Η ελληνική έκδοση του Billboard ξεκίνησε πριν από ένα περίπου χρόνο με μεγάλες προσδοκίες και μια πλειάδα σημαντικών συνεργατών αλλά έληξε άδοξα πριν λίγες ημέρες εντελώς απαξιωμένη.
Ένα κείμενο του πρώην αρχισυντάκτη του Billborad Μανώλη Κιλισμανή στο e-tetradio.gr για τους λόγους της αποτυχίας του, πυροδότησε την άμεση αντίδραση του πρώην συνεργάτη του Billboard Άρη Καραμπεάζη, ανοίγοντας την κουβέντα για το πού βρίσκεται η ελληνική μουσική δημοσιογραφία σήμερα.
Ακολουθούν τα δύο κείμενα
____________________________________
BILLBOARD GREECE: ΜΙΑ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ -ΕΝ ΤΗ ΓΕΝΕΣΕΙ ΤΗΣ;- ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ
Του Μανώλη Κιλισμανή
Αυτές τις μέρες κανονικά θα γιόρταζε ένα χρόνο, αλλά ατύχησε. Και πιθανότατα η χώρα μας να είναι το μοναδικό μέρος του κόσμου στο οποίο το συγκεκριμένο προιόν ατυχεί, αλλά πάλι η χώρα μας έχει παρελθόν σε ανάλογες καταστάσεις.
Όταν πριν από ένα χρόνο μου πρότειναν να γράψω στην ελληνική διαδικτυακή έκδοση του billboard κολακεύτηκα να πω την αλήθεια, γιατί όπως και να το κάνουμε, άλλο να λες γράφω για το τάδε site κι άλλο γράφω για το billboard. Από μόνο του το όνομα προσθέτει κύρος, ακόμα κι αν πρόκειται απλά για την ελληνική του εκδοχή, αφού οι περισσότεροι εξ ημών δύσκολο να καταφέρναμε να γράφαμε στην αμερικάνικη έκδοση. Τα ίδια μάλλον θα σκέφτηκαν και πολλοί άλλοι οι οποίοι αποφάσισαν να λάβουν μέρος στην όλη προσπάθεια, αλλά όπως αποδείχθηκε γρήγορα, ήταν ανίκανοι να κατανοήσουν που γράφουν, κουβαλώντας μαζί τους όλη αυτή τη μιζέρια του δήθεν ανεξάρτητου (που όμως φοράει σινιέ ρούχα) δημοσιογράφου. Ευτυχώς μερικοί εξ αυτών την έκαναν όσο ήταν καιρός ακόμα, αφού κατάφεραν να προκαλέσουν την απορία των υπολοίπων συντελεστών του site με τις πρακτικές τους.
Οι έλληνες γραφιάδες στα διάφορα wannabe πίτσφορκ sites, πιστεύουν πως απλά και μόνο επειδή γράφουν (και τους διαβάζουν μια χούφτα πυροβολημένοι) έχουν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι τους καυλώσει στο όνομα της καταραμένης ελευθερίας της έκφρασης, μίας έννοιας που την αντιλαμβάνονται μόνο με τις δικές τους διαθέσεις. Είναι ανίκανοι να δεχθούν την ύπαρξη ενός (τόσο σημαντικού εκεί έξω) αρχισυντάκτη μιάς ενότητας (πως βλέπουμε στα ξένα live editor ή reviews editor;) γιατί απλά η ματαιοδοξία τους είναι σαφώς μεγαλύτερη από το πουλί τους και το ελάχιστο μυαλό τους. Το ότι κυκλοφορούν σχεδόν λιώμα κάθε μέρα δεν είναι σημαντικό-αν κάποιος κάνει τη δουλειά του ας τη κάνει έστω κι αν είναι σε μόνιμη κατάσταση μέθης. Δυστυχώς τα παιδιά που ανέλαβαν να στελεχώσουν το ελληνικό billboard έκαναν το λάθος να βασιστούν σε κάμποσα τέτοια νούμερα και όταν κατάλαβαν το λάθος τους ήταν μεν αργά, αλλά ευτυχώς οι περισσότεροι εξ αυτών προτίμησαν να επιστρέψουν στα φιλικά γι αυτούς εδάφη, προς ανακούφιση όλων εμάς των υπολοίπων που μέσες άκρες είχαμε και μια ιδέα παραπάνω του τι εστί billboard.
