Οι εικόνες του Masahisa Fukase έχουν κόκκο, είναι σκοτεινές και ιμπρεσιονιστικές. Φωτογραφίζει σμήνη πουλιών από απόσταση, που μοιάζουν με μαύρες σιλουέτες ενάντια στον γκρίζο χειμερινό ουρανό. Άλλοτε τα φωτογραφίζει σε κατάσταση ηρεμίας, σε καλώδια, δέντρα φράκτες και καμινάδες.
Η οπτική αφήγηση του Fukase που κυριαρχεί είναι μια και βασανιστική. Η εικόνα των κορακιών. Το όραμά του είναι σκληρό, αδυσώπητα μονόχρωμο, ένα τραύμα. Ένα προσωπικό συναισθηματικό τραύμα. Ένας άνθρωπος που έχει χάσει την αγάπη και θρηνεί την απώλειά της. Ο Fukase ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τα κοράκια όταν η γυναίκα του, Γιόκο, τον εγκατέλειψε. Τα κοράκια έγιναν η εμμονή του, με το σκοτάδι και τη μοναξιά τους. Η μοναξιά τους είναι το πένθος του.
Η κάμερα ήταν ο τρόπος του Φουκάσε να διατηρεί τον έλεγχο επάνω στην Γιόκο, αλλά και στον κόσμο γύρω του. Ήταν σαν να προσπαθούσε να παγώσει το χρόνο.
Ο Fukase γεννήθηκε το 1934 και ανήκε σε μια γενιά γιαπωνέζων φωτογράφων που ήρθαν στο προσκήνιο μέσα στη βαριά σκιά που έριξε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος στη χώρα του. Στα τέλη της δεκαετίας του 50 εργάστηκε στη διαφήμιση για να χρηματοδοτήσει τα καλλιτεχνικά έργα του. Μια σειρά από απειλητικές εικόνες ενός διυλιστηρίου πετρελαίου και μια βάναυση απεικόνιση ένός σφαγείου (Oil Refinery Skies (1960) and Kill the Pigs (1961).
Ο Fukase, σύμφωνα με την Γιόκο, είχε έντονο και εμμονικό χαρακτήρα με βίαιες εκρήξεις και αναλαμπές ενθουσιασμού μέσα σε μια παρατεταμένη νωθρότητα. Όταν χώρισαν υπέφερε από κρίσεις κατάθλιψης και μεγάλη κατανάλωση οινοπνεύματος.
Στην ιαπωνική μυθολογία τα κοράκια είναι διασπαστικές παρουσίες και προάγγελοι του κακού και του επικίνδυνου. Είναι και η πιο σκοτεινή περίοδος του φωτογράφου. Η ζωή και το έργο του δύσκολα διαχωρίζονται. Το βιβλίο του In The Solitude of Ravens του 1986, παραμένει πάντα το πιο ισχυρό έργο του, ένα είδος επιταφίου για μια ζωή πιο θλιβερή και πιο μαύρη ακόμα και από τις ίδιες τις φωτογραφίες του. Ψηφίστηκε σαν το καλύτερο φωτογραφικό βιβλίο των τελευταίων 25 χρόνων.
Η Yoko είναι επίσης το αντικείμενο μιας συναρπαστικής σειράς που ονομάζεται From Window, του 1974. Αυτή την εποχή η σειρά εκτίθεται στην Αρλ, σε μια έκθεση με Ιάπωνες φωτογράφους. Το έργο αυτό δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ στην Ευρώπη.
Είναι ένα σύνολο από στιγμιότυπα όπου δείχνουν την Γιόκο να κάνει γκριμάτσες ή έτσι απλά να κάθεται ή να του φωνάζει ή να εγκαταλείπει το διαμέρισμά τους. Επί 13 έργα που έζησαν μαζί, το έργο του είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στη γυναίκα του. Πολλοί λένε ότι αυτή η εμμονή του μαζί της την οδήγησε στην απόφαση να τον εγκαταλείψει, ήταν σαν να θέλει να έχει κάποιος τον απόλυτο έλεγχο επάνω στον άλλο. Η κάμερα ήταν ο τρόπος του Φουκάσε να διατηρεί τον έλεγχο επάνω στην Γιόκο, αλλά και στον κόσμο γύρω του. Ήταν σαν να προσπαθούσε να παγώσει το χρόνο.
Το 1992 o Fukase υπέστη κρανιοεγκεφαλική κάκωση από μια πτώση στα σκαλοπάτια του αγαπημένου του μπαρ Golden Gai στην περιοχή της Σιντζούκου, στο Τόκιο, και έπεσε σε κώμα για 20 χρόνια. Πέθανε το 2012.
σχόλια