1983. Φλοκάτη, κεντημένα μαξιλάρια με μάλλινη κλωστή, σπίρτα (ακόμα) και τραπέζι φορμάικα. Εγώ 5 ετών στον καναπέ της κουζίνας. Από το τραπέζι φαίνεται η γωνία αλλά είναι αρκετή για να μου θυμίζει τη χαρά που έκανα κάθε φορά που το ανοίγαμε για να φάμε όοοολοι μαζί: Γυρνούσε 180 μοίρες και αποκαλύπτονταν ένα "μυστικό συρτάρι" μέσα στο οποίο είχα ξυλομπογιές κι ένα σωρό παντελώς άχρηστα αντικείμενα τα οποία κάθε μα κάθε φορά ανακάλυπτα με τον ίδιο ενθουσιασμό και ποτέ μα ποτέ δεν τους άλλαζα θέση για να μπορώ να τα ξανα-ανακαλύψω την επόμενη φορά. Επίσης, η φορμάικα είχε σκάσει σε τρία σημεία από την βιαστική τοποθέτηση μιας καυτής κατσαρόλας (πάντα υπήρχε μια καυτή κατσαρόλα σ'αυτή την κουζίνα), και όποτε τα έβλεπα σκεφτόμουν πως αποκλείται να έσκασε τυχαία σε τόσο αρμονικά σχήματα και σίγουρα υπάρχει ένας άγγελος στο σπίτι που φροντίζει όλα να είναι όμορφα-ακόμα και η καμμένη φορμάικα.
2011. Στο ίδιο σημείο που κάθομαι στη φωτογραφία. Η φλοκάτη είναι ξεπερασμένη, τα μαξιλάρια σενίλ και το τραπέζι μασίφ ξύλο. Ο άγγελος τελικά ήταν η μανούλα μου, που τα έκανε όλα απλώς τέλεια.
σχόλια