Να πω την αλήθεια η μόνη αδρανοποίηση που με χάλασε ήταν αυτή του Πετρίδη. Μ αυτόν μεγάλωσα, αυτός μ έμαθε τα περισσότερα, αυτόν σέβομαι απεριόριστα, χώρια που είμαστε και ίδια ομάδα (όχι αίματος).
Φυσικά το site άρχισε να ανεβάζει στροφές όταν την έκαναν τα τυχάρπαστα μπουμπούκια που νομίζουν πως καθοδηγούν ένα κάποιο κοινό στο ελλαδιστάν. Μπορεί να μας κόστισε η αποχώρηση λόγω φόρτου εργασίας της Μαρίας, αλλά όσοι μείναμε καταφέραμε σε επίπεδο ενημέρωσης να είμαστε και γρήγοροι (γιατί απλά όταν οι υπόλοιποι τα έπιναν κάποιοι από μας ανεβάζαμε ειδήσεις ή γράφαμε κριτικές για συναυλίες που είχαν τελειώσει πριν από λίγες ώρες) και αξιόπιστοι (γιατί απλά ήμασταν billboard). Γι αυτές τις τελευταίες θα θέλαμε να είχαμε περισσότερες δικές μας φωτογραφίες, αλλά δεν υπολογίζαμε την ψυχοσύνθεση (για να το πω ευγενικά) των ατόμων στα οποία απευθυνθήκαμε. Και πάνω που το πράμα είχε αρχίσει να ρολάρει κάτι πήγε στραβά. Τι ακριβώς ήταν δε μπορώ να ξέρω γιατί δεν είχα άμεση πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων, αλλά μετά από μερικές συναντήσεις των ηρωικών εναπομείναντων κατάλαβα πως η ιδιοκτησία δεν είχε την παραμικρή ιδέα του τίτλου που διαχειρίζονταν. Οι τίτλοι τέλους ήταν θέμα χρόνου.
Θα έπρεπε να είμαι στεναχωρημένος από την όλη εξέλιξη, αλλά δεν είμαι. Στους λίγους αυτούς μήνες που εργάστηκα για το billboard greece έγραψα πολλά κείμενα που ήθελα να γράψω, δεν είδα ούτε ένα κόμμα να λείπει από τα δημοσιευμένα μου κείμενα, αναθεώρησα τη γνώμη μου για μερικούς ανθρώπους και αποφάσισα με ποιους θα ξαναμιλήσω και ποιους όχι από το Δεκέμβρη του 2011 και μετά, ξανα-ανακάλυψα τη χαρά του να ψάχνεις τη μουσική, ξανά-βρέθηκα με τον Γιάννη (όχι τον Πετρίδη) μετά από πολλά χρόνια, με βρήκαν παλιοί μου συμμαθητές με τους οποίους είχα να μιλήσω δεκαετίες. Τέλος καλό, όλα καλά; Όχι ακριβώς, αλλά σε προσωπικό επίπεδο ήταν ένα καλό μάθημα και ευχαριστώ αυτούς που μου επέτρεψαν να το περάσω.
______________________________________
ΑΠΟ ΤΟ BILLBOARD GREECE ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΦΤΗΝΙΑ ΤΗΣ BILD...
Του Άρη Καραμπεάζη
Ιδού τι διδάσκει το συναρπαστικό άρθρο του Μανώλη Κιλισμανή για την αποτυχία της ελληνικής έκδοσης τους Billboard Greece (στο οποίο συμμετείχα όχι γιατί δήθεν θαμπώθηκα από τη φίρμα, αλλά για λόγους που ξέρουν καλά αυτοί που το οργάνωσαν και κάποιοι από τους συμμετέχοντες, που έφυγαν κι αυτοί... νύχτα):
1. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν αντέχουν χωρίς την αιγίδα ενός επιτυχημένου brandname. Αγαλλιάζουν στην ιδεά του ότι τους έλαχε όχι μόνο να γράφουν, αλλά και να καθοδηγούν, τη συντακτική ομάδα ενός τόσο «σπουδαίου» τίτλου, όπως το αιώνια χειραγωγούμενο από τις εταιρείες Billboard και δεν μπορούν καν να διανοηθούν πως ακόμη και αυτό ενδέχεται να αποτύχει. Και μάλιστα υπό την πεφωτισμένη καθοδήγηση τους. Την αποτυχία αυτή, καθώς την αποτινάσσουν από πάνω τους, την αποδίδουν μεταξύ άλλων στον κακορίζικο λαό μας, που δεν εκτιμάει τέτοια μεγάλα ιδεώδη, αλλά εμπιστεύεται τυχάρπαστα site, που -κατά την αυθεντία αυτού- τους ενδιαφέρει να κλέψουν λίγη από τη δόξα του pitchfork.
