"... και τι βλέπουν αυτά τα βλέμματα"

«… και τι βλέπουν αυτά τα βλέμματα»

Είναι γνωστό ότι ο Οδυσσέας Γεωργίου δεν συμμερίστηκε την έκρηξη του punk, ότι συγκρούστηκε με φίλους κι αδελφούς και brothers in arms όταν το έριχνε στο αχαλίνωτο μεθοκόπημα και ωρυόταν ότι, όπως είχε ακούσει να λένε, και είχε πειστεί σύγκορμος, ο Hegel είναι punk φιλόσοφος, και μάλιστα ο ένας και μοναδικός punk φιλόσοφος, και μεταγενέστερα, στη δεκαετία του δύο χιλιάδες, ότι η Μαρία Μήτσορα είναι punk συγγραφέας, και μάλιστα συγγραφέας πρωτο-punk, πανκ-punk, και μετα-punk.

Είναι γνωστό ότι βασική εμμονή του Οδυσσέα Γεωργίου ήταν, ήδη από τη δεκαετία του Ογδόντα, ο χρόνος και η ροή των δευτερολέπτων, το «βουητό του καταρράκτη του χρόνου», και ότι μιλούσε ήδη μελαγχολικά για την εκάστοτε παρούσα στιγμή λες και ήδη είχε χαθεί στο αχανές του χρόνου η εν λόγω παρούσα στιγμή.

Είναι γνωστό ότι βάσισε τον βίο του, ο Οδυσσέας Γεωργίου, στη συγκρότηση της λεγόμενης μυχιοθήκης του, πάει να πει ενός άυλου μεν, υπαρκτού δε, Μουσείου των Στιγμών, όπου με περισσή επιμέλεια, αυτός ο σαβουρογάμης αναμνήσεων, όπως έχει χαρακτηριστεί από πλειάδα φιλολόγων της μεταμοντέρνας σχολής, ταξινομεί διευθετεί αναδιευθετεί καταλογίζει εκθέτει την ιστορία των Τεσσάρων Μειζόνων Δεκαετιών, ήτοι της Μισής Δεκαετίας του Εβδομήντα, της Δεκαετίας του Ογδόντα, της Δεκαετίας του Ενενήντα, της Δεκατίας του Δύο Χιλιάδες, και της Μισής Δεκαετίας του Δύο Χιλιάδες Δέκα.

Είναι γνωστό ότι ο Curator των Πτερόεντων Δευτερολέπτων, ο Οδυσσέας Γεωργίου, Μαιτρ της Στιγμής και «docteur en rien», όπως κι Εκείνος Ο Άλλος, άλλο δεν μπόρεσε να γίνει από ένα βλέμμα, μάλλον από μια συλλογή βλεμμάτων, από κάποια εν εγρηγόρσει βλέμματα, πάει να πει βλέμματα φίλων και κοριτσιών που ο Οδυσσέας Γεωργίου συνεχώς οικειοποιείτο, διαγούμιζε, λεηλατούσε, κατάκλεβε – πάντα, εντούτοις, με καλές προθέσεις.

Είναι γνωστό τι βλέπουν σήμερα πια αυτά τα βλέμματα: βλέπουν τη Φαινομενολογία του Νου, τον Ριχάρδο τον Τρίτο, το In Girum Imus Nocte et Consumimur Igni,  τη Λολίτα, το Κάτω από το Ηφαίστειο, την Ξύλευση, τη Διόρθωση, τον Αφανισμό, από τραπέζι σε τραπέζι, από κρεβάτι σε κρεβάτι, από κατώφλι σε κατώφλι, την Αρχιτεκτονική της Σκόρπιας Ζωής, τις Λεπτομέρειες για το Τέλος του Κόσμου, «μπάχαλο βέβαια/ όπως αρμόζει στις μητροπόλεις», επισημαίνει ο μείζων Gerhard Falkner στη σύνθεση Πόλη Αμφίδρομης Επικοινωνίας – Ground Zero, «αλλά όχι βέβαια τίποτα που θα σε ξεγελάσει να πάρεις το Υ για Υ». Βλέπουν και το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας, αυτά τα βλέμματα, βλέπουν και το Satantango και τις Αρμονίες του Werkmeister και το Damnation.

Συνεχίζεται. Αύριο: I never loved Eva Brown