O Garfield είναι ένα κόκερ σπάνιελ και σήμερα είναι σχεδόν δέκα μηνών. Είναι κοινωνικός, τρυφερός, μα κυρίως υπερκινητικός. Τρέχει ασταμάτητα και κουνάει συνεχώς την αδίκως κομμένη του ουρά. Το όνομα του οφείλεται στο γεγονός ότι είμαστε φανατικοί οπαδοί του τεμπέλη γάτου. Επιπλέον, όταν τον πρωτοπήραμε είχε μια μεγάλη κοιλιά και κοιμόταν συνεχώς σε μια περίεργη στάση, σχεδόν καθισμένος, κάτι που τόνιζε ακόμα περισσότερο την ομοιότητα με τον αγαπημένο μας ήρωα. Βοήθησε λιγάκι και το ότι πιο συχνά τον ακούς να κάνει κάτι περίεργους ήχους που θυμίζουν νιαούρισμα, παρά να γαυγίζει.
Έπειτα από δύο μήνες άκαρπων προσπαθειών να βρούμε για να υιοθετήσουμε ένα κουτάβι από καταφύγια ζώων και αγγελίες, καταφύγαμε στην λύση του να πάρουμε ένα κουτάβι από pet shop. Δεν υποστηρίζουμε αυτή τη κίνηση, όμως θέλουμε να πιστεύουμε ότι τουλάχιστον τον σώσαμε από ένα αβέβαιο μέλλον (σε περίπτωση που δεν τον αγόραζε κάποιος).
Η αγαπημένη του θέση στο σπίτι, είναι κάτω από ένα τραπέζι που βρίσκεται στην γωνία του σαλονιού. Κάθεται εκεί όλα τα ήσυχα απογεύματα που βρισκόμαστε σπίτι. Πιστεύουμε πως του αρέσει εκεί επειδή δεν μπορούμε να δούμε εύκολα αν αυτό που μασουλάει είναι κάτι που δεν πρέπει ( και συνήθως είναι κάτι που δεν πρέπει).
Ένα από τα πράγματα που αγαπάμε σε αυτόν είναι το πόσο εύκολα μπορεί να μας ψυχολογήσει. Μπορεί να καταλάβει αμέσως αν έχουμε νεύρα, ειδικά αν έχουμε νεύρα μαζί του επειδή έκανε κάποια αταξία. Φυσικά ξέρει ακριβώς πώς να μας τουμπάρει: Ξαπλώνει ανάσκελα στο πάτωμα και μας κοιτάζει με ένα βλέμμα που λιώνει και σίδερο. Είναι γενικά πολύ δύσκολο να μην αγαπήσεις οτιδήποτε πάνω του. Είναι τόσο τρυφερό και δοτικό σκυλάκι. Κάθε πρωί μας ξυπνάει γλύφοντας τα χέρια μας και μερικές φορές και τα πρόσωπά μας και αυτό είναι από τα ωραιότερα ξυπνήματα που υπάρχουν.
Ο Garfield προτιμά τα παπούτσια και τις παντόφλες παρά τα κόκαλά του, αλλά περισσότερο απ’ όλα προτιμά τα έπιπλα. Λατρεύει το ξύλο πιο πολύ κι από το φαγητό του.
Η Αθήνα είναι πολύ δύσκολη και σκληρή πόλη όχι μόνο για να έχεις ένα σκύλο αλλά και παιδί, ποδήλατο, αναπηρία, ευαισθησίες. Το πιο αστείο όμως είναι να βλέπεις ανθρώπους να περνάνε στο απέναντι πεζοδρόμιο επειδή φοβούνται μην τους «φάει» ένα μικρό κουτάβι. Μαθαίνουμε από μικροί να φοβόμαστε τα σκυλιά χωρίς κανένα απολύτως λόγο.
Μας αρέσει όμως που οι Αθηναίοι, οι οποίοι έχουν κατοικίδια, μαζεύονται στα πολύ λίγα σημεία που μπορείς να βγάλεις το σκύλο σου βόλτα χωρίς λουρί και δημιουργούν κάτι σαν κοινότητα όπου γνωρίζει ο ένας τον άλλον. Είναι πραγματικά πολύ εύκολο να γνωρίσεις κόσμο όταν βγάζεις βόλτα ένα σκύλο. Ξαφνικά συναναστρέφεσαι τους ανθρώπους της γειτονιάς σου με τους οποίους ζεις απέναντι για πολλά χρόνια και όμως ποτέ δεν τους είχες μιλήσει. Υπάρχουν βέβαια και πολλοί που πραγματικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίο πήραν κατοικίδιο. Για να το έχουν σε ένα μπαλκόνι που καλά- καλά δεν χωράει;
Τι είναι αυτό που ενώνει ανθρώπους και σκυλιά; Νομίζουμε το βλέμμα. Μερικά σκυλιά έχουν αυτό το βλέμμα που σε κάνει να πιστεύεις ότι καταλαβαίνουν ακριβώς τι σκέφτεσαι. Φαίνεται τόσο ανθρώπινο. Επίσης, τα σκυλιά όπως και οι άνθρωποι έχουν το καθένα την δική του προσωπικότητα. Δεν ξέρεις τι θα σου προκύψει. Αν θα είναι υπάκουο, νευρικό, καλοσυνάτο, καχύποπτο, φοβιτσιάρικο, πιεστικό, κοινωνικό ή σνομπ. Όσο και να προσπαθήσει κανείς η προσωπικότητα δεν αλλάζει.
Στην αρχή o θόρυβος των οργάνων μας, φόβιζε τον Garfield. Τώρα πια βέβαια τον έχει συνηθίσει και όποτε παίζουμε έρχεται και κάθεται στον καναπέ για να μας παρακολουθήσει. Αν και έχουμε εύλογες υποψίες ότι λιμπίζεται το toy piano. Είναι φανταχτερό, κόκκινο και φτιαγμένο από ξύλο. Ίσως στα μάτια του να μοιάζει με έναν λαχταριστό ξύλινο μεζέ. Φέτος το καλοκαίρι πάντως μας είδε και live!
ι. Οι Le page είναι το ντουέτο του Tony και της Τερψιχόρης. Η μπάντα δημιουργήθηκε το 2007 και από τότε έχει περιοδεύσει στην Ελλάδα και έχει παρουσιάσει και την δουλειά της ζωντανά και στην Μεγάλη Βρετανία.
www.myspace.com/lepagemusic
σχόλια