Είχα πει εξαρχής στον Δημήτρη Κανελλόπουλο ότι καλό είναι να είναι περήφανος για την επιτυχία του e-tetRadio (δική του ιδέα, δημιούργημα και επίτευγμα) και να αφήσει στην άκρη τα ισχυρά λογότυπα, που ανοίγουν πόρτες και στόματα στο διάβα τους. Δεν με άκουσε και έφαγε τα μούτρα του, παρότι δεν το παραδέχεται ανοιχτά.
2. Μεγάλο μέρος της αποτυχίας της όλης προσπάθειας οφείλεται στην ανυπακοή κάποιων, που -μεταξύ άλλων- αποφάσισαν να μην ακολουθήσουν τις οδηγίες του πάνσοφου Καθοδηγητή, όταν αυτός ξεκαθάριζε εξ αρχής τις προθέσεις του, νουθετώντας τους συντάκτες σε θέματα μείζονος σημασίας . Όπως για παράδειγμα το να αποφεύγουμε τις αναφορές σε ονόματα διοργανωτών της συναυλίας, αν δεν έχουμε έκτροπα τύπου Ejekt και αν απλώς δεν άνοιξε ο εξαερισμός, η μπάντα βγήκε με δύο ώρες καθυστέρηση, τα ποτά ήταν πανάκριβα και χάλια κλπ αδιάφορα για όποιον σκάει 30 και 40 ευρώ για ένα live. Δηλαδή, αν δεν ανοίξει κεφάλι, τότε κατά τεκμήριο να λέμε ότι η διοργάνωση ήταν μια χαρά. Ο Καθοδηγητής ήθελε, κατά πως φαίνεται, να τα έχει πάνω από όλα καλά με τις εταιρείες παραγωγής, καθότι από εκεί προέρχεται και πιθανόν εκεί θέλει να επιστρέψει. Καλό δρόμο του εύχομαι...
3. Γενικώς πάντως, και παρά τα ως άνω, αυτοί που έφυγαν νωρίς, καλά έκαναν και έφυγαν σύμφωνα με τον Καθοδηγητή, διότι είναι άχρηστοι, μίζεροι ανεξαρτητάδες με σινιέ ρούχα, που μέχρι χθες τους διάβαζαν μόνο πυροβολημένοι, αλλά τελικά ευθύνονται και αυτοί για την αποτυχία της προσπάθειας και όχι ο Καθοδηγητής, που τα πήγε τόσο καλά με την οργάνωση της ύλης του και την συγκέντρωση μόνον εξαιρετικού υλικού (κύρια αυτού που έγραψε ο ίδιος, για το οποίο και μετριοπαθώς υπερηφανεύεται από μόνος του και παινεύει το σπίτι του μην τυχόν πέσει και τον πλακώσει).
Ποιοι όμως είναι αυτοί ρε παιδιά, που έφυγαν και δεν υποτάχθηκαν στον Καθοδηγητή; Ονόματα δεν έχουν; Αν ρίξει κανείς μια ματιά στη συντακτική ομάδα του billboard.gr, θα δει ότι οι περισσότεροι εργάζονται σε περιοδικά και site, όπου μια χαρά υπάρχουν αρχισυντάκτες. Κάποιοι μάλιστα είναι οι ίδιοι αρχισυντάκτες. Τι περίεργο! Η αρχισυνταξία δεν είναι κάτι που ανακαλύφθηκε πρώτη φορά από τον Καθοδηγητή, παρά τις σχετικές υπόνοιες για αυτό.
