Ας μη ξεχνιόμαστε από συνήθεια. Όσο και αν έχουμε στραμμένο το βλέμμα στα ιδρύματα και το έργο τους, τις μεγάλες παραγωγές, πάντα μα πάντα, μέσα σε αποθήκες, υπόγεια, σε παραγωγές μικρές, χωρίς μπάτζετ, χωρίς πολλά - πολλά, θα ανακαλύπτουμε ένα διαμαντάκι.
Το ανακαλύπτουμε τυχαία πολλές φορές. Πάντα υπάρχει. Απλώς δε το προλαβαίνουμε, δε το βλέπουμε ή δεν τράβηξε την προσοχή μας.
Μια τέτοια περίπτωση είναι η ερμηνεία του Κωνσταντίνου Αβαρικιώτη στο «Μινιόν», αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.
«Μινιόν, μια χριστουγεννιάτικη ιστορία», η παράσταση στο Bios. Στις αρχές της δεκαετίας του 90, στα σκουπίδια μιας μετακόμισης, κάποιος ανακαλύπτει ένα ημερολόγιο. Πρόκειται για σημειώσεις οι οποίες καλύπτουν την εορταστική περίοδο από το Δεκέμβριο του 80 έως τον Ιανουάριο του 1981. Το ημερολόγιο αυτό δημοσιεύεται το 1997, αυτούσια, στο λογοτεχνικό περιοδικό «Πλανόδιον». Τριάντα χρόνια μακριά από το σύμπαν των eighties η Μαρία Πανουργιά μεταφέρει στο θέατρο την ιστορία του συγγραφέα του ημερολογίου: Ενός μοναχικού άντρα με τεντωμένα νεύρα. Και του ηλιακού του συστήματος, το οποίο καθόλου δεν απέχει από το 2014.
Ο άνθρωπος που συστήνεται μέσα από τις καθημερινές του σημειώσεις ζει κάπου στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, είναι μάλλον μουσικός που γευματίζει στα συσσίτια του Παρνασσού. Ακούει Ραχμάνινοφ, Σούμπερτ, Σοπέν, Νινή Ζαχά και Τομ Τζόουνς. Διαβάζει τον Φρόϊντ του Τσβάιχ, το Σεξ στην κοινωνία του Κόμφορτ. Υποφέρει από αϋπνίες, νευραλγίες και αρχές στύσης. Παίρνει Μουγκαντόν, Νιφλαμόλ, Σουφλέρ των 12, Γιοσαμίν των 200, Σεμπιόν, Σεπραζίλ, Σιταρίν.
Λέει: "Κουβεντιάζουμε ωραία για τη φωτιά στο Μινιόν και στον Κατράντζο".
Γεμίζει τη ζωή του με το τίποτα. Η πραγματικότητα τον αφοπλίζει και αισθάνεται ανήμπορος.
Αυτός ο ήρωας είναι ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης.
Σε ένα μονόλογο που διαρκεί μια ώρα, μεταμορφώνεται σε μια προσωπικότητα παράξενη. Σε έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι είναι γεννημένος για μεγάλα πράγματα, αλλά η καθημερινότητα τον συντρίβει.
Σε κάποιον που μετατρέπει το ασήμαντο καθημερινό σε σημαντικό και γραπώνεται από αυτό. Σε κάποιον που ανάμεσα στα γεύματα που περιγράφει, τις διαδρομές και τις ελάχιστες συναντήσεις αναζητάει την αγάπη, τη συντροφιά. Χωρίς να υπάρχει τίποτα μελό στην καταγραφή του.
Κάποια στιγμή αναρωτιέται με τρόπο κυνικό και σπαρακτικό: «Είμαι όμορφος;». Και είναι το μόνο σημείο που αφήνει μια χαραμάδα. Για να σκεφτείς τη δίψα για την αγάπη και την αποδοχή. Η ρουτίνα του γίνεται με τον τρόπο της ποιητική, ξανά και ξανά, σε μια επανάληψη εξαντλητική, κάποιος ζητά πίσω από τις γραμμές και στριμωγμένος στο περιθώριο των σημειώσεων , κάτι να συμβεί.
Είναι σχεδόν ποιητικό να γεμίζει η ζωή ενός προσώπου με το τίποτα. Με τις ίδιες κινήσεις, τις ίδιες παρατηρήσεις, τις εμμονές. Με τις επαναλήψεις. Ίδιες και τόσο διαφορετικές συγχρόνως.
Και πόσο σπουδαίο να βλέπεις τον ηθοποιό στη σκηνή, να μην υποδύεται, αλλά να είναι. Έτσι συμβαίνει με τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη. Ο ήρωας κατοικεί εντός του. Και αυτός ο ήρωας κάνει το θεατή να πάσχει. Να αισθάνεται. Αμηχανία και ανάγκη και πόνο. Τον κάνει να σκέφτεται. Τη εξαντλητική ρουτίνα της δικής του ζωής. Τα βλέμματα πίσω από την κουρτίνα στα σπίτια που γιορτάζουν, τις μοναξιές και τα βιβλία και τις μουσικές. Τον κάνει να βλέπει την μεταμόρφωση της καθημερινότητας σε ποίηση.
Με τα λίγα, τα ελάχιστα και τη δύναμη της ουσιαστικής ύπαρξης ενός ηθοποιού επί σκηνής.
Αν έχανα αυτή την παράσταση, θα είχαν περάσει τα Χριστούγεννα αυτά και δε θα είχα καταλάβει μια σπουδαία ερμηνεία, δε θα είχα δει έναν ηθοποιό στον πιο ώριμο και ολοκληρωμένο ρόλο του. Έχουν περάσει πολλές ημέρες και την σκέφτομαι συνεχώς.
Δε θα είχα δει μια προσπάθεια μιας ολόκληρης ομάδας που εργάσθηκαν πολύ σκληρά, χωρίς χρήματα, χωρίς ευκολίες.
Αυτός ο ήρωας είναι συγγενής μας. Κατοικεί εντός μας. Με τις αϋπνίες, τις νευραλγίες και τη νευρικότητα.
Τις νύχτες χτυπάει σιγανά, μονότονα τα τοιχώματα και ουρλιάζει άηχα.
___________
Πληροφορίες:Ιδέα: Μαρία Πανουργιά
Συντελεστές: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Μαρία Πανουργιά, Θεανώ Μεταξά, Σοφία ΄Ιτο, Blaine L. Reininger, Ιωαννα Τσάμη, Βίβιαν Φίλιππα
Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη
Φωτογραφίες: Μαρία Παπαδοπούλου
BIOS Main
Διάρκεια παραστάσεων: 12 Δεκεμβρίου 2013 – 12 Ιανουαρίου 2014
Παραστάσεις: Πέμπτη - Κυριακή
Έναρξη: 21.00
*****
σχόλια