«Μας δίνεις δέκα λεπτά να στήσουμε το μπαρ;»

«Μας δίνεις δέκα λεπτά να στήσουμε το μπαρ;» Facebook Twitter
0

 

«Μας δίνεις δέκα λεπτά να στήσουμε το μπάρ», με ρωτάει ο Γιώργος ενώ ο Μανώλης έχει φορτωθεί ήδη τα ξύλινα αυτοσχέδια τραπέζια και ετοιμάζεται να τα τοποθετήσει στο πεζόδρομο. Μου φέρνουνε μια πλαστική καρέκλα από κείνες που κάθονται συνήθως οι γιαγιάδες στις γειτονιές και καθαρίζουνε χόρτα. Προσγειώνομαι σ'αυτήν και τους παρακολουθώ να κινούνται με ταχύτητα ρεκόρ λες και είναι καλωδιωμένοι με κάποια μυστική πρίζα. Πειράζουνε ο ένας τον άλλο, κάνουνε αστεία, κρεμμάνε την ξύλινη ταμπέλα που γράφει πάνω τα κοκτέιλ και ύστερα βγάζουνε τις άδειες μπουκάλες που έχουνε μετατρέψει σε μικρά βάζα και στολίζουνε το χώρο.

 

 

 

 

 

«Όπου νάσαι έρχεται και η Θέτις», λέει ο Γιώργος, πριν τελειώσει την κουβέντα του η Θέτις είναι ήδη εκεί, με την κοτσίδα της και τα όμορφα της τατουάζ. «Γειά σου ομορφιά μου», της λέει ο Γιώργος, μ'αρέσει η προσφώνηση του, της δίνει ένα πεταχτό φιλί, κι'αυτό μ'αρέσει σαν εικόνα, «φρόνιμα» αστειεύεται ο Μανώλης και αμέσως μετά μου προτείνουν όλοι μαζί ένα...Φέγγαρο. Τί είναι αυτό, απορώ. Το ειδικό κοκτέιλ που έχουνε ετοιμάσει για το τριήμερο φεστιβάλ μουσικής «Φέγγαρος», το οποίο έγινε στο χωριό Λόφου και όπου οι ίδιοι είχανε αναλάβει το μπάρ αλλά και την διοργάνωση των μουσικών του δρόμου. «Εμείς θα μιλάμε και σύ θα πίνεις», μου λένε, τέλεια συνθήκη, απαντώ και αφού επιτέλους όλα έχουνε τακτοποιηθεί λέω να βάλουμε αυτό το στόρι σε μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος...

Ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Μανώλης και η Θέτις. Αυτοί είναι οι «πχήδες». Οι «Ξάγρυπνοι» όπως τους αποκάλεσε τις προάλλες ο προσκεκλημένος του Φέγγαρου, Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Στους ίδιους βέβαια δεν αρέσουν οι ταμπέλες. Τους αρέσουνε όμως όλα τα....παραδείγματος χάριν. Αρκεί νάναι δημιουργικά. Νάχουνε μέσα τους ενέργεια. Και ψυχή. Και κάμποση όρεξη να φτιάξουμε κάτι καινούργιο. Τόσο απλά. Ή μήπως είναι λιγάκι πιο περίπλοκο; Ποιό είναι το στόρι βρε παιδιά; Στην αρχή ήτανε μόνο ο Γιώργος και ο Κώστας. Ο πρώτος σπουδασμένος σχεδιαστής μόδας και αργότερα με σπουδές στο management kai leadership. Ο δεύτερος μαθηματικός να παιδεύεται με στατιστικές και αριθμούς. Ο Γιώργος μεγάλωσε στη παλιά Λευκωσία, έζησε το κάθε της στενό, κάποια στιγμή βρήκε ένα μαγαζάκι στη οδό Ιπποκράτους, στην Λαική Γειτονιά, το νοικιάσε χωρίς καλά καλά να ξέρει τί θα το κάνει μέχρι που μιλώντας μια μέρα με τον κολλητό του, τον Κώστα θυμηθήκανε μαζί τα pop up shops. Εκείνα δηλαδή τα καραβάνια που ξεκινούσανε στην Αμερική και γυρίζανε τις πολιτείες στήνοντας αυτοσχέδια μαγαζάκια στο δρόμο που διαρκούσαν ένα χρονικό διάστημα και ύστερα εξαφανίζονταν για άλλες...πολιτείες. «Δεν φτιάχνουμε και μεις ένα τέτοιο», είπε ο ένας στον άλλο, και εννοούσαν πως ήθελαν να υιοθετήσουν μεν αυτή την πλανώδια φιλοσοφία αλλά προσαρμοσμένη σε ένα σταθερό χώρο. Να μετατρέψουν, δηλαδή, το μαγαζί της οδό Ιπποκράτους σε pop up shop, το οποίο θα άλλαζε κάθε τόσο «νοικιαστή» και περιεχόμενο και θα μετατρεπόταν σε μια πλατφόρμα ανταλαγής ιδεών και δημιουργικών...παραδειγμάτων.

