Από το the elf at bay
Το ελληνικό θυμικό κατατρύχεται από έμμονες ιδέες, συμπεριλαμβάνοντας μια ιδεατή αχλή λαϊκής απολυτότητας με όρους σινοϊαπωνικής σύρραξης. Το 2013, εκτός από ορόσημο αποτυχίας που έσπασε, κάτω από φρούδες ελπίδες πριν προλάβει ν' ανδρωθεί, Μαρξ για αρχάριους και γνήσια φροϋδική ατασθαλία εν είδει εναλλακτικότητας και τίτλων στους δρόμους των Εξαρχείων, πρόδωσε αυτό που όλοι καταλαβαίνουν αλλά λίγοι έχουν τα κότσια να παραδεχτούν: έπειτα από χρόνια, οι ψηφοφόροι, μνησίκακοι κι εύθικτοι, κλέβουν τους ιοστεφείς πολιτικάντηδες με αδιάφορο πυροβόλο όπλο καβαλάρη, με την ελπίδα ότι οι κόλποι της αστικής Δημοκρατίας θα γεννήσουν ηλιθίους με ιδιαιτερότητες και θάρρος για λοβιτούρες, δεδομένου ότι η απειρία των ανθρώπινων πράξεων ερμηνεύεται ως ανεπεξέργαστο γεγονός εν Ελλάδι, καταλήγοντας σε συμπαθείς σουβλακερί και πάρτι, με συνοδεία αντάρτικων, φιλικών χαδιών στην πλάτη και απαράμιλλη καύλα επιστημολαγνείας, προς επίρρωση της κατανόησης της σπάνιας ειδικότητας στο θαλερό φύλο του υποψηφίου γαμιά, που φλερτάρει κερνώντας μεσκαλίνη και ζαχαρένια κουμπιά.
Αν και ο 21ος αιώνας απαιτεί μεταρρυθμίσεις στους απαξιωμένους θεσμούς, σοβαρή εκπαίδευση στο κατακερματισμένο ικανό δυναμικό, γρηγορούσα λογική στο κοινωνικό φέρεσθαι και ρητή αναθεώρηση των όρων στον δημόσιο λόγο, ο κοσμάκης δεν δίνει δεκάρα για τις τυχόν θεσμίσεις αφού για πολλοστή φορά έχει το δίκιο με το μέρος του. Το χρήμα εξακολουθεί να θεωρείται μείζον ταμπού, δικαιολογία για το απαραίτητο σάλιο και σάλο αγωνιστικότητας, αντικυβερνητικό πρόταγμα καθώς εκ των ων ουκ άνευ διεκπεραίωση για το συντροφικό ok μεταξύ συναδέλφων, ενώ η ανημπόρια διασπείρεται στο σαχλό φαντασιακό του νεοΈλληνα που εξακολουθεί να κοιμάται με την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας, του εμπύρετου όχι και της πεποίθησης ότι δεν δίνει λόγο στα εκάστοτε αφεντικά. Ξεχνούμε ότι η πολιτική κατάσταση είναι περίπλοκη, η γραφειοκρατία ενδημεί στους μίζερους ορόφους και η διατήρηση της τραγωδίας για το αντικρατικό άλλοθι, διατρανώνεται είτε βρέχει είτε χιονίζει, με φιλοσοφικό μανδύα κριτικής καντιανής παρένθεσης και πολυπολιτισμικής αγχόνης για τον φασίστα Ελληναρά που τίθεται εναντίον.
Το επαναστατικό μπρίο εκτός από γραφικό και γελοίο, καταντά ουτοπικό και νιχιλιστικό. Οι θιασώτες του αναρχοφασιστικού μοτίβου εκτός από τον ελεύθερο χρόνο που έχουν, κλαυθμυρίζουν επάνω στην μούμια του Λένιν, στα κείμενα του ονειροπολήματος του Μπακούνιν και υπακούν ευπειθώς στους πνευματικούς πατέρες τους με πανέτοιμα τα συμπράγκαλα της λησμονιάς και του μίσους: μάσκες, μολότοφ, καδρόνια, γκαζάκια, λεκτική και σωματική βία και αλιτήρια μέθεξη πίσω απ' τα αρχίδια του μπαμπά. Μόνο η Δημοκρατία μπορεί να κρίνει με λαγαρή ικανότητα την μισάνθρωπη έξη των ασυνείδητων κινήτρων των wannabe Ροβεσπιέρων σε κολλυβοπάρτι, αν και ο Καστοριάδης είναι σαφής. Αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι η σημασία και η αντικειμενική αξία των Ιδεών και των πράξεων. Η επιθυμία του κουκουλοφόρου να μην θέτει όρια, βανδαλίζοντας, δεν αφορά τους γνωστικούς αλλά τον ίδιο και τους ομοίους του. Γιατί δεσμεύει τρίτους στον νευρωτικό του εφιάλτη; Η ανεκτικότητα δεν εστί ασυδοσία.
Σκορπιολόγια για να γράφονται τοίχοι, να διατηρούνται εκπτώσεις έργων, δήθεν πνευματικώς προσκείμενα στο αμαθές πόπολο και να συναθροίζονται συνδικαλοτεμπελόσκυλα αλά 80′s. Η ζωή είναι υπέροχη αλλά στις επάλξεις ονειρευόμαστε κομμένα κεφάλια, οι αντιρρήσεις κολυμπούν σ' έναν πλασματικό χώρο δικαιοσύνης, η λαϊκή κυριαρχία θυμίζει ικανοποίηση σταλινικής θηριωδίας με μουστάκι ναζιστικής απολυτότητας. Έμαθα να μην χαϊδεύω κανέναν. Το παρόν κλίμα οφείλεται σε αυτούς που ψήφιζαν δωσίλογους και εξωνημένα τσογλάνια και τώρα ζητούν τα ρέστα. Αδιαφορώ πλήρως για τους εραστές των επιδομάτων και τις πουτανοκοκέτες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στα υπουργεία που έκλειναν το τηλέφωνο όταν απαιτούσες το δίκιο σου. Δεν μου καίγεται καρφί για τους κατατρεγμένους που δηλώνουν αγανακτισμένοι και αδικημένοι ενώ κερδίζουν χιλιάδες ευρώ αλλά θέλουν κυβέρνηση με ΣΥΡΙΖΑ λόγω ακοινώνητου μάγματος και δήθεν αντικαπιταλιστικής νοοτροπίας. Ο Κάουτσκι τελικά είχε σε όλα δίκιο στην Β΄Κομμουνιστική Διεθνή πριν το ιδεολογικό άχθος του Τρότσκι, την μετατρέψει σε συντρίμμια κι απομεινάρια για να παίζουν οι Γάλλοι διανοούμενοι. Όλα δεύτερα, θαρρώ.
σχόλια