Seacoal. Το έξοχο φωτορεπορτάζ του Chris Killip που συνήργησε στην αναγέννηση του είδους στα χρόνια της επέλασης του θατσερισμού

Πρωτοείδα το βιβλίο του Chris Killip για τους "seacoalers" του Lynemouth στο σπίτι του φίλου μου (φωτογράφου) 'Εκτωρα Διμησιάνου. 'Οπως και με το "The Park" του Ιάπωνα Kohei Yoshiyuki, που το ανακάλυψα την ίδια εποχή, ένοιωσα τότε...τη γη να τρέμει. Παρ' ότι ο Chris Killip έλαβε το βραβείο Henri-Cartier Bresson για το σχετικό με το ρεπορτάζ αυτό βιβλίο του "In Flagrante", δεν υπάρχει ευτυχώς στις εικόνες του ίχνος από τη "μαγκνουμική" μαγειρική. 'Οπως δεν υπάρχει και γενικότερα στο έργο της προικισμένης αυτής γενιάς των 'Αγγλων φωτογράφων που αναγέννησαν το κοινωνικό ρεπορτάζ στα χρόνια της επέλασης του θατσερισμού. Κανένας συναισθηματικός εξαναγκασμός δεν εκβιάζεται μέσα από την τεχνητή πολυπλοκότητα της φωτογραφικής σκηνής, στην οποία αρέσκονται (αρέσκονταν ;) τόσο πολύ οι φωτογράφοι του πρακτορείου Magnum. Ακόμη και στις πιο "τακτοποιημένες" εικόνες του, ο Chris Killip αφήνει να περνάει αφιλτράριστη όλη την άγρια ομορφιά του τοπίου και των ανθρώπων που η μοίρα τους συμπιέζεται και συνθλίβεται κάτω από το βαρύ και χαμηλό ουρανό. Χρειάστηκε ωστόσο πολλή προσπάθεια για να γίνει αποδεκτός από την κοινότητα των "seacoalers". Το 1983, επί τέλους, τον αφήνουν να εγκατασταθεί δίπλα τους σε ένα τροχόσπιτο. Για πάνω από ένα χρόνο, ο Chris Killip θα μοιραστεί τη σκληρή ζωή αυτών τών "ανθρακωρύχων της θάλασσας", που συλλέγουν όλο το χρόνο ένα είδος κάρβουνου εξαιρετικής ποιότητας, το οποίο λειαίνεται και ξεβράζεται από τη Βόρεια Θάλασσα. Αν κάποιος απορεί ακόμη με τα γεγονότα του Αυγούστου στο Λονδίνο, ας ανατρέξει λίγο στην αγγλική φωτογραφία της δεκαετίας του '80.