Και γιατί τους μέμφεται τελικά τους παραπάνω ανυπότακτους ρεμπεσκέδες, αφού ήταν τόσο θετικό το ότι έφυγαν νωρίς, όπως ο ίδιος αντιφατικά δηλώνει λίγες αράδες πιο κάτω, ρίχνοντας την αποτυχία του Billboard στην ιδιοκτησία (ανώνυμη και αυτή για τον Καθοδηγητή), που δεν είχε την παραμικρή ιδέα του τίτλου που διαχειρίζονταν; Μήπως αποκλειστικά και μόνον για να βγάλει τα προσωπικά του συμπλέγματα, κατηγορώντας τους -κατά τον ίδιο- μη υπεύθυνους για την εν τη γενέσει της αποτυχημένη προσπάθεια του Billboard; Ω, τι ωραία ποιητική αντίφαση.
4. Φυσικά, η Μαρία Μαρκουλή είναι κρίμα που έφυγε. Δεν φταίει αυτή. Η ιδιοκτησία όμως φταίει, διότι δεν ήξερε να διαχειριστεί αυτό που είχε στα χέρια της. Λεπτομέρειες για την σχέση Μαρκουλή και Ιδιοκτησίας, ας δώσει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος. Εκτός από την Μαρκουλή, τον Πετρίδη και φυσικά τον Μέγα Κιλισμανή άξιζε κανείς άλλος εκεί μέσα; Οι προσωπικές του συμπάθειες αποχώρησαν, αλλά δικαιολογούνται. Η Μαρία «είχε δουλειές», ο Πετρίδης είναι ο Πετρίδης... οπότε κάνει ότι γουστάρει - χωρίς βέβαια να εξετάσουμε τί είναι αυτό που τον έκανε να αποχωρήσει, κι αν τυχόν συμπίπτει με τους λόγους αποχωρήσεως των παραπάνω κατάπτυστων ανυπάκουων
5. Δεν φταίει λοιπόν ούτε ο Γιάννης Πετρίδης, που έστελνε πέντε σκόρπιες κακογραμμένες αράδες αραιά και που, όπως συνηθίζει να κάνει για πολλά χρόνια τώρα άλλωστε, παρότι αυτοί που τον έχουν τοτέμ δεν θα το παραδεχτούν ποτέ (προσωπική άποψη αυτό, δεν περιμένω να συμφωνήσει κανείς, παρότι αρκετοί συμφωνούν, άλλοι το παραδέχονται ευθέως, άλλοι όχι).
Όπως και να το δεις, η παρουσία ενός Πετρίδη, ενώπιον μερικών τυχαίων που το παίζουν εναλλακτικοί με σινιέ γκαρνταρόμπα, χάριζε αίγλη και αξιοσύνη στο site και μόνο δια της συμμετοχής (Νταλάρας φάση...). Συνεπώς ο Πετρίδης δεν φταίει. Σίγουρο αυτό. Φταίει, βασικά, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, που έστειλε μόνο ουσιαστικά και από ψυχής κείμενα, με θέματα που δεν θα τα αγγίξει ποτέ κανείς άλλος, διότι εν τέλει πρέπει να είσαι πυροβολημένος για να σε αγγίζουν τα θέματα του Νικόλα...
6. Φταίνε τελικά όλοι αυτοί -συντάκτες, αναγνώστες, ιδιοκτησία- που δεν κατανόησαν ποτέ τι εστί Billboard. Μεγάλα νούμερα, αλλά ας μην τους κατονομάσουμε καλύτερα. Γιατί τέτοιοι είμαστε. Κρύβουμε την γκρίνια μας, προϊόν ανίας και άνοιας μαζί, καθώς φαίνεται, πίσω από αοριστολογικές αναφορές σε αυτούς με τους οποίους διαφωνήσαμε και κλείνουμε και τα σχόλια στο κείμενο, μην τυχόν και έχουμε καμιά απάντηση. Ιδρώσαμε από το άγχος της σκέψης ότι κάποιοι θα ασχοληθούν με την αποτυχία μας, ενώ ήταν τέτοιου μεγέθους αποτυχία που κανείς δεν ασχολήθηκε τελικά, συνεπώς είπαμε να την αναδείξουμε πρώτοι εμείς.
