του Νίκου Βλαντή
Ονομάζομαι Νίκος Βλαντής και είμαι Έλληνας συγγραφέας (έχουν εκδοθεί δέκα βιβλία μου στην Ελλάδα). Τον Αύγουστο του 2011, εγκατέλειψα τη χώρα μου μαζί με την οικογένειά μου, τη γυναίκα μου και τον τρίχρονο υιό μου, για λόγους πολιτικούς και οικονομικούς. Πολιτικούς, διότι ήμουν ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και δεν υπήρχε καμμία άλλη δυνατότητα να εκφράσω την αντίθεσή μου. Οικονομικούς, διότι είχαμε έναν μικρό και ανεξάρτητο εκδοτικό οίκο αλλά, λόγω της κρίσης, δεν είχαμε πια κίνητρο να εκδίδουμε καινούργια βιβλία.
Ένοιωθα συγγενής με τη γαλλική κουλτούρα σε όλη τη ζωή μου (όπως υπάρχουν αρκετοί φιλέλληνες στη Γαλλία, έτσι υπάρχουν και πολλοί Έλληνες που αγαπούν τη Γαλλία και τον γαλλικό πολιτισμό). Διάλεξα τη Γαλλία για δεύτερη πατρίδα. Για τόπο εγκατάστασης, χώρο της εξορίας μου, επέλεξα τη νήσο Ουεσσάν. Υπήρχαν λόγοι ιδιαίτεροι, για τους οποίους ένοιωθα γοητευμένος από το νησί της Βρετάννης, που έχει τη φήμη πως αποτελεί το τέλος του Κόσμου: είχα ήδη γράψει ένα μυθιστόρημα που η πλοκή του διαδραματιζόταν εκεί. Ήταν το νησί του ονείρου μου. Θέλησα να το κάνω και της πραγματικότητάς μου.
Αγάπησα ειλικρινά την νήσο Ουεσσάν και τους φιλόξενους κατοίκους της. Προσαρμοζόμαστε σταδιακά εδώ, η γυναίκα μου βρήκε δουλειά στην γκαλερί του νησιού (έχει σπουδάσει ιστορία τέχνης στη Σορβόννη), εγώ έγραψα ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για την κρίση και είμαι στη διαδικασία της εύρεσης εκδότη.
Τα νέα που μαθαίνουμε από τους φίλους μας στην Ελλάδα δεν είναι καλά. Η πλειοψηφία τους, είτε έχουν χάσει τη δουλειά τους είτε δουλεύουν και δεν πληρώνονται. Όσοι έχουν τη δυνατότητα, εγκαταλείπουν τη χώρα, όπως κάναμε και εμείς. Η έκδοση μιας μεγάλης εφημερίδας της Αριστεράς, της Ελευθεροτυπίας (της αντίστοιχης της Libération, που ιδρύθηκε αφότου αποκαταστάθηκε η δημοκρατία το 1974) ανεστάλη για λόγους οικονομικούς.
Μερικές φορές, εμείς οι Έλληνες αισθανόμαστε πως κατηγορούμαστε αδίκως. Η εμπειρία της ευρωπαϊκής ενοποίησης γίνεται εφιάλτης, κατά τη γνώμη μου.
Εμείς, οι ευρωπαϊκοί λαοί (και όχι μόνον οι Έλληνες), θεωρούμαστε και μας συμπεριφέρονται ως πειραματόζωα σ’ αυτήν τη νέα Ευρώπη που αναδύεται, μία Ευρώπη χωρίς σύνορα αλλά με τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, ανάμεσα στους πλουσίους και τους νεόπτωχους, πρώην μέλη της μεσαίας τάξης.
Είναι αλήθεια πως το ελληνικό κράτος είναι διεφθαρμένο. Είναι αλήθεια πως οι σχέσεις ανάμεσα στους εκλεγέντες και τους πολίτες είναι πελατειακές, κι ότι οι Έλληνες προσπαθούν να πληρώνουν τους φόρους τους το λιγότερο δυνατόν. Είναι αλήθεια πως ακολούθησαν τα τελευταία χρόνια έναν καταναλωτικό τρόπο ζωής, δανειζόμενοι, και πως σήμερα, αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους και τα δάνειά τους.
