Της Εύης Λαμπροπούλου από το bookpress
Μέσα στο αυτοκίνητο, άγρια μποτιλιαρισμένη στη Σταδίου, δεν τσαντίζεσαι διότι στο ραδιόφωνο ο Μαραβέγιας τραγουδάει «Φίλα με ακόμα» και γουστάρεις αυτήν την μουσική που σε ζεσταίνει, ουρλιάζεις μαζί με τον τραγουδιστή, και σκέφτεσαι ότι αυτό το τραγούδι ταιριάζει εκεί που πας, στην περφόρμανς «Sexualities».
Θέμα της, η προσμονή: ευχή μαζί με αγωνία να σου συμβούν θαυμαστά πράγματα, όπως αγάπη, φιλία, τραγούδια, χάδια, φιλιά, συγκίνηση στο άκουσμα ενός σκοπού ή στη θέαση ενός ανθρώπου, να σου συμβεί η ζωή δηλαδή. Φίλα με ακόμα, φίλα με στον αιώνα τον άπαντα, μόνο μη μ' αφήνεις αφίλητη, ούτε αχόρευτη, ούτε αμίλητη, κι αναφέρομαι σε γυναίκες διότι η περφόρμανς είναι για την ματιά των γυναικών, διότι κι αυτές καυλώνουν, με την καλή έννοια, χα, ποια είναι η καλή έννοια, η γενικότερη λίμπιντο για να κάνεις ό,τι κάνεις στη ζωή, πίνακες, φιλιά, βιβλία, τραγούδια, παστίτσιο, περφόρμανς με θέμα την προσμονή. Αν συνεχιστεί το μποτιλιάρισμα θα την χάσεις την περφόρμανς της φίλης σου. Τι φίλης δηλαδή, μια μέρα την ξέρεις. Οχτώ ώρες έχετε περάσει μαζί.
Έτσι σου συμβαίνει πια με τους ανθρώπους, τους αγαπάς επιτόπου ή δεν. Αυτό είναι καλό διότι έχεις παραασχοληθεί με ανθρώπους που δεν μπορούσες ν' αγαπήσεις. Πάντως δεν τους μισείς. Δεν μισείς ούτε εκείνον που σε συκοφαντεί συστηματικά όπως σου υποσχέθηκε, κάτι δεν πάει καλά με σένα, κάτι με τον χοντροειδή εγκέφαλο που εκλαμβάνει τον έλεγχο ως αγάπη, επαναλαμβάνω, ως αγάπη. Για να δούμε, τι έχει να πει γι' αυτό η Αγκούστα Άτλα. Ξέρει από fucked up SEXUALITIES, πώς νομίζεις ότι φτιάχνονται οι καλλιτέχνες; Γι' αυτό βάζει τους ανθρώπους σε μια καρέκλα δίπλα στον ωκεανό, να αναρωτιούνται αν θα βουτήξουν μέσα επιτέλους, εκεί όπου θα τους αποκαλυφθούν τα θαύματα του υποσυνείδητου. Τι δεν κατάλαβες; Είναι σαν τα όνειρά σου, που θες κολασμένα να βουτήξεις στη θάλασσα αλλά είναι γεμάτη τρομακτικά γιγάντια καλαμάρια.