7. Όταν φύγανε λοιπόν τα «μπουμπούκια» (έγραφε και κείμενα στον αλησμόνητο Φωτούλη, ο Καθοδηγητής καθώς φαίνεται!), το site ανέβασε στροφές, γιατί όσοι μείναν δεν είχαν ζωή και από τη συναυλία έτρεχαν κατευθείαν σπίτι τους και ανέβαζαν review σε ταχύτητες μεγαλύτερες αυτής του φωτός. Διότι μέλημα του Καθοδηγητή ήταν να έχει γύρω του πολεμικούς ανταποκριτές, χωρίς άποψη ασφαλώς. Από το πολύ ανέβασμα των στροφών, χτύπησε φλάντζα και το site και ο Καθοδηγητής και κάπως έτσι άπαντες πήραμε ό,τι μας αξίζει και μείναμε χωρίς Billboard. Τι θα κάνουμε τώρα;
8. Ο Καθοδηγητής βέβαια, που όπως ομολογεί είχε ξεχάσει τη χαρά του να ασχολείσαι με τη μουσική, και να ναι καλά το Billboard, που χάρη σε αυτό την ξανά-ανακάλυψε, δεν φταίει καθόλου, διότι αυτός είχε μόνον όμορφες ιστορίες να διηγείται από τις ένδοξες ημέρες κατά τις οποίες κινούσε τα νήματα (όπως αφήνει τουλάχιστον να εννοηθεί με κάθε ευκαιρία). Επί του παρόντος και μέχρι να τον βρει και πάλι η Χαρά της Μουσικής, πίστεψε ότι με κείμενα για την Παπαρίζου, θα πιάσει το νόημα του Billboard, που μας λέει ότι όλη η μουσική είναι καλή, αρκεί να ανεβαίνει στα τσαρτς. Τσαρτάκιας πιστός ακόλουθος του Γιάννη Πετρίδη και αυτός- καθώς μας αποκαλύπτει, δεν μπορεί ακόμη να ξεπεράσει το γιατί ασχολούμαστε με πράγματα που δεν ασχολούνται οι άλλοι. Ή έτσι νομίζει τουλάχιστον, παραζαλισμένος καθώς είναι από το να παρακολουθεί ολημερίς τα ανεβοκατεβάσματα στους καταλόγους επιτυχιών.
9. Το Billboard.gr ήταν το πρώτο παγκοσμίως μουσικό περιοδικό - site που απαιτούσε straight edge ικανότητες και αντοχές. Αν είσαι κομμάτια κάθε βράδυ δεν έχεις καμιά ελπίδα να πετύχεις. Ο Κιλισμανής μοίραζε φασκόμηλα, αλλά τα «μπουμπούκια» επέμεναν να πίνουν βότκες.
10. Δεν φταίει η ομολογημένη στο ίδιο το κείμενο μουσική ένδεια του αρχισυντάκτη, ο οποίος μέσα από το ισχυρό brandname βρήκε επιτέλους την ευκαιρία να ασχοληθεί και πάλι με κάτι που τον είχε ξεπεράσει από καιρό... Προπαντώς δεν φταίει αυτό. Το ξαναείπαμε, αλλά καλό είναι να το εμπεδώσουμε.
11. Τελικά όλα τα παραπάνω είναι σαχλαμάρες, αλλά το μόνο που φταίει είναι ότι οι συμμετέχοντες (οι άρρενες τουλάχιστον) ΔΕΝ την είχαν μεγάλη. Όπως προφανώς την είχε ο Καθοδηγητής. Δεν είχα πάει σε κάποιο από τα meeting του Billboard, αλλά καθώς διαπιστώνω από όσα γράφει ο Καθοδηγητής, λάμβανε χώρα μία άκρως πρωτότυπη δοκιμασία για τους υποψήφιους συντάκτες αυτού του συναρπαστικού εγχειρήματος: τις βγάζανε και τις μετρούσανε. Και τελικά ολονών το πουλί ήταν πολύ μικρό. Και ενώ το να μετράς πουλιά γενικά είναι απλό ως διαδικασία και αυταπόδεικτο ως αποτέλεσμα, οι ερευνητές του μέλλοντος καλούνται να ανακαλύψουν τον τρόπο που ο Καθοδηγητής κατάφερνε παράλληλα να μετράει ματαιοδοξίες και μυαλά και στο τέλος με έναν συνθετικό αλγόριθμο, να βγάζει άπαντες άχρηστους, εκτός από αυτόν και τους φίλους του από τα παλιά. Ιδού λοιπόν ακόμη ένα πρόβλημα, που αποκαλύπτεται, εν μέσω μιας απονενοημένα μάτσο λογικής, από εκεί που δεν την περιμένεις. Τα πουλιά των μουσικών συντακτών.