 

Αν είχες ένα "πχ" τί θα το έκανες; Μ'αυτό το σλόγκαν βγήκανε στην «πιάτσα» και μ'αυτή την ατάκα προσκαλούσανε νέους δημιουργούς να νοικιάσουνε το χώρο και να δείξουνε εκεί την δουλειά τους. Η ιδέα προέκυψε μετά από την κακή εμπειρία του Γιώργου, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από το Λονδίνο είχε αποφασίσει να εκδώσει ένα βιβλίο με τα πεζά που έγραφε («πάντα έγραφα, από παιδί» διευκρινίζει) και να το παρουσιάσει με την μορφή περφόρμανς. Το βιβλίο κυκλοφόρησε, μόνος του το έκδωσε, σχεδόν χειροποίητο, τίτλος του «24 πόδια γέννησα» και αφότου χτύπησε πολλές πόρτες ιδιωτικών και δημοτικών γκαλερί, συνειδητοποίησε πως αν κάποιος θέλει να δείξει την δουλειά του έστω και στο πειραματικό της στάδιο πρέπει ναρθει αντιμέτωπος με ένα σύστημα το οποίο δεν αφήνει χώρο για τέτοιους πειραματισμούς αλλά ούτε και ωθεί νέους δημιουργούς να κάνουνε...παιγνίδι. Τσαντίστηκε και αποφάσισε μαζί με την παρέα του πως υπάρχουν πολλά παραδείγματα για να ερμηνεύσεις μια...πρόταση. Και η δική τους πρόταση ήταν ένας χώρος που θα στέγαζε όλα εκείνα τα μέχρι στιγμής άστεγα... «παραδείγματος χάριν».

 

 

Στην παρέα προστέθηκαν αργότερα η Θέτιδα και ο Μανώλης. Η πρώτη γραφίστρια, διατηρούσε ένα μαγαζάκι στη παλιά πόλη με ρούχα Κυπρίων σχεδιαστών, «κάπως πρώιμη η ιδέα μου», λέει και χαμογελάει, δεν μπορούσε να το συντηρήσει, η κρίση ήρθε και έδεσε και έτσι κλείνοντας το άρχισε κι'αυτή να ψάχνεται σε άλλα...παραδείγματα. Ο Μανώλης χημικός, «είμαι ένα κανονικό παιδί,» λέει ο ίδιος και γελάει και ύστερα δίνει κι'αλλα στοιχεία ταυτότητας. «Διετέλεσα και πρόσκοπος και ναυαγοσώστης», συμπληρώνει και τώρα δουλεύει μόνο για το "πχ". Πιστεύει ωστόσο ότι όλα είναι θέμα...χημείας γι'αυτό και του έχουνε αναθέσει το ρόλο των «δημόσιων σχέσεων» του pop-up shop. Η Θέτιδα είναι η γυναίκα των παρασκηνιών, όπως αυτοχαρακτηρίζεται η ίδια, φτιάχνει τις αφίσες, κάνει κοκτέιλ, και είναι το άλφα και το ωμέγα της αισθητικής επιμέλειας (όπως σπεύδουν να διευκρινίσουν οι υπόλοιποι). Ο Κώστας εξακολουθεί να διατηρεί το ρόλο του μαθηματικού εγκεφάλου και ο Γιώργος είναι ο οργανωτικός της παρέας (μονίμως με ένα i-pad στο χέρι, τον πειράζει η Θέτιδα).

 

 

