω του Isabella’s στην Colombus Avenue εκστατικές από το δώρο της καλοκαιρινής μέρας… Απέναντι στο environment-conscious Shake Shack η ουρά για τα θρυλικά burgers στρίβει τη γωνία.
Η υπόλοιπη βδομάδα μας επαναφέρει στην πραγματικότητα… Την Παρασκευή το απόγευμα βρίσκομαι στην Αστόρια για μια δουλειά. Όσες φορές και να πάω εκεί, δεν σταματάω να ξαφνιάζομαι που ακούω ελληνικά στο δρόμο και διαβάζω τις ελληνικές επιγραφές. Μου φαίνεται σουρεαλιστικό, γιατί, αν και είμαι μόλις 20 λεπτά από το Μανχάταν, αισθάνομαι πως έχω μεταφερθεί σε κάποια πόλη της ελληνικής επαρχίας. Περνώντας έξω από την ταβέρνα του Σταμάτη, μου έρχεται η μυρωδιά από τα μαγειρευτά στη βιτρίνα της εισόδου και σκέφτομαι ότι έχω πεθυμήσει φασολάκια λαδερά… Το ζαχαροπλαστείο Λευκός Πύργος έχει ήδη βγάλει τραπεζάκια έξω κι ο σερβιτόρος πλησιάζει μια αντροπαρέα με έναν δίσκο γεμάτο ελληνικούς καφέδες και γαλακτομπούρεκα. Μια που ήρθα ως εδώ, πηγαίνω στον Τιτάνα, το μεγάλο ελληνικό σούπερ μάρκετ, για προμήθειες. Έχει τα πάντα! Μπαίνω και δεν βιάζομαι. Δίπλα στην είσοδο ελληνικές εφημερίδες, μαύρα κρητικά καπέλα, και δίπλα ένας πάγκος με τσουρέκια και ταχινόπιτες. Προχωρώ παραμέσα να βρω λάδι. Παίρνω και χοντρά μακαρόνια, μπας και μου έρθει κάποια στιγμή να φτιάξω παστίτσιο. Στα τυριά ο ευγενέστατος κύριος μου δίνει να δοκιμάσω κεφαλογραβιέρα Μετσόβου και κασέρι Τρικάλων. Του λέω ότι θέλω κι απ’ τα δύο και, καθώς μου τα ζυγίζει, σκέφτομαι τη διαδρομή που έκαναν για να φτάσουν στο ψυγείο μου στο Upper West Side… Σε έναν άλλο διάδρομο, απέναντι από ένα ράφι με λιβανιστήρια, ανακαλύπτω τα κρητικά παξιμάδια που ήθελα εδώ και καιρό. Περιμένοντας στο ταμείο χαμογελάω βλέποντας μια γνώριμη εικόνα: Τεράστιες κόκκινες στοίβες από σοκολάτες Ίον. Κρατάω μια ζεστή σκοπελίτικη σπανακοτυρόπιτα που πήρα για το δρόμο και μου έχει σπάσει τη μύτη…
Κυριακή μεσημέρι, βόλτα στο West Village που, αν και πάντα γοητευτικό, αυτή την εποχή σε κάνει να θέλεις να μετακομίσεις εκεί. Μήπως;;;;; Πάμε ανατολικά και καθόμαστε στο Café Habana της Prince St για πεντανόστιμα fish tacos και σπιτικές τηγανητές πατάτες. Ο χώρος είναι τόσο μικρός και ασφυκτικά γεμάτος με τραπεζάκια, που τρώω φορώντας το φανταστικό Panama hat που μόλις αγόρασα γιατί δεν έχω πού αλλού να το ακουμπήσω! Μια που είμαστε κοντά, δεν μπορούμε να μην περάσουμε από το γλυκούλι BabyCakes, ενα vegan bakery στο East Village που φτιάχνει τέλεια κέικ και άλλα γλυκά με διάφορα εναλλακτικά βιολογικά υλικά, όπως αλεύρι από ρύζι ή φασόλια, agave νέκταρ και λάδι καρύδας. Εν μέρει από τύψεις (!), εν μέρει γιατί έχει πολύ ωραία μέρα για να κατέβω στα υπόγεια του μετρό, αποφασίζω να κάνω τη διαδρομή για το σπίτι με τα πόδια. Ανεβαίνοντας το Riverside Drive με τα απίστευτα νεοκλασικά κτήρια με τους θυρωρούς, έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη ξεχασμένη στο χρόνο. Το αεράκι που φυσάει έχει ήδη αρχίσει να υφαίνει το κινούμενο χαλί από μικρά πεταλάκια που θα καλύπτει για τις επόμενες βδομάδες τους δρόμους…
