Casablanca του Michael Curtiz
Για το ατέλειωτο στυλ ενός love story, με τον κυνικό (αλλά πληγωμένο όπως πάντα από μέσα) Humphrey Bogart να ενσαρκώνει το δίλημμα της Αμερικής μπροστά στο ναζισμό. Για το αξεπέραστο “As Time Goes By”. Για τις ατάκες της ταινίας που έμειναν διαχρονικές "You played it for her, you play it for me", "Here's looking at you, kid", "Louis, I think this is the beginning of a beautiful friendship", "Of all the gin joints in all the towns in all the world, she walks into mine" - και για άλλες που σατιρίζουν τα αγγλικά των προσφύγων Ευρωπαίων, όπως το αμίμητο “What watch? Nine watch! Such much?” Για το εξαιρετικό καστ, γεμάτο από καρατερίστες ολκής - όχι μόνο του Hollywood. Γιατί οτιδήποτε ξενέρωτο, όπως η Ingrid Bergman (καλύτερη από πολλά άλλα φιλμ) και ο σύζυγος της Paul Henreid, χάνεται μπροστά στην πολιτική στράτευση της ταινίας και στην ανάγκη να εμψυχωθεί ο ελεύθερος κόσμος, απέναντι στον Άξονα...
Lawrence Of Arabia του David Lean
Γιατί είναι το απόλυτο βρετανικό “αποικιοκρατικό” έπος. Για την αναπαράσταση μιας άγνωστης σε μας ιστορίας - και τα παιχνίδια των Βρετανών στη Μέση Ανατολή, με έναν μάλλον ασήμαντο και απρόβλεπτο αξιωματικό να ξεσηκώνει τους Άραβες εναντίον των Τούρκων. Για τη συγκλονιστική τρέλλα και λάμψη στο πανί του Peter O’ Toole. Για το ανεπανάληπτo all-star cast (Alec Guiness, Omar Sharif, Anthony Quinn, José Ferrer). Για τη συγκλονιστική μουσική του Maurice Jarre. Για τις απίστευτες εικόνες που συνέλαβε η κάμερα, σε αυτό το πολεμικό “γουέστερν” της ερήμου...
Blade Runner του Ridley Scott
Γιατί είναι το ωραιότερο μελλοντολογικό φιλμ-νουάρ που ξέρω. Για το πιο προχωρημένο και στυλάτο production design, τουλάχιστον για την εποχή του. Για την ανεπανάληπτη γοητεία της Sean Young - τουλάχιστον στα εφηβικά μου μάτια. Για την ατάκα του αρχηγού των “ρέπλικας” Rutger Howard (τον οποίον είχαμε μάθει νωρίτερα στον ολλανδικό “4ο Άνθρωπο”) “Wake Up! Time to die...” - και τον μονόλογο της απόγνωσης και της σοφίας πριν το θάνατο. Για τη δυστοπική ματιά στο κοντινό μέλλον της γης, αν δεν σταματήσουμε να την κάνουμε σκουπιδότοπο. Για την έξυπνη και λελογισμένη χρήση των τεχνολογικών ευρημάτων. Για την ερμηνεία και την αφήγηση του Ηarisson Ford, που έκτοτε δεν έχει παίξει πολύ καλύτερα κάποιο ρόλο. Για την απόδοση της επιστημονικής φαντασίας του Philip K. Dick, χωρίς το σύνηθες ανικανοποίητο συναίσθημα...