Όταν αποφάσισαν να ανοίξουνε το "πχ" βάλανε ένα στόχο. Πως δεν θα το αφήναν να παραμείνει κλειστό ούτε μια μέρα. Τα καταφέρατε, τους ρωτάω ενώ ρουφάω μια γουλιά από τον υπέροχο Φέγγαρο που νομίζω πως ήδη έχει αρχίζει να με ζαλίζει ευχάριστα. Τα καταφέρανε, είναι η απάντηση τους. Γιατί ακόμα κι'όταν υπήρχαν διαστήματα χωρίς «νοικιαστές» αναλάμβαναν οι ίδιοι δράση και δημιουργούσαν τα δικά τους events. Ένα τέτοιο ήταν η κολλεκτίβα, ιδέα της Θέτιδας η οποία προσκαλούσε καλλιτέχνες και δημιουργούς από διαφορετικούς χώρους να συμπράξουν φτιάχνοντας ομάδες για ένα από κοινού δημιουργικό αποτέλεσμα. Στο ένα χρόνο λειτουργίας του πχ η pop-up φιλοσοφία βρήκε ανταπόκριση σε πολλούς και διαφορετικούς ενδιαφερόμενους. Από tatoo artists, μέχρι Κύπριους που κάνουν καποέιρα και από τον Κοσταρικανό Λουίς που ζωγράφιζε τους τοίχους μέχρι την κ. Φλωρεντία 65 χρονών που έφτιαχνε κροσέ. Και πως προβλέπεται το μέλλον, τους ρωτώ χαριτολογώντας. «Σημασία έχει ότι περνάμε καλά» μου απαντάνε και επεξηγούν. «Θέλουμε να κάνουμε πράγματα που να περνάει ο κόσμος καλά αλλά και μεις καλύτερα. Κι'αυτό που μας δίνει δύναμη είναι η ενέργεια που υπάρχει μεταξύ μας αλλά και η διάθεση μας να παλέψουμε για ό,τι θεωρούμε πως αξίζει τον κόπο».

 

Και το Rum Diary, απορώ. Αυτό πάλι πώς προέκυψε; Ένα μεγάλο δερμάτινο καφέ σημειωμάταριο προσγειώνεται μπροστά μου πάνω στο ξύλινο τραπέζι και εκεί μέσα είναι γραμμένα τα σχόλια όσων έχουν δοκιμάσει τα φοβερά κοκτέιλ του πχ. Γιατί όταν λέμε πχ εννοούμε και το ανάλογο... αλκοολούχο παράδειγμα. Η Θέτις και ο Γιώργος είχανε μια προιστορία με τα ποτά αφού δούλεψαν και ακόμα δουλεύουν περιστασιακά σε διάφορα μπαρ της πόλης. Και επειδή το καλοκαίρι η κινητικότητα του μαγαζιού άρχισε να πέφτει σε ότι αφορά τις εκθέσεις ή τις άλλες δημιουργικές προτάσεις, τα παιδιά σκεφτηκαν πως ένας καλός τρόπος να βγάζουνε τα έξοδα τους ήτανε τα...take away κοκτέιλ. Κοκτέιλ δηλαδή σε πλαστικό ποτήρι αλλά με μια συνταγή που δίνει το σωστό...παράδειγμα. Και κάπως έτσι βρέθηκαν ξαφνικά να αναλαμβάνουν το μπαρ στα καλοκαιρινά Φεστιβάλ όπως εκείνο το Φέγγαρου (φοβερή εμπειρία, συμφωνούνε όλοι τους, για τρεις μέρες κόβανε λάιμ από το πρωί μέχρι το βράδι) αλλά και τα άλλα που θα ακολουθήσουν τον Σεπτέμβρη (Flying away, Nicosia Pop Up). "Κι'αυτό είναι μέσα στην pop up φιλοσοφία» μου λένε και εννοούν πως φορτώνουνε και ξεφορτώνουνε το μπαρ τους και γυρνάνε σε διαφορετικά μέρη της Κύπρου για να γεμίσουνε κι'αλλες σελίδες του...Rum Diary!

Εσεις τί θέλετε από την ζωή σας, τους ρωτώ έτσι στο ξεκάρφωτο. «Να περνάμε καλά» μου επαναλαμβάνουν και βέβαια σ'αυτή τους την φράση εμπερικλείεται όλη η ουσία του τρόπου σκέψης τους. Τους ενοχλεί αφάνταστα το μιζέριασμα, τους ενοχλεί επίσης να τους ταμπελώνουνε, «είμαστε ό,τι θέλετε να είμαστε» λένε και γελάνε. Τους ενδιαφέρει να βρει ακόμη περισσότερη ανταπόκριση η πλατφόρμα που έχουνε δημιουργήσει, όπως επίσης τους ενδιαφέρει να κοντραριστούνε με την κρίση και να την νικήσουνε. Γιατί οπως λέει χαρακτηριστικά ο Γιώργος «αν τα καταφέρεις τώρα σημαίνει πως μπορείς να τα καταφέρνεις πάντα». Μ'αρέσει η ατάκα του και πάνω σ'αυτήν του παραγγέλω ακόμα ένα καλοκαιρινό....Φέγγαρο!

Info: Χρήσιμες ιστοσελίδες "πχ":

http://piteliaxitelia.wix.com/piteliaxitelia

https://www.facebook.com/toPiXi

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.220348474774305.1073741831.150525448423275&type=3

http://www.youtube.com/watch?v=zCbp2p6KIA8&feature=youtu.be

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