Ιπποπόταμος και Ράτκα, Pop Eleven και Ιδεοδρόμιο, βγάλε άκρη!

Ιπποπόταμος και Ράτκα, Pop Eleven και Ιδεοδρόμιο, βγάλε άκρη!

Έτσι και μπαινοβγαίνεις στο χρόνο όπως μπαινοβγαίνεις στα σπίτια (άλλων, αλλά και δικά σου), ανακαλύπτεις ότι ήσουν ήδη εντός του μέλλοντός σου όταν έπινες τον καφέ σου στον Μπερντέ, όταν διάβαζες τα τεύχη του Πάλι, και τα έξι, σε έναν τόμο που είχε εκδώσει μια γκαλερί, Πολυπλάνο την έλεγαν, θυμάσαι;, ναι, Πολυπλάνο, εκεί είχαμε πρωτοδεί έργα του Αλέξη Ακριθάκη, για φαντάσου, και έβγαζε και το περιοδικό Σήμα, ο Παπαδάκης, έτσι έλεγαν αυτόν που είχε την γκαλερί, και είχε βγάλει και το Τεύχος Σκηνή, το νούμερο εφτά ήταν, ή εννιά, πάνε χρόνια, τι χρόνια;, δεκαετίες πες, δεκαετίες λέω, πάμε παρακάτω για τα περαιτέρω, πάμε, πάμε, ναι, πάμε στον Τιπούκειτο, πάμε και στη Ράτκα, πάμε και στον Ιπποπόταμο, πάμε και στο Pop Eleven, θυμήσου και το Ιδεοδρόμιο, πολύχρωμη Μεταπολίτευση, βεγγαλική εποχή, μακριά από κάθε ενοχή, όλα μες στης περιπλάνησης τα ανοίγματα μες στης αναζήτησης τα αινίγματα, για σκέψου, για θυμήσου, για πες.

Λέω: Λεωνίδας Χρηστάκης και Ιδεοδρόμιο. Λέω: Βελισσαρίου, στα σκαλάκια, κάθετος στην Ιπποκράτους, στην άδολη Νεάπολη, κοντά στην Έβγα με τα μαρμάρινα τραπέζια και τον τούρκικο καφέ με γάλα και τα αβγά μάτια στο βούτυρο. Λέω: Από τι μακελειό κατάγομαι. Λέω: Πήγα, χτύπησα, μου άνοιξε, με καλοδέχτηκε, με δίδαξε, με κάλυψε, με πείραξε, με δέχτηκε, με μάλωσε, με ντάντεψε. Λέω: Μου λέει, ξέρεις από Dada, ξέρεις από Βίλχελμ Ράιχ, ξέρεις από Λεττρισμό, ξέρεις από Σχιζοφωνητική Ποίηση, ξέρεις, τι λες; Λέω: Του λέω, Ξέρω από beatniks, ξέρω, ναι, ξέρω από Dada, ξέρω από Καστοριάδη και από Vaneigem. Λέω: Μου λέει, Ωραία, γράψε, γράφε, φέρε, να φέρνεις, μου λέει, και μετά γελάει και μου λέει: Φίλε Φέρε Φίλους Φάγε Φύγε. Λέω: Του λέω, Εδώ θα έρχομαι, θα φέρνω κείμενα και φίλους και φίλες. Λέω: Μου λέει, Τριάντα χρόνια περιμέναμε στους ογκοπάγους, και πιο μετά μου λέει, Τώρα τους θάβουνε βαθιά και βρέχει, και υστερότερα μου λέει, Και στον Ιπποπόταμο να πηγαίνεις, έχει ωραία σαγκρία εκεί, και κύλησαν κάπως έτσι μέρες βδομάδες μήνες χρόνια.

Η Μεταπολίτευση είναι το κόλπο να μπαινοβγαίνεις στις δεκαετίες, στο χρόνο, στα σπίτια φίλων. Η Μεταπολίτευση είναι η εκ νέου ανακάλυψη της αλληλοπεριχώρησης και της χαρμολύπης. Ο Βακαλόπουλος μιλούσε για την ονειρική υφή της πραγματικότητας. Εμάς μας έλεγαν Heidegger του Πεζοδρομίου. Κάποιοι επέμεναν ότι χρόνος δεν υπάρχει. Κάποιοι άλλοι, ότι δεν υπάρχει χώρος. Ορισμένοι πηδούσαν από ταράτσες. Άλλοι είχαν βαλθεί να επαναστατούν νυχθημερόν, πρωτίστως εναντίον ενός φάσματος του εαυτού τους. Κανείς δεν κοιμόταν νωρίς.

Εγώ περίμενα να τελειώσουν όλα αυτά για ν’ αρχίσω να γράφω.

Κούνια που με κούναγε.

Συνεχίζεται. Αύριο: Λεωνίδας Χρηστάκης, Ι