Και αντί επιλόγου, ας διδαχτούμε κάτι ακόμη:
Δεν είμαι ανιστόρητος, ουτε αγνώμων. Ξέρω για ποιον μιλάμε... Ο Καθοδηγητής έχει μεγάλη ιστορία στο χώρο και απολαμβάνει καλής φήμης. Όμοιας με αυτής του Μάκη Μηλάτου, του οποίου τα τσιτάτα επικαλείται συχνά- πυκνά σαν ατάκες από τη Βίβλο...
Στα ραδιόφωνα, στις συναυλίες, στα περιοδικά. Τον θυμόμουν από πάντα ως όνομα, αλλά ποτέ δεν είχα συγκρατήσει κάτι από τα κείμενα του, καθώς είχε την εξαιρετική ικανότητα να είναι επί της ουσίας αδιάφορος. Δεν είχε γράψει αυτός το αφιέρωμα στη Factory που με «εξανάγκασε» να την λατρέψω άμεσα και να ασχολούμαι ακόμη μαζί της. Αυτός ήταν ο ουσιαστικός Μάνος Μπούρας. Δεν έγραφε κείμενα στα οποία η μουσική, που την ακούνε «δέκα πυροβολημένοι», γίνεται ένας παράλληλος κόσμος, που όχι μόνον δεν ενοχλείται, αλλά αποκτά ατίθαση ομορφιά από το γεγονός του ότι μένει μακριά από τους ανόητους και τον όχλο. Αυτός ήταν ο σπουδαίος Μάρκος Φράγκος. Δεν ήταν αυτός που εν μέσω εγκυκλοπαιδισμού και ακαδημαϊκής μοναδικότητας, ξεχώριζε τα ξερά από τα χλωρά και έστελνε την σαβούρα στον απόπατο. Αυτός ήταν ο Αργύρης Ζήλος. Δεν ήταν αυτός που έπαιρνε από το χέρι το ροκ , που αγνοούσαν οι υπόλοιποι, για να το αναδείξει σε σημαίνον και σημαινόμενο. Αυτός ήταν ο Θανάσης Μήνας...
Ο Καθοδηγητής θυμήθηκα τελικά ποιος είναι με αυτό ακριβώς το κείμενο του, με το οποίο έσπευσε, χωρίς κανείς να τον έχει ρωτήσει, χωρίς κανείς να τον κατηγορήσει πολύ περισσότερο..., να αποποιηθεί κάθε προσωπική του ευθύνη για την ΠΑΤΑΓΩΔΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ του Billboard, του οποίου αυτός ήταν επικεφαλής:
Είναι αυτός που εξαπολύει κακιασμένη γεροντίστικη χολή, σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς καμία αιτία, παρά μόνο με ταπεινά κίνητρα, χρησιμοποιώντας υβριστικές και μόνον εκφράσεις κατά ανθρώπων που δεν τολμάει καν να τους ονοματίσει, αλλά τους φωτογραφίζει και μόνον. Στο γνωστό, στις λαϊκές γειτονιές της πατρίδας μας, ρόλο της μαυροντυμένης θείτσας, αραχνιάζει μερόνυχτα στο πίσω μέρος της αυλής, ρουφάει ενοχλητικά χαμομήλι και γλυκούς ελληνικούς καφέδες και αρχίζει να κατηγορεί τα παιδιά της γειτονιάς, τα ατίθασα, που κάνουν φασαρία με τα μηχανάκια και γυρνάνε με τη μία και με την άλλη.
Ε, ναι, ρε γαμώτο... Αυτός είναι ο Καθοδηγητής και χαίρομαι πολύ που ποτέ δεν τον γνώρισα προσωπικά μέχρι σήμερα, παρά μόνον γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους του σιναφιού, όπως ο Μάνος Μπούρας και ο Μάρκος Φράγκος, αλλά και αρκετούς άλλους που συγχρονιστήκαμε όχι μόνο σε ηλικία, αλλά και σε απόψεις απέναντι σε ξερόλες καθοδηγητές. Αρκετούς άλλους δηλαδή που αντιμετωπίζουν τη μουσική ως επικοινωνία με τους γύρω τους και όχι ως αφορμή για ξεκατίνιασμα και άλλοθι για την προσωπική τους αποτυχία ή ως υποκατάσταστο ανύπαρκτης ζωής.
σχόλια