Punk!

Punk!

Οκέι όλα, αλλά χρειάζεται κατά καιρούς να εμφανίζεται δυναμικά κάποιος τσόγλανος και να κλοτσάει κώλους, είπε σε ελληνικά που ήσαν μεταφρασμένα αγγλικά, και μετά γέλασε δυνατά τραχιά βραχνά γάργαρα, όπως φέρ’ ειπείν θα γελούσε ο Φάλσταφ. Μετά βήχει, ανάβει τσιγάρο, ξαναβήχει, γελάει πάλι, φέρνει τον δείκτη του δεξιού του χεριού το δεξιό μέρος του μετώπου του, κουνάει ελαφρώς το κεφάλι, κλείνει το μάτι, βήχει πάλι. Αυτά, προς το παρόν, ο Νικόλας o Γκαγκάριν, σαράντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, τριάντα εφτά μετά την έκρηξη του punk.

Που σημαίνει, έτσι τουλάχιστον το καταλαβαίνω και το αντιλαμβάνομαι και το πιάνω και το νογάω εγώ, ο Οδυσσέας Γεωργίου, ότι ναι μεν εξακολουθούσαμε να ακούμε Pink Floyd και μετά το χίλια εννιακόσια εβδομήντα εφτά, αλλά, από την άλλη, καλώς ενεφανίσθησαν, τι ενεφανίσθησαν λέω!, εξερράγησαν ο Sid Vicious και ο Johnny Lyndon  Rotten και η αφηνιασμένη τσογλαναρία του Λονδίνου, καθώς επίσης και οι New York Dolls, αλλά οι MC5 προηγουμένως. Και ο Lou Read και οι Velvet Underground.

Μολαταύτα, θα αντιτείνει, καίτοι δεν ανασκευάζει την ιστορική τοποθέτηση του συντρόφου και συμπότη Νικόλα, μολαταύτα, θα πει ο Μάνος Γιαννόπουλος, το να διαβάζει κανείς Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη είναι σαν δέκα ψυχεδέλειες μαζί, άσε που ενέχει το πνευματικό στοιχείο το οποίο παντελώς απουσιάζει και από τους Provos και από τα άλλα κινήματα της αντικουλτούρας και του movement.

Μα δεν συζητάμε αυτό, κάνω να πω. Κακώς! Και λέω τώρα «κακώς!» διότι εάν είναι ν’ αρχίσουμε να εμμένουμε στη λεγόμενη ατζέντα και να επιχειρούμε να βάλουμε τάξη στη συζήτηση, πάει, την πατήσαμε, χάσαμε όλο το νεγκατίφ το ωραίο που μας διέπει, θα γίνουμε Ούνοι, προτεστάντες, γιάπηδες,  ελβετόψυχοι, χεβυμεταλλάδες.

Και τι σημασία έχει τι συζητάμε;, εξανίσταται, και ορθώς, ο Γιαννόπουλος, καταβροχθίζοντας κομψά ένα θηριώδες τεμάχιο πίτσας με σαλάμι. Εφόσον διατυπώνω μιαν αλήθεια, περί Πεντζίκη μάλιστα, τι σημασία έχει εάν συζητούσαμε περί του ενός ή του άλλου ζητήματος; Το σημαντικό είναι ότι διατύπωσα μιαν αλήθεια βραδιάτικα, όποια κι αν ήταν η αφορμή που με λάκτισε και την διατύπωσα, Γεωργίου. Ό,τι κι αν συζητούσαμε, Γεωργίου, εγώ παρενέβην και διατύπωσα μιαν αλήθεια, Γεωργίου, την εξής: παντελώς απουσιάζει το πνευματικό από όλα τα κινήματα της αντικουλτούρας και του movement, ο δε John Cale, όπως και ο John Cage, μίλησαν με τη μουσική τους όσο ουδείς άλλος για την ποιητική της απόστασης, δες τους, δείτε τους, σαν επίτηδες παγωμένους ρομαντικούς. Σαν διακόνους της ηθικής τού ερήμην. Τέτοιος ήταν και ο Marcel Duchamp, πρώτος διδάξας άλλωστε.

Μιλούσαμε για το punk ή όχι;, απόρησε αίφνης ο Γκαγκάριν. Εάν ναι, επιμένω ότι εάν δεν είχε ξεσπάσει το punk δεν θα είχαμε Άκι Καουρισμάκι, δεν θα είχαμε Άκι Καουρισμάκι, δεν θα είχαμε Άκι Καουρισμάκι.

Ούτε Μάττι Πέλονπαα, λέω εγώ.

Ούτε Ανίτα Λέιν, λέει ο Μάνος Γιαννόπουλος. Καίτοι δεν ήταν αυτό το θέμα μας.

Ποιο ήταν το θέμα μας ακριβώς, αν όχι αυτό; Αυτό ήταν το θέμα μας. Η έκρηξη του punk ήταν το θέμα μας. Δεν είχαμε άλλο θέμα στη συζήτηση εδώ και έξι ώρες, λέει βροντωδώς ο μειλίχιος κατά τα άλλα Φάλσταφ μας.

Ο Άκι πάντως είναι σπουδαία περίπτωση, λέω επίτηδες ψιθυριστά μπας και ακουστώ.

Ναι, αλλά ο Μίκα είναι πιο σπουδαίος σκηνοθέτης, πετάγεται ο Μάνος Γιαννόπουλος, γεμίζοντας το ποτήρι του με ουίσκι και ανάβοντας το τριακοστό ένατο τσιγάρο της ημέρας.

Μιλάμε για το punk, και δεν έχουμε καταλάβει ότι μετά τον Οτάρ Ιοσελιάνι δεν υπάρχει παρά μονάχα ο Άκι Καουρισμάκι, και ο Άκι Καουρισμάκι είναι γέννημα θρέμμα του punk, επέμεινε εκκωφαντικά ο Γκαγκάριν.

Πέθανε ο Ιοσελιάνι, είπα εγώ, με μια στάλα ερωτηματικού.

Το μυαλό σου και μια λίρα, Γεωργίου, πετάχτηκε ο Γιαννόπουλος, σκουντώντας κατά λάθος το ποτήρι που έπεσε κι έσπασε το μαρμάρινο πάτωμα. Πήρε ατάραχος άλλο και το γέμισε πάλι με ουίσκι. Ο Ιοσελιάνι δεν πέθανε καθόλου. Σήμερα μάλιστα έχει γενέθλια. Κλείνει τα ογδόντα.

Τι λε’ ρε! Ίδια μέρα με τον Τζόυς. Δύο Φεβρουαρίου!, αναφώνησε ο Νικόλας. Αυτό πάντως δεν αναιρεί ότι ο Άκι είναι γέννημα θρέμμα του punk.

Πάντως, μην μπερδεύουμε τον Οτάρ Ιοσελιάνι με τον Αμπάς Κιαροστάμι, επιχείρησα να πω.

Συνεχίζεται. Αύριο: Punk! Punk!