Περί υιοθεσίας από ομόφυλους γονείς

Να επιτρέπεται τάχατες σε ομόφυλα ζεύγη να προβαίνουν από κοινού τεκνοθεσίες υιοθεσίες;

Το ζήτημα προϋποθέτει βέβαια καταφατική απάντηση σε αυτό εδώ το προκαταρκτικό ερώτημα. Αλλά επειδή αυτή η καταφατική απάντηση αχνοφαίνεται από πολλού στον ορίζοντα, ας εξετάσουμε και το επόμενο ζήτημα που έχει τεθή.

Υποψιάζομαι ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι θα έβλεπαν μεν με θετικό μάτι τον ομόφυλο γάμο, όχι όμως και την υιοθεσία από ένα ομόφυλο ζευγάρι. Στο κάτω κάτω, τα δεδομένα αλλάζουν πλέον: δεν τίθεται ζήτημα έμφυλης ισότητας και σεβασμού του γενετήσιου προσανατολισμού, αλλά συμφέροντος το τέκνου. Ακόμη και αν η τεκνοποίηση ανάγεται σε συνταγματικό δικαίωμα, η υιοθεσία ασφαλώς όχι. Όπως λέει και το άρ. 1542 εδ. β΄ ΑΚ:

Η υιοθεσία πρέπει να αποβλέπει στο συμφέρον του υιοθετουμένου.

Πράγματι, είναι εύλογη η απορία: αποβλέπει τάχα στο συμφέρον του υιοθετουμένου μια τέτοια υιοθεσία ή ικανοποιεί απλώς τον εγωισμό δύο ανθρώπων που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν αλλιώς, αλλά γεμίζουν την σχέση τους με λούτρινα αρκουδάκια και ζωντανά παιδάκια; Κι ακόμα: Μην τάχα δεν έχει ανάγκη το παιδάκι από ένα μπαμπά και μία μαμά, ώστε να αναπτυχθή ισόρροπα και να γνωρίζη και τις δύο πλευρές της έμφυλης ζωής; Τέλος, ο υιοθετημένος ασφαλώς θα βασανιστή κάμποσο στο σχολείο από τα άλλα τερατάκια παιδάκια, που θα τον κοροϊδεύουν για τους δύο μπαμπάδες του. Είναι όμως αυτό προς το συμφέρον του; Με ποιο δικαίωμα θα τον υποβάλουμε σε τέτοιου είδους μαρτύρια;

Για να δούμε.

Καταρχάς, πρέπει πάντοτε να συνειδητοποιήσουμε δύο πράγματα: πρώτον, ομοφυλόφιλοι γονείς υιοθετούν ήδη. Πάντοτε υιοθετούσαν, κατά μόνας εξυπακούεται, αλλά και έγγαμοι, υιοθετούν και θα εξακολουθούν να υιοθετούν μέχρι την συντέλεια του αιώνα. Οπότε, ας διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας. Το φύλο ή ο γενετήσιος προσανατολισμός δεν αποτελούν προϋποθέσεις της υιοθεσίας ούτε είναι υποχρεωτική η υιοθεσία από εγγάμους.

Ναι, αλλά ο γυιος του μεγάλωσε χωρίς μητρικό πρότυπο!

Δεύτερον, η σύγκριση βάσει της οποία θα κριθή το συμφέρον του τέκνου δεν γίνεται ανάμεσα στην υιοθεσία από ομόφυλους γονείς και στην υιοθεσία από τουςΜπραντζελίνους. Η αντίδικος πλευρά της υιοθεσίας εν προκειμένω είναι το άσυλο, το χωριό ΣΟΣ, το ορφανοτροφείο. Με αυτά οφείλει να συγκριθή η πρόταση υιοθεσίας και σε σχέση με αυτά να κριθή το επωφελές ή όχι για τον υιοθετούμενο.

Τι ωραία θα ήταν αν ήμασταν όλοι νέοι, πλούσιοι, διάσημοι, υγιείς. Και ετεροφυλόφιλοι.

Ένας άνθρωπος μπορεί πράγματι να θέλη να υιοθετήση για πολλούς λόγους: ατεκνία, επίδειξη, φιλανθρωπία, παιδοφιλία, προσθέστε ό,τι θέλετε. Οι λόγοι αυτοί κρίνονται και οφείλουν να κριθούν και να εξεταστούν εξονυχιστικά από το Δικαστήριο, δεν έχουν όμως καμία σχέση με το είδος της σχέσης που συνδέει τους επίδοξους γονείς. Η ματαιοδοξία δεν εξαιρεί τα ετερόφυλα ζεύγη ούτε η τρυφερότητα είναι ασύμβατη με τα ομόφυλα, κάθε άλλο.

Επιπλέον, αν ήταν αλήθεια ότι κατά νόμον είναι αναγκαίο τόσο το ανδρικό όσο και το γυναικείο πρότυπο στην ζωή του υιοθετουμένου, θα απαγορεύονταν απλούστατα οι υιοθεσίες από άγαμους ανθρώπους, όπερ ψευδές. Άλλωστε, απουσία προτύπων υπάρχει και στις μονογονεϊκές οικογένειες, αλλά κανείς δεν το θεώρησε αυτό λόγο επαρκή για να αφαιρεθή η κηδεμονία από τον μόνο γονέα, αν είναι δυνατόν. Ας μην μπω καν στην συζήτηση του τι είναι τάχα το ανδρικό και τι το γυναικείο πρότυπο.

Τέλος, είναι αλήθεια ότι ένα υιοθετημένο παιδάκι ομόφυλων γονέων πιθανόν να περνούσε τον παθών του τον τάραχο στο σχολείο. Όπως όμως και ένα αλβανάκι ή ένα μουσουλμανάκι ή ένα δεν-ξέρω-και-γω-τι-άκι. Ούτε πρέπει τυχόν οντικές δυσκολίες να μας καθοδηγούν σε ένα κανονιστικό ζήτημα: ένα παιδί με δύο μαμάδες μπορεί κάλλιστα να υπερέχη στα μάτια των συμμαθητών του.

Συνελόντι ειπείν, η υιοθεσία από ομόφυλους (και ομοφυλόφιλους) γονείς δεν έχει καμία διαφορά με την υιοθεσία από ετερόφυλους γονείς. Η μόνη διαφορά που έχει σημασία είναι ανάμεσα στους γονείς που αγαπάνε και στους γονείς που αδιαφορούν. Αλλά αυτό δεν εξαρτάται από το τι έχουμε ανάμεσα στα πόδια μας.

Στο Μόντερν Φάμιλυ πάντως μια χαρά τα καταφέρνουν οι δυο μπαμπάδες.