Big Chill του Lawrence Kasdan
Αυστηρά προσωπικό των νεανικών μου χρόνων. Πρώτα απ’ όλα, για το εξαιρετικό soundtrack της Motown, με ολίγη από Rolling Stones. Αλλά και για το story μιας νενανικής παρέας, που ξαναβρίσκεται για ένα Σαββατοκύριακο, με αφορμή την αυτοκτονία του Kevin Costner (που δεν φαίνεται, ως πρόσωπο, πουθενά στην ταινία). Για το πολύ συμπαθητικό σενάριο και σκηνοθεσία του Lawrence Kasdan - και τον χειρισμό των συναισθημάτων. Για τη Porsche του William Hurt (που δεν μπορεί πια να κάνει σεξ, αλλά βρίσκει τρυφερή παρέα στη Meg Tilly) και την αποτυχημένη προσπάθεια του τηλεστάρ Tom Berenger να κάνει φιγούρα στον τροχαίο - και να τους γλυτώσει από την κλήση. Για το υπόλοιπο all-star cast (Kevin Kline, Glenn Close, Jeff Goldblum) - ακόμα στα νιάτα τους. Για τη συνολική γλύκα...
Brazil του Terry Gilliam
Γιατί είναι η πιο ευρηματική μαύρη κωμωδία επιστημονικής φαντασίας, που έγινε ποτέ. Γιατί, μαζί με το “A Fish Called Wanda” (1988, dir. John Cleese) είναι η ωρίμαση του πνεύματος των Monty Pythons - στο ζενίθ. Για την ανελέητη σάτιρα της γραφειοκρατίας και της τρομολαγνείας, μαζί με μια ρομαντική, παραμυθένια ονείρωξη - κι όλα αυτά στην ατμόσφαιρα του οργουελιανού 1984. Για τον Robert De Niro, τον Michael Palin και τον Bob Hoskins. Γιατί ήταν μπροστά από την εποχή του και στο production design. Για τη μελωδία του “Brazil”, που διαπερνά όλο το έργο - ρεσιτάλ του βρετανικού κινηματογράφου. Μόνο ο John Cleese ξεπέρασε τον συνάδελφο του, στην επίσης ανεπανάληπτη “Wanda”, όταν ο Kevin Kline αναφωνεί μπροστά στα γυμνά στήθη της εκθαμβωτικής Jamie Lee Curtis “Il duo trulli di San Marco” - και αργότερα την πιάνει επ’ αυτοφώρω με τon Cleese που την ερεθίζει, μιλώντας της ρώσικα...
Seven του David Fincher
Το σοκ της ζωής μου, δεδομένου οτι δεν μου αρέσουν καθόλου τα θρίλερ τρόμου. Πρώτη εντύπωση καθηλωτική, το design των τίτλων - όνειρο για κάθε γραφίστα (μόνο το Matrix πλησίασε, αλλά ήταν περισσότερο εντυπωσιακό και λιγότερο artwork). Δεύτερον, η γκρίζα, απελπιστική ατμόσφαιρα “κόλασης” που το διαπερνά και το ευφυές production design. Για τη συμμετρία των 7 αμαρτημάτων και την τέλεια εξέλιξη της πλοκής του. Για το σατανικό τέλος. Για την έξοχη παρουσία του Brad Pitt, του Morgan Freeman, της Gwyneth Paltrow και του συγκλονιστικού serial killer Kevin Spacey. Για το εμπνευσμένο soundtrack, που περιλαμβάνει από Bach, μέχρι “Speaking Of Happiness”...
Usual Suspects του Bryan Singer
Για τον υφέρποντα τρόμο και την μυστήριο που πλέκει σε όλη τη διάρκεια της. Για την απογείωση από φιλμ νουάρ, σε κάτι που περιλαμβάνει όλες τις ταινίες απάτης, μαζί. Για τους καρατερίστες ολκής, όπως ο Pete Postlethwaite και τη γνωριμία με τον Benicio del Toro. Για την ασύλληπτη βία του μυθικού Keyser Soze. Για την έμπνευση του τίτλου από την ατάκα “Round up the usual suspects”, που λέει ο Claude Rains στο Casablanca. Για τη συγκλονιστική μεταμόρφωση, στο φινάλε - και πάλι του Kevin Spacey, που μαζί με το (παρακμιακό αριστούργημα) “American Beauty” ολοκλήρωσε την τριλογία που τον καθιέρωσε...
