Η Διαλεκτική της Διάρκειας, ΙΙ
Ήταν ειλημμένη η απόφαση. Την έλαβα με τον τρόπο που απαράμιλλα απαθανάτισε ο Papa Hemingway όταν μίλησε για την κατρακύλα και την πτώση: Σιγά-σιγά στην αρχή και μετά απότομα. Θες τα κορίτσια, όπως έρχονταν με τις ποδιές μετά το σχόλασμα, θες μια αγωνία, πολύ πρώιμη πρέπει να πω, και αγωνία θα πει ακαθόριστη πρόγευση της θέλησης να χωθείς στη σχισμή ανάμεσα στο Είναι και στο Μηδέν, και να περάσεις μια ζωή εκεί, σ’ εκείνο το προοίμιο που γίνεται αιωνιότητα, σ’ εκείνο το διάσελο που είναι επικίνδυνη ζώνη αλλά είναι και χουζούρι, που είναι πέρασμα (από το Είναι στο Μηδέν, και από το Μηδέν στο Άπειρο), αλλά είναι και παγίδα (φαντάσου πώς μπορείς να την πατήσεις και να χαθείς για πάντα εκεί μέσα, φαντάσου). Κι ακόμα: ήταν οι μουσικές, τα τραγούδια, τα ποιήματα, τα λόγια απ’ τα τραγούδια, και μια μανία που είχα από μικρός να καταγράφω επιμελώς το καθετί, μες στο μυαλό μου αρχικά, σε κόκκινα σπιράλ τετράδια μετέπειτα, σε μαύρα δερμάτινα σημειωματάρια τώρα τελευταία.
Η απόφαση: θα άκουγα, θα έβλεπα, θα έπραττα, θα κάπνιζα, θα έπινα, θα έγραφα. Εγώ, ο Οδυσσέας Γεωργίου.
Προπάντων διαισθανόμουν: όλα είναι εφήμερα και όλα είναι παροδικά και όλα είναι άμμος στην κλεψύδρα και όλα είναι ποτήρι που γεμίζει και αδειάζει και γεμίζει και αδειάζει και γεμίζει και αδειάζει και όλα είναι καπνός που υψώνεται και διαλύεται και χάνεται και όλα είναι ο αφρός των ημερών και όλα είναι lost in space και όλα είναι έπεα πτερόεντα κι ας έλεγε ο άλλος εκείνο με τις λέξεις και τις πρόκες.
Προπάντων διαισθανόμουν: θα έρθει μια μέρα, που κάποιος, ο Θάνος Σταθόπουλος εν προκειμένω, στο σύνθετο μουσικό αφήγημα και οπτικό έργο Ένας Σωρός Γλώσσα, θα γράψει: «STUDEBAKER / Υπάρχουν ακόμη ιστορίες για συγγραφείς;»
Προπάντων διαισθανόμουν: σαράντα εφτά χρόνια πριν από το έργο Ένας Σωρός Γλώσσα, και την χρονιά της γεννήσεως εμού, του Οδυσσέα Γεωργίου, ο ιταλικής καταγωγής Σκοτσέζος Alexander Trocchi, έξοχος πειραματικός στοχαστής, φιλόσοφος, λεττριστής, καταστασιακός, και beatnik (ο μόνος παγκοσμίως που συμμετείχε και στα τρία κινήματα/ρεύματα) θα αποφανθεί, στο μοναδικό (και με τις δύο έννοιες) αντιμυθιστόρημά του με τίτλο Cain’s Book: «There’s no story to tell».
Προπάντων διαισθανόμουν: ό,τι με τέτοια οξύτητα ειπώθηκε, θα ειπωθεί και πάλι. Και ιδού σαν ηχώ αλλά και επικύρωση, χωρίς καν να γνωρίζονται οι Σταθόπουλος και Trocchi, ο Σταθόπουλος αποφαίνεται και αποφάσκει επίσης: «ΚΑΤΑΦΑΣΗ / Όχι αφήγημα, κανένα, ποτέ πια».
Προπάντων διαισθανόμουν: από τότε, από το χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα, πέντε, έξι, και λοιπά, και έως τώρα, σαράντα χρόνια από τότε, τι θα πει Διαλεκτική της Διάρκειας, τι θα πει Με Τη Διαλεκτική Διευθετούνται Τα Πάντα, τι θα πει Εφήμερο versus Αιώνιο, τι θα πει, πρώτον: tempus passes but does not yet fugit, και τι θα πει, δεύτερον: ήξερα ότι κάποτε θα βρω και θα διαβάσω και θα κατανοήσω και θα εφαρμόσω την théorie situationniste, την καταστασιακή θεωρία, όπως διατυπώνεται σε ένα ανέκδοτο χειρόγραφο σημείωμα, το 1957, τρία χρόνια προτού δω το πρώτο φως (και ακριβώς μισόν αιώνα πριν δω εσένα, Φως Μου): Ce doit être une vieille revendication de l’esprit humain, refuser cette dure nécessité vulgaire : on ne peut être à la fois avec telle ou telle femme, à la mer et à la montagne, ivre mort et lisant Hegel, dans la procession et la regardant passer, dedans et dehors. (Et pourtant, il faudrait…)
Προπάντων διαισθανόμουν: δεν έμελλε ποτέ να είμαι προσηλωμένος στη χρονολογική ακρίβεια των δεδομένων, αλλά μάλλον στη συγκινησιακή: στη θερμότητα και την υγρασία της κάθε στιγμής και καταστάσεως, στη μουσική των γεγονότων.
Προπάντων διαισθανόμουν: no time to check the facts.
Συνεχίζεται. Αύριο: Η Διαλεκτική της Διάρκειας, ΙΙΙ
σχόλια