Ωστόσο, είναι εξίσου αλήθεια πως υπάρχει στην Ελλάδα μία διεφθαρμένη πολιτική και πολιτισμική ελίτ, που είναι προσκολλημένη στους τραπεζίτες και το διεθνές κεφάλαιο. Αυτή η ελίτ αδιαφορεί για το λαό και τα προβλήματά του, με εξαίρεση όταν επίκειται να επανεκλεγεί. Αυτή η συνθήκη υπάρχει από τότε που το σύγχρονο ελληνικό κράτος ιδρύθηκε από τους Ευρωπαίους. Ο λαός, ενώπιον ενός Κράτους που είναι αδιάφορο μπροστά στις ελπίδες και τις ανάγκες του, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα μόνος του. Οι Έλληνες συσπειρώνονται σε κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, Η πλειοψηφία των Ελλήνων εγγράφεται σε ένα από τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα (αριστεράς και δεξιάς), για να διευκολυνθούν στα διοικητικά τους αιτήματα, ένα μεγάλο μέρος τους για να βρουν δουλειά στο δημόσιο. Έζησα και εργάσθηκα στην Ελλάδα όλη μου τη ζωή (είμαι 39 ετών). Η πλειοψηφία της οικονομικής δραστηριότητας λαμβάνει χώρα στο επίπεδο των οικογενειακών μικροεπιχειρήσεων. Συνάντησα τη διαφθορά στο επίπεδο των μεγάλων επιχειρήσεων, των πολιτικών κομμάτων, των ιδιοκτητών των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Σπανίως στο επίπεδο της καθημερινής ζωής των πολιτών.
Υπάρχει μια πολιτική και κοινωνική θέσμιση που τροφοδοτεί τη διαφθορά. Αυτή η έως σήμερα εγκαθιδρυμένη τάξη καταρρέει μ’ έναν τρόπο που οι πολίτες αντιλαμβάνονται τρομαχτικό. Αντικαθίσταται σταδιακά από ένα σύστημα που έχει ομοιότητες με μια δικτατορία, μια σχεδόν στρατιωτική κατοχή. Το κοινωνικό συμβόλαιο ήταν κακό από τότε που υπήρξε ελληνικό κράτος. Και σήμερα, παρουσιάζονται οι πολίτες υπεύθυνοι γι’ αυτό, επειδή το αποδέχτηκαν. Μου φαίνεται πως εγκαθιδρύεται μία νέα πολιτική ορθότητα στην καινούργια Ευρώπη που η κυρία Άνγκελα Μέρκελ σχεδιάζει να επιβάλει. Μερικές φορές, η γυναίκα μου και εγώ, αισθανόμαστε σαν τους Εβραίους πρόσφυγες κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου: κι εκείνοι υποχρεώθηκαν να διαχυθούν στην Ευρώπη λόγω των Γερμανών. Κι εκείνοι κατηγορούνταν από τους Γερμανούς πως ήταν διεφθαρμένοι, και δεν μπορούσαν να βρουν θέση στον κόσμο. Αυτή η σύγκριση μου φέρνει στο νου τον Βούρκο της Γης, του Άρθουρ Καίσλερ.
Κι αναρωτιέμαι : αν πράγματι δεχτούμε αυτήν τη νέα πολιτική ορθότητα (ενάντια στους Έλληνες, μετά ενάντια στους Ιταλούς, τους Ισπανούς, τους Βέλγους, κ.ο.κ..), ποιο θα είναι το μέλλον της Ευρώπης, το μέλλον των παιδιών μας; Οραματιζόμαστε μια Ευρώπη σαν ένα τεράστιο οικονομικό και τραπεζικό μονοπώλιο, που θα ελέγχεται από μια καφκική γραφειοκρατία των Βρυξελλών, ή επιθυμούμε μιαν Ευρώπη αλληλεγγύης και ισότητας, όπως την φαντάστηκε το γαλλικό πνεύμα;
σχόλια