H περφόρμανς έχει απ' όλα: μια κοπέλα που τραγουδάει ρεμπέτικο (ελληνικότητα) καλτσοδέτες (σεξ), ράψιμο (κάποια υφαίνει τη μοίρα της), νερό στα μούτρα, ψάρια - από κει καταλαβαίνεις ότι είμαστε στη θάλασσα. Η γυναίκα τα θέλει όλα: τα σεμέν, τα μωρά, τους κορσέδες και τους πολλαπλούς οργασμούς. Ζει για την αγάπη. Κι όλα τα άλλα είναι περιφερειακά. Τα ψάρια κυλάνε, δένονται με σκοινιά, πνίγονται. Η ηθοποιός Πολυξένη είναι εκφραστική και μεταμορφώνει το εγώ της σε κάτι άλλο, έντονο, άγριο, σέξι - σε τι; Πάντως μια κοπέλα φρικάρει και θέλει να φύγει - επιτυχία, σκέφτομαι, όταν ενοχλείς τον άλλον με έναν βαθύ τρόπο χωρίς να μοστράρεις σφαχτά ή κανένα μουνί γκροπλάν είναι επιτυχία, σημαίνει ότι ενόχλησες μέσα του κάτι βαθιά που δεν αντέχει να δει. έχει ίσως παλιότερες δυσλειτουργικές σχέσεις. Μπορείς όμως να κολυμπήσεις μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο, στη θάλασσα, αν δε φοβάσαι δηλαδή τα ψάρια. Και συνήθως τα φοβάσαι. Λοιπόν, στο διάολο το παγκόσμιο συλλογικό ασυνείδητο που καταδικάζει τις γυναίκες σε έλλειψη χαράς, σε σκατοσχέσεις, σε φόβο για το σεξ. Ζήτω η κολέκτιβ γυναικεία λίμπιντο. Με την καλή έννοια. Αυτό που φρέναρε την τέχνη και την σεξουαλικότητα ήταν βασικά ο χριστιανισμός. Οι Agent Provocateur και η Αυγούστα Άτλας, προσπαθούν να ανατρέψουν αυτό το γεγονός. Η παράσταση ξεχύνει συναισθηματικό ρεαλισμό: ειλικρίνεια. Προσδοκία. Αγάπη. Πότε γίνεσαι γυναίκα; Όταν ξεπερνάς το κοριτσάκι που είσαι, που φοβάται, που διστάζει και διεκδικείς την ευτυχία.
Είχε και μια ελληνικότητα η περφόρμανς, όχι τύπου φολκλόρ - θάλασσα, μεσογειακά ψαράκια, ρεμπέτικο. «Δε μπορώ πια να δω την ελληνικότητα στη δουλειά μου, δεν τη βλέπω καν», λέει. «Αν δε μπορείς να δεις την ελληνικότητα, μετατρέπεσαι σε ελληνίδα», λέω και γελάμε υστερικά, διότι η Αγκούστα είναι τέρμα Δανέζα φυσιογνωμικά και ιδιοσυγκρασιακά, ερωτευμένη με την Ελλάδα όμως...
Καταλήγουμε να τρώμε τα ψάρια της παράστασης, τα performance fish, σε μια Αθηναϊκή βεράντα, κάτω από ένα θεατρικά απλωμένο βρακί που εκκρεμεί πάνω από τα κεφάλια μας∙ θέλω να πω, εδώ δε μιλάμε για σαρδέλες, δε μιλάμε για τσιπούρες: μιλάμε για performance fish. Για ψάρια που τσούλησαν σε ζωηρό θηλυκό σώμα, την έχουν ζήσει τη ζωή τους, τα μεγαλύτερα από αυτά τουλάχιστον, τα μικρά δεν ξέρω. Το ψάρι είναι σύμβολο υποσυνείδητου, ευγένειας, αιδοίου, αγάπης για μικρά πράγματα, όπως τα μωρά – είναι τόσο απλό: η Αγκούστα θέλει να γίνει μητέρα. Αλλά τα ψάρια τα τρώμε. Υπάρχει ένα στοιχείο θυσίας εδώ: κάτι πεθαίνει για να μας ταΐσει. Οι μητέρες κάνουν ακριβώς αυτό, σκέφτομαι. Γεννάνε, φροντίζουν και καμιά φορά τρώνε τα παιδιά τους.
Τηγανίζουμε και τρώμε τα μπαρμπούνια κι αυτό είναι σαν επέκταση της περφόρμανς, διότι, όπως το βλέπω εγώ, Αγκούστα, είναι σαν να τρώμε τους φόβους μας, εκείνα τα καλαμάρια που έλεγα. Κι αν καταβροχθίσουμε τα performance fish, ίσως οι γυναίκες πάψουμε να είμαστε performance women, κατάλληλες μόνο για παραστάσεις και ρόλους. Και γίνουμε σκέτες women.
* Η περφόρμανς SEXUALITIES που παρουσιάστηκε στη γκαλερί Μελάνυθρος, θα παρουσιαστεί ξανά, βελτιωμένη, εμπλουτισμένη, το 2013 στο Ίδρυμα Κακογιάννη.
Η Εύη Λαμπροπούλου είναι συγγραφέας. Το τελευταίο της βιβλίο "Όλα τα μήλα" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
σχόλια