Matrix των Larry και Andy Wachowski
Γιατί ήταν το απόλυτο φιλμ επιστημονικής φαντασίας, για την αλλαγή της χιλιετίας. Για τη σύλληψη του, οτι όλοι μπορεί να ζούμε μια εικονική πραγματικότητα και την αλληγορία για το σημερινό τρόπο ζωής. Για την αισθητική των τίτλων αρχής. Για τις αναφορές του στην κουλτούρα των χάκερ και στα άλλα είδη σινεμά δράσης και φαντασίας. Για την αμίμητη ανάλυση της μηχανής στον Lawrence Fishburne, οτι το ανθρώπινο είδος είναι μια μάστιγα, ένας καρκίνος του πλανήτη - κι οτι το μόνο είδος οργανισμού που μοιάζει σε συμπεριφορά καταστροφής του ζωτικού του περιβάλλοντος, είναι οι ιοί. Για “σκηνή του lobby” με τις μάχες στους τοίχους και την χορογραφική κάμψη των σωμάτων, ώστε να αποφύγουν τις σφαίρες. Για το ανεπανάληπτο στυλ στα γυαλιά και στα ρούχα. Για τον Keanu Reeves και την μοιραία αίσθηση του “διαλεχτού”, που ενσάρκωνε...
High Fidelity του Stephen Frears
Γιατί το να ζεις κάθε μέρα μέσα σ’ ένα δισκάδικο ήταν ανέκαθεν γοητευτικό για μένα. Πόσο μάλλον το να αναγάγεις τη δημιουργία συλλογών και την εγγραφή κασετών σε επιστήμη - πιο οικείο δεν γίνεται. Όσο για τις αναζητήσεις και τις αναστολές του εργένη John Cusack, επίσης. Για τη μουσική που διαπερνά όλη την ταινία. Για τις πολύ όμορφες παρουσίες της Catherine Zeta-Jones και της Lisa Bonet - και την σουρεαλιστική του Jack Black. Κωμωδιούλα, αλλά με μελωδική γεύση frustration...
Goodnight And Good Luck του George Clooney
Το απόλυτα πολιτικό έργο, μέσα σε καπνούς jazz ερμηνείας. Για την πραγματική ιστορία του δημοσιογράφου που αντιστάθηκε στον μακαρθισμό. Για την ερμηνεία του David Strathairn και την αποτύπωση της πνιγηρής ατμόσφαιρας της εποχής. Για το στυλ του Clooney και του Robert Downey Jr. Για τα έξοχα ατμοσφαιρικά ιντερλούδια της Dianne Reeves. Για την (ή το πώς θα έπρεπε να είναι η) τηλεοπτική δημοσιογραφία, ρε γαμώτο...
Έμειναν επιλαχούσες, μεταξύ άλλων:
Rear Window (dir. Hitchcock - για το ανεπανάληπτο πρώτο πλάνο της Grace Kelly), The Sting (για τους δύο κούκλους Redford/Newman), Cabaret, La Nuit Americaine (του Francois Truffaut), All That Jazz, Belle Epoque, Α Fish Called Wanda, Les Invasion Barbares (H Επέλαση των Βαρβάρων), The Hunt For Red October (λατρεύω τον Sean Connery), Pulp Fiction (για την τρέλλα της Uma Thurman), Il Postino, Scent Of A Woman (για το ανεπανάληπτο tango του τυφλού Al Pacino), Malena (για την ατμόσφαιρα της και την εκρηκτική Monica Belucci), Amelie, Match Point (για το επίσης ανεπανάληπτο πρώτο πλάνο της Scarlet Johannson), Gran Torino (για το μήνυμα της έμπρακτης μετάνοιας του Clint Eastwood), Kill Bill, Soulkitchen, Avatar (για το production design), King’s Speech